Energizer Nightrun om nooit meer te vergeten

Vrijdag de Dertiende .. Wie gelooft er in ? ik alleszins niet ..
Vrijdag de Dertiende ... Energizer Night Run in Deurne, eerste wave ..
We keken er naar uit, gezellig avondje in het donker hardlopen, niet te snel vooral genieten.
Voor de start een vies voorgevoel .. Twijfel om al dan niet te starten stak de kop op .. Versterkte zich alleen maar wanneer ik onderweg naar het startvak mijn linkervoet omsloeg ...
Voor de start begon het hard te regenen, we wisten toen al dat het én donker én nat én modderig én dus ook gevaarlijk zou zijn. Maar, we stonden goed, vooraan zelfs .. het zou wel goed komen.

Na drie kilometer Ventlief die zei : "het is het niet waard om hier je enkel pijn te doen".
Na drie kilometer en half een gil .. mijn gil ... gillen wordt brullen. Ik lig tegen de vlakte te krijsen als een varken .. Knie uit de kom en een lekkere smak gemaakt.  "Niet hier is het eerste wat door mijn hoofd spookt" ..

Niet in een donker park, ver weg van alles, in regen en koude .. Helaas ...
Lopers rennen voorbij, niemand stopt .. Al snel toch mensen die willen helpen. Iemand gaat iemand van de organisatie roepen, een fietser zet zijn fiets dwars zodat de lopers niet op mijn kunnen botsen. Andere lopers zijn boos omdat "ik" in "hun" weg lig .. Lopers die roepen dat ik opzij moet ..
En ik ? Ik kan niets .. Mijn benen hangen in de lucht, mijn knie puilt er enorm hard uit, ik ben versteend, letterlijk en figuurlijk.

Vrienden die me voorbij rennen en schrikken. Bij mij blijven, hun wedstrijd laten voor wat het is en helpen.  Hulp betekent in eerste instantie de lopers omleiden zodat er zeker niets op mij knalt.  Hulp betekent op mij inpraten want ik lig er nog steeds te gillen als een varken .. Mijn kinderen, mijn feest, mijn bevallingen, mijn halve marathontraining, alles passeert de revue.

Organisatie erbij .. maar nog geen hulp, een verpleger die me niet kan helpen, een kinesiste die me heel de tijd bij zal staan.  Na een tijd belt manlief in grote wanhoop dan zelf maar het Noodnummer. Helaas, geraken zij niet zomaar bij mij.

Ik blijf liggen, gillend, nat, koud, bibberend ... Na verloop van tijd een verpleegteam op een Quad die me - gelukkig - een pijnstillend middel toedient.  Geknoei met prikken, aders die niet te vinden zijn. Ach, ik kan het ze niet kwalijk nemen .. Het is er donker, nat, druk ...  Ik sta stijf van de kou, ga licht in shock en kramp .. Verpleging die op mijn inpraat om te blijven ademen, de kine die mijn goed been probeert te vrijwaren van kramp .. Kortom een hele drukte ..

Seconden worden minuten, minuten worden kwartieren, kwartieren lijken uren .. De MUG wordt er bij gehaald, de MUG geraakt niet bij mij ... Bummer .. Gelukkig een urgentiearts die ziet dat het ernstig is en niet wil wachten.  Ik word ter plekke behandeld met morfine, krijg zuurstof en val in slaap ...

Tijdens mijn slaap wordt de knie er terug in gezet, wordt ik op de Quad gehezen en zo naar de MUG gebracht ... In het ziekenhuis word ik wakker, rillend van de kou en de pijn .. Dringend foto's maken om te zien of er niets gebroken is en dan wachten .. wachten en nog eens wachten.

Ondertussen lig ik thuis in de zetel.  Van mijn enkel tot mijn lies in het gips, niets maar dan ook niets kan ik nog.  De trap op/af is een onderneming, plassen is een heel gedoe.  Alles doet pijn, niets gaat zoals het moet.  Frustraties over van alles; het feit dat ik moet liggen, mijn loopdroom die voorbij is .. Vragen die door mijn hoofd spoken over mijn sporttoekomst, mijn spiermassa, mijn gewicht etc ...

Volgende week vrijdag naar de specialist om te beslissen of er geopereerd zal worden.  En dan wellicht maanden van revalidatie voor de boeg.  Voor mij zal vrijdag de dertiende nooit meer hetzelfde zijn.  Maar, ik heb alvast met mijn helpende helden afgesproken dat we op deze dag elk jaar een toast doen !