Revalidatie : wat nu ?

Exact drie maanden geleden voltrok de sportieve hel zich over mijn leven.
Maanden van pijn, verdriet, ellende, hoop, vragen, frustraties ….

Morgen sluit ik een eerste hoofdstuk af van mijn revalidatie; vanaf maandag ga ik terug werken !
Met wisselende gevoelens want nee, ik ben niet hersteld, er wachten mij nog maanden van herstel en vanaf maandag moet ik die proberen te combineren met mijn werk en huishouden.
Dat boezemt mij angst is ..

De voorbije drie maanden was ik thuis, voor een aantal wellicht een "vakantiegevoel" ..
Helaas, ben ik na drie maanden nog vermoeider dan voor het ongeval.
Het waren maanden van véél pijn, slecht slapen, dagelijkse kine-beurten, dagelijkse fysio thuis, fietsen op een hometrainer die vooral erg log is, het gebrek aan sociaal contact, mentale ongemakken, een gezin dat op stelten staat. Neen, .. Als ik écht brutaal zou zijn, zou ik zelfs naar vakantie verlangen ! Even geen kine, geen fysio, geen oefeningen, geen fiets … Gewoon niksen, een lekker boek, …
Want mensen … ik ben het BEU !!!!!

Het waren maanden van nadenken ook .. Nog dagelijks passeert de film van die avond .. Nog dagelijks ontwaar ik angst, angst om te vallen, angst om in het openbaar te komen, angst om geduwd te worden, angst dat het nooit meer goedkomt … Drie maanden heb ik mezelf bijna opgesloten, buiten komen deed ik niet, leuke feestjes afgezegd, mijn eigen trouwfeest geannuleerd … De weinige keren dat ik in het openbaar verscheen, kreeg ik links en rechts een venijnige opmerking, ben ik bijna gaan vechten tijdens een concert omdat ik té traag stapte, kreeg ik te horen dat het toch goed met me ging want dat ik -naar het einde toe- kon/kan stappen.

Jaja, ik kan stappen … Mooi hoor zo'n manke tred, leuk hoor als je 100m kan "stappen" en dan mankt en vertraagt en nog meer hobbelt …
Jaja, ik kan plooien … Met héél veel moeite .. Als ik drie uur in dezelfde positie sta of zit kan ook dat niet meer … Mijn been moet constant in beweging blijven of het gaat fout.
Mijn fiets is mijn beste vriend, liefst zou ik met mijn fiets gewoon binnen rijden bij de bakker of de beenhouwer .. Zolang ik maar niet hoef te stappen !
Wat mensen niet zien ??? De pijn, het ongemak van een been niet volledig te kunnen plooien, het gebrek aan kracht in je benen … De mentale pijn ..

Nadenken over mijn leven, nadenken over vriendschap, mijn ouders, gezin, werk …
Nog maar eens mogen ontdekken wat échte vriendschappen betekenen.
Contacten hersteld met mensen die ik eerder uit het oog verloren was.
Nieuwe, innige contacten, soms uit heel onverwachte hoek.

Er zijn ook positieve elementen uiteraard. Na het ongeval kon ik werkelijk niets meer ..
Als ik vandaag zie wat ik terug kan .. Magisch gewoon.
Na midden september heb ik mijn loopmaatjes in een hoek gesmeten, nu denk ik erover om vanaf maart terug te beginnen trainen op een loopband. Doelen worden gemaakt, bijgesteld .. Lopen zal ik !
Conditioneel gezien sta ik vandaag -denkelijk- sterker als in september.  Mijn nieuwe vriend de hometrainer heeft me tot in Oostenrijk geleid, deed me duizenden Kcal verbranden, zorgt er ook voor dat ik in de buitenlucht wellicht aardig mijn vrouwtje kan staan op de koersfiets .. Alleen, het lef ontbreekt me om momenteel buiten te fietsen … Komt wel …
Dacht ik vorig jaar aan de marathon van Rotterdam, denk ik nu aan de Ventoux !
Dacht ik vorig jaar aan 42 km, denk ik nu aan een wedstrijden van 5km .. Hoop ik dat ik de Ten Miles van Antwerpen mag "stappen".

Wat de toekomst zal brengen is echter onzeker. Dankzij het harde werk ben ik ondertussen voorzien van lekkere beenspieren, wanneer ik herstart met werken, zullen die spieren voor een stuk verdwijnen. Ik loop wellicht altijd het risico om dit opnieuw mee te maken.  Ik hoopte in september op een operatieve ingreep, die kwam er niet … Vanaf vorige week meng ik mij terug in de menigte en altijd maalt hetzelfde door mijn hoofd "niet vallen P" … Wat als ik voor de eerste keer alleen weg ben met mijn koersfiets … Wat als ik voor de eerste keer mijn eigen rondje buiten zal hardlopen ? Dat zijn beiden nog enorme bergen waar ik over zal moeten … Helaas …Volgens de specialist heb ik ondertussen het Peloton ingehaald, ik zal er ook niet meer afgereden worden … Enige vraag is of ik ooit nog als overwinnaar over de eindstreep zal komen !!!