Mijn Nore'ke

Liefste Nore,

Jij bent mijn kadootje en je zal dat altijd blijven voor mij .. We hebben twee jaar geleden een valse start gekend maar met jouw verjaardag is de meest kritieke periode eindelijk voorbij.
De voorbije twee jaar waren zwaar ... Op een avond besloot het lot dat je ons moest verlaten, gelukkig waren we er op tijd bij en konden mama en papa op dat moment hun verstand laten primeren boven hun gevoelens. 

Heel wat onderzoeken later werd duidelijk dat je aan slaapapneu(s) leed, voor volwassenen niet zo ernstig maar voor baby's van twee maanden wel ... Want kleine baby's hebben niet de kracht om zelf terug in gang te schieten. De eerste zes maanden na deze akelige gebeurtenis stond ons leven opnieuw even stil.  De combinatie van loodzware nachten, borstvoeding en een Grote Meid die ons ook al heel wat ellende bezorgd had, zorgden voor heel wat druk en verdriet .. Onderzoeken links en rechts, hartmonitorren, bezoeken aan Leuven, niemand die op je wilde babysitten ...

En wij ? Op, leeg, verward en verdrietig ... Want ook met baby nummer twee vonden we de roze wolk niet. Twee jaar moesten we rekenen ... En reken maar, jij hield het ook nog eens twee jaar vol om ons elke nacht wakker te huilen omdat je dorst en honger had. Twee jaar schrokken wij ons 's nachts een ongeluk omdat de monitor ons rust liet en wij schrokken van het uur en je niet hoorden of je niet zagen verschuiven in je bedje.  Zelden zo tegen de tijd een trap opgecrosst.
Sinds een maand gaat het beter met je mama en papa ... Af en toe lukt het een nachtje doorslapen zonder in paniek naar je te komen kijken en voelen ...

Maar !!!

Liefste Nore,

Ondanks alles ben jij onze hartendief geworden.  Een kleine, guitige meid met kwajongensstreken.  Een meisje, kei stoer, fier ook ... Je mag nog zo ontzettend klein zijn maar je weet perfect wat je wil ... Vijf keer per dag verander je van paar schoenen, twee keer per dag verander je van outfit ... Je lacht ontzettend graag, schaterlachen ... Je draait iedereen rond je vinger met je lach, je mooie blauwe kijkers, je prachtige rossige krullen. 

Je haren, ahum ... We noemen je soms onze witte neger met je kroezelig krullenhaar dat werkelijk naar alle kanten steekt.  Je papa gaf je voor je twee jaar een Afro Kam in de hoop dat we eindelijk die knopen eens uit je haren zouden krijgen. 

Je wil je grote zus achterna en deinst voor niets terug ... Dat zorgt voor heel wat kwetsuren, wonden, blauwe plekken .. Op Spoed kennen ze je al en als mama en papa niet opletten, wordt er een dezer een dossier opgesteld ... Want overal klauter je op en val je even snel terug naar beneden. Niets is veilig, je kon niet stappen maar klauterde wel de glijbaan en de trampoline op.  Je kon niet stappen maar ging stoer je zus achterna op de trap !

Als je eigen schoenenarsenaal erdoor gedraaid is, begin je aan de schoenen van je zus.  Met alle gevolgen; overal struikel je over en val je pal op je hoofd ! En neen, die van je zus zijn ook niet voldoende, de schoenen van mama moeten er ook aan geloven. En laat het net de moment zijn dat mama beslist van een beetje vrouwelijker te worden door meer hakken te dragen ... 

Momenteel ben je nog iets te klein om naar school te gaan, dat zorgt voor helse taferelen.  Elke ochtend wil je met je zus de schoolpoort door, elke dag enorm veel verdriet als Zuslief trots de school binnen holt met haar boekentas bijna tegen de grond hangend en een lieve, jonge zus die verdrietig achter blijft. Maar, niet getreurd in januari is het jouw dag, je boekentas is klaar.

Praten doe je niet, waarom zou je ook ? Iedereen springt voor jou en we begrijpen je allemaal ... Als je dan toch wat woorden  uit, spreek je met een fiere Genste "Rrrrrrr" .. Straf, waar leer je dat ? Of zit zoiets ook in de genen ?

Je bent al ruim een jaar ontzettend vies van je pampers maar pipi op je potje ? Neeeeeu ...
Elke keer sta je fier recht doch zonder resultaat, uuuuuren blijf je proberen ... Maar het komt, meisje, het komt !

Nore,

Ik  zou je het liefst klein willen houden ... Een klein lief meisje dat tientallen keren per dag aan de borst hing ... Maar, met je twee jaar ben je een van de grootste knuffels die er rond lopen. Niets is zaliger dan jouw handje over mijn arm te voelen wrijven, je hand die mijn hand naar jouw kaakje trekt, je mondje die mij duizend zoenen geeft.  Kon ik al deze momenten maar vast houden maar helaas, jij ontwikkelt verder ... En gelukkig ook ... De poort naar het leven staat voor jou nog wijd open.  Geniet van je derde levensjaar meisje, een jaar met heel veel ontdekkingen.  Ontwikkel dat karakter van je maar verder, het is niet eenvoudig voor je mama en papa maar het is fijn te zien dat je weet wat je wil.  Xxxx

Je mamietje (zoals jij het zo mooi zegt)