donderdag 6 oktober 2011

Ni goe voor mijnen tikker

Deze ochtend vertrek ik goe gezind naar mijn werk (gebeurt niet te dikwijls want ik heb een beestig zwaar ochtendhumeur). 
Met een slaapkop draai ik een drukke baan op en zie daar in een flits een gestreepte poes liggen ... Dood ... Platgewalst door een auto.
Mijn maag draait om, ik word een beetje dizzy want onze Kater leek daar wel héél hard op.
Aangekomen op mijn werk, direct contact met het Lief die zo lief is om voor zijn werk nog eens te passeren om te gaan kijken naar het beest in kwestie.
Geen proper zicht dat is duidelijk. Lief is zelfs zo lief om de RIP-poes aan de kant te leggen, kei koud, hoofd geplet etc.
Ik zit een halve dag op mijn werk maar aan een ding te denken; Mijne Fred !!!
Tussen de middag vlieg ik als een zottin naar huis om als een hopeloze trien te staan roepen in de tuin. Gene Fred en zuslief Ginger komt jankend aangelopen. Tja ... Daar is de eerste traan ... Neen toch ?
Vermits het Lief niets meer kon maken van de vormeloze massa met staart besluit ik zelf te gaan kijken.
En ja, het is inderdaad moeilijk om te zien of het onze kater is.  Niet overtuigd ga ik naar huis om nadien nog es te keren en te kijken.
Met een bang hart keer ik naar huis en ga ik terug als ene hopeloze kip staan roepen in de tuin.
Geen Fred ...
De oudste komt thuis en vraagt direct naar haar kat.  Ik probeer haar zo goed en kwaad als het kan uit te leggen dat de poes misschien toch niet naar huis komt.
Kato vindt een oplossing "bel de ziekenwagen en dan gaan we naar de dokter met Fred".
Euh ... We besluiten dan maar om met zijn twee te staan kakelen in de tuin ...
En wie komt er na een dik uur aangeslenterd ? Jawel, ons postkaart !
Kan u verzekeren; ik ben weer wat grijze haren rijker en zal weer wat jaren minder lang leven !!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten