Ondertussen zit de eerste week "zetel-hangen" er bijna op !
Wat valt er over zulke dagen te vertellen ? n i e t s ...
's Morgens sta ik gelijk met de kids op, sta ik te knoeien in de badkamer, kom ik al zittend naar beneden om samen te ontbijten en hang dan gemiddeld zestien uur in de zetel ...
Er gaat dan vanalles door je heen, gaande van woede tot verdriet ... medelijden tot moed ..
Een wirwar aan emoties .. Een film die altijd afspeelt, de gekende "waarom-ik" vraag ..
Je gaat doen wat iemand anders doet : googlen ... Je wil nu eenmaal zoveel mogelijk informatie opslorpen ook al weet je dat je beter niet googled op "patella-luxatie". Anyway, je doet het toch.
Veel valt er niet over te vinden .. Altijd weer die link naar luxaties bij honden (P. blaft !).
En toch ben ik zeker dat ik niet de enige ben met dit mechanisch probleem.
En zo blijkt, na zoeken vind je dan toch een "forum" met gelijke zielen .. En ja, daar blijf je dan beter weg en toch begin je dan te lezen en keert je maag om bij al die verhalen van anderen.
Het helpt je niet vooruit maar in tijden van WorldWideWeb is de drang gewoon te groot ..
Links en rechts krijg je de gevatte opmerkingen : "het kon erger", "relativeer", "het is maar sport", "er zijn erger dingen", "het is geen vieze ziekte" etc ... En ja, allemaal waar .. Maar neen, je wil het niet horen ! De overheersende pijn weigert te aanvaarden dat het inderdaad nog erger kon. En die pijn .. Die begrijpen alleen mensen in dezelfde situatie, de gelijkgestemde zielen onder ons .. Want hé, bij een gebroken been kan iedereen zich wel iets inbeelden, hier niet ...
Je zit op een eilandje achter gesloten muren; het sociale isolement loert achter de rug. En ja, er zijn de sociale media zoals Facebook en Twitter maar echt contact is er niet .. Leuke uitjes worden al snel geschrapt want .. Ik geraak er toch niet .. Zolang ik niet op een stoel kan zitten, in een auto kan, hoef ik niets leuks af te spreken ... Op die manier mis ik alvast een etentje, een huwelijk, mijn eigen vrijgezellen, een uitje met kids/vrienden, een brunch etc ... Wellicht ook mijn eigen huwelijk ..
En toch altijd die gevatte opmerking : "het komt allemaal weer goed" ...
Herhaal deze opmerking binnen een maand of twee wanneer de pijn achter de rug is, mijn sociale leven terug wat meer actief is en ik beter kan relativeren. Verwacht echter niet dat ik zes dagen na een ernstig loopongeval r e l a t i v e e r .. ook al ben ik volwassen en moet ik beter weten !!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten