donderdag 15 maart 2012

Veel te vroeg afscheid nemen

Een schooluitstap naar Zwitserland als laatstejaars van de Lagere School … Een uitstap waar je als kind zo naar uitkijkt … Want, daarna komt onherroepelijk het afscheid van een hele periode … Afscheid van de Lagere en hop vooruit naar de Hogere … En dan ? Dan staat de wereld stil, eindigt een wereld, een leven, véél te vroeg .. Mensen, waarom ? Waarom nemen ze onschuldige kinderen van ons weg ? Mensen die nog aan de start staan !!!!

Voor de kinderen :
Eindelijk is het zover, je mag met je klas voor 10 dagen op Sneeuwklassen. Hier kijk je zo naar uit … Soms is het je eerste uitje weg, zonder mama en papa, soms is het de eerste keer dat je op latten staat, dat je sneeuw in je handen voelt (echte sneeuw bedoel ik), soms heb je hiervoor twee jaar lang gespaard.  Het is het uitje waarop je ’s avonds in het donker nog lekker ligt te gniffelen bij elkaar in bed, deugnieterij uitsteekt, je eerste fuif, je eerste kus … Kortom, een zorgeloze vakantie, ideaal moment om een hoofdstuk in je leven af te sluiten. 

Je stuurt dagelijks even snel (je kent het wel “tussen de soep en de petatten”) een vluchtige sms naar huis, soms ontvangt een ouder alsnog een kaartje of brief … De klasblog wordt elke dag aangevuld met verhalen en foto’s.  Na een dikke week krijg je toch een lichte heiwee naar huis. Je wil terug naar je vertrouwde plek, bij mama en papa, broer of zus .. je eigen bed, ….  Nog even snel wat souveniers kopen voor het thuisfront, nog even vluchtig een blik achterom en met mooie herinneringen naar huis !
Voor de ouders :
Een verplicht numertje “kind-loslaten”.  Dagen, neen, weken op voorhand ben je er al mee bezig, duizend dingen in je hoofd : ze moeten voorzichtig zijn, ze moeten bij de groep blijven, mogen niet naast de piste skiën/sleeën, ze moeten goed eten en drinken, op tijd gaan slapen … Zien dat ze elke dag proper ondergoed aandoen, douchen, hun jas vastdoen … Etc … En ja, ik ben zo’n moeder die ook zou zeggen “ga niet vooraan in de bus zitten” “doe je gordel om” … Want, ja, ik ben zo’n typisch mens dat schrik heeft in het verkeer en al gek wordt als ze het stuur aan iemand anders moet overdragen.
Voor vele ouders is dit ook een moment dat ze hun kind voor de eerste keer “weg sturen”.  Mijn papa bijvoorbeeld zegt nu nog elke keer “Zijt voorzichtig he”.  Dat zinnetje hoorde ik vroeger ELKE DAG !!! Werd er als Jonge Puber gek van … Tot ik zelf ouder werd !!! En nu ? Ga ik vanaf nu die zin ook elke dag zeggen tegen mijn kinderen ? Of, deed ik dit al – onbewust – terwijl mijn kleine meiden er nog geen benul van hebben wat het mogelijk kan betekenen ?
De ouders, mensen, wat een pret.  Ze konden een blog volgen, zagen wellicht prachtige foto’s passeren via een picassa album … Lekker meegenieten. Om dan na een dikke week toch uit te kijken naar de terugtocht van hun kinderen. Eindelijk ! Want, voor een ouder is een Lange Week L A N G ! Je gaat ’s avonds met een lastige maag slapen, nerveus want je weet dat je kind bijna de bus opstapt voor een lange rit huiswaarts. Je hoopt dat alles goed mag gaan … En Plots een telefoontje … De wereld staat stil … Hier eindigt een leven, de hel breekt los, voor jezelf als ouder maar ook voor andere familieleden, voor je andere kinderen … 
Mezelf :
Gruwel!  Ik las het nieuws pas toen ik surfde naar De Tijd en De Standaard, mijn dagelijkse gewoonte op kantoor. Snel inloggen voor de dag begint, je weet wel, je hebt er al een helse ochtendspits opzitten. Net na het ontwaken berisp je een van je kinderen omdat hij/zij te traag is in de badkamer, niet snel genoeg zijn/haar boterham opeet, morst op zijn/haar nette kleding
 … De wereld staat stil … Je denkt alleen maar aan die onschuldige kinderen, de wanhoop bij de ouders … Neen, zoiets verteer je niet … Het zijn je eigen kinderen niet en toch sta je er dichtbij … 
Op dat moment moest er geen enkele klant beginnen zeuren over kosten want ik zou door het lint gegaan zijn.  

Tegelijk denk je terug over die ochtendspits, verdomme, waarom ben ik toch boos geweest op het morsen van die tandpasta … Het had de laatste keer kunnen zijn dat ik mijn kind berispte in plaats van knuffelde.  Tijd voor het eerste goede voornemen; vanaf nu word ik ’s morgens niet meer boos, neem ik tijd voor een knuffel van zowel kinderen als partner. Zeg ik dagelijks “voorzichtig” !!!

En zelfs een dag na datum is er nog altijd ongeloof … Net een boze droom waar je maar niet uitgeraakt.  Wat een hel om zo lang te moeten wachten op nieuws van je kind.  En wat als je hoort dat jouw kind het overleefd heeft, maar een ander klasgenootje niet ? Voel je je dan beter ? Wellicht wel maar voel je tegelijkertijd ook geen schuld ?
Wat met de kinderen die het ongeval overleefd hebben ? Kan je zoiets ooit verwerken ? Wat met ouders, broers, zussen oma’s en opa’s die hun (klein)kind verliezen ? Hoe in godsnaam kan je zoiets verwerken, in een wereld zoals de onze waar er geen tijd is voor rouw, verdriet …  Want eerlijk ? Binnen een tweetal weken spreekt niemand er nog van en ja, zelfs vandaag gaat het leven gewoon verder ! We staan te weinig stil bij tragedies …  En wat met al het andere wereldleed ? Elke dag sterven duizenden kinderen overal in de wereld, staan we daar wel voldoende bij stil ? Ja, vandaag wel maar volgende week ?
En wat met de chauffeurs, de begeleiding, wellicht ook ouders die hun kinderen achter laten ? Overal in de media wordt over kinderlevens gesproken maar deze volwassen mensen zijn ook weggerukt uit hun leven en het leven van hun familie ?  Ze zeggen altijd dat een ouder persoon “mag” gaan en een kind niet … Waar, een kind heeft nog een hele rit af te leggen maar het verlies van een ouder persoon doen ook pijn !
Is de media correct geweest vraag ik mij af ? Waarom circuleert er de dag na de tragedie op facebook de blog met hun verhalen, foto’s ? Waarom circuleert de dag nadien een (sneeuw)klasfoto van de kinderen met getagde namen ? Ziek ! Dit is gewoon ziekelijk ! En wij ? Wij gaan daar in mee ... Het nieuws wordt gevolgd, de kranten worden meermaals per dag gevolgd, je praat erover op je werk, thuis, met je vrienden, bij de bakker ....
Waarom toch al het gevecht voor foto’s van ouders ? Laat die mensen … Die zitten al in een media circus .. Geef ze ruimte, privacy, geen klopjacht … Waarom worden programma’s aangepast op televisie en radio ? Helpt dat die mensen vooruit ? Denkt er iemand dat die mensen daar momenteel mee bezig zijn ? Neen, die willen zo snel mogelijk naar hun kind !!! Gaan die zich echt beter voelen als een Koning in Melsbroek hen begroet ? Ik zou die mens naar zijn keel vliegen …
Wat er nog in mijn hoofd spookte ? Wat is de meerwaarde om 22 kinderlevens af te pakken ? Als er een God is (neen, ik geloof niet), wat bezielt die mens ???? Waarom wordt de meest zieke moordenaar 80 en moet een kind van nog geen 12 vertrekken ?  Als ik Leonard zijn gezicht nog maar zie verschijnen op televisie keert mijn maag !
Hoe reageren andere kindjes op deze gebeurtenis ? Voor mijn oudste is het makkelijk … “het worden allemaal kleine sterretjes .. Maar, geen bang mama; die komen ooit terug die sterretjes ! De kindjes zijn nu even met vakantie” !!!
Was het leven maar zo makkelijk … Of een klasgenootje van haar die heel rustig zei “mama, ik zal mijn toverstokje wel eventjes gebruiken en dan komen die kindjes snel terug” … 
Ach, laat die kleine mini-mensjes maar in hun onwetendheid, wij zullen de harde werkelijkheid wel onder ogen zien, dit had niet mogen gebeuren en ik krijg het niet uit mijn gedachten ! Elke minuut van de dag !

1 opmerking:

  1. Ik kan het nieuws niet meer lezen of zien zonder tranen te krijgen, ben er ook niet goed van. Ik lees ook de kranten 's ochtends op m'n werk en zit dan te huilen, gelukkig duurt het dan nog minstens een uur voor de eerste collegas arriveren. Denk aan m'n eigen kinderen, maar ook aan anderen die al een kind hebben moeten verliezen. Ja ik weet het, er is iedere dag onmenselijk veel kinderleed in de wereld waar te weinig of geen aandacht aan wordt geschonken, maar dat maakt het verdriet voor de slachtoffers en familie van deze busramp er niet minder erg om, en dat we ons machteloos voelen bij zoveel verdriet en we meeleven is menselijk. Het doet ons stilstaan bij wat echt belangrijk is, en helaas, toverstokjes werken niet.

    BeantwoordenVerwijderen