Of ik dan een route wilde kiezen ? G R A A G !
Om een lang verhaal kort te maken; ik wilde wel fietsen maar niet naar de Ardennen ..Sinds onze vakantie in de Moezel had ik geen trapper meer aangeraakt, té druk op het werk, té weinig tijd voor de fitness, té veel familiale verplichtingen (ook leuke !).
Fietsen in de Ardennen vergt toch wel wat kracht, energie, doorzetting en dat zag ik niet direct in mezelf na enkele vermoeiende weken.
Ik koos dus voor een trip in de buurt van St Truiden. Eigenlijk wou ik vooral de bloesems zien van de appel- en perenbomen … Zodoende kreeg ik mijn goesting .. Dacht ik :o))
De dag voor het vertrek nog enkele werkverplichtingen 's avonds, weinig eten (lees : kom soep) en veel te weinig slaap … 's Morgens rond zessen eruit om om zeven uur te vertrekken met een halfvolle maag én teveel koffie.
De tocht begon inderdaad in St Truiden tot ik op een geven moment Franstalige bordjes opmerkte .. Het werd al snel steiler en wranger op mijn fiets. Na ruim tien kilometer was de fun er af, kon ik fluiten naar mijn bloesems die allang vervangen waren door vruchten, had ik honger en kou .. Maar, opgeven is geen optie dus gaan ! De tocht op zich zou ongeveer 80 km in beslag nemen, geen probleem in principe.
De Milo's waren geïnstalleerd, de route geïntegreerd. Als snel viel mijn Euro .. Dit werd een trip veel verder, moeilijker en hoger dan ooit voordien (althans toch sinds de zwangerschappen).
Na ruim veertig kilometer, stond hij daar ineens … De Muur van Huy !
De Muur van Huy is de zwaarste beklimming van de wielerklassieker van De Waalse Pijl. Meestal moeten de renners deze heuvel meermaals beklimmen. Ik zou al blij zijn, mocht ik er na veertig kilometer stijgen en dalen op geraken zonder vallen ! De beklimming gaat voorbij zeven kapelletjes, die ik wel gezien heb maar niet geteld, het stijgingspercentage is moordend (boven 21 percent) en het gaat bovendien slingerend omhoog met scherpe bochten.
Als ik dacht dat ik de weg niet zou vinden … had ik al snel een zorg minder. de naam Huy word constant in het wit geschilderd, er mogen geen auto's door en je ziet alleen maar mede fietsmaatjes die zich een weg naar boven wringen. Totale afstand van deze helletocht : 1,5 km, het lijkt banaal maar het stijgingspercentage gaat bijna direct naar tien percent …
Eerlijk ? Toen ik aan de start kwam, was ik eigenlijk al leeg, hongerig en moe. Daarvoor moesten we spijtig genoeg ook al ruim acht kilometer afleggen op een zeer drukke autobaan waar automobilisten duidelijk geen oog hadden voor twee fietsers die al zwoegend de hellingen aflegden. Omdat het zo gevaarlijk was op de baan, weigerde ik om stil te vallen en gaf ik me volledig .. Geen denken aan om hier stil te vallen of te stoppen. Maar ja, je krijgt geen hersteltijd, geen tijd om te drinken/eten want dan moet je stoppen (ik kan niet eten/drinken al fietsend) dus ja, ineens staat dat hellebeest voor je …
Ssst, tegen niemand vertellen; het klinkt stoer maar ik heb gefoefeld. Boven kreeg ik bewonderende blikken; ik was op dat moment de enige vrouw.
Helaas, heb ik nog iets te weinig kilometers in mijn benen om dit op een veilige manier te volbrengen. Bovendien fiets ik nog steeds niet mij a) koersbandjes en b) durf ik nog steeds mijn klikkers niet te gebruiken .. het lijkt banaal maar levert mij toch wat achterstand op.
En, niet onbelangrijk; ik zit nog steeds in mijn revalidatie periode; lichamelijk heb ik al wel terug de nodige kracht opgebouwd maar mentaal ben ik nog steeds een watje !
Na Huy moest er nog 40 km afgelegd worden, even de weg zoeken om alweer tegen een helling aan te kijken van ruim 14 percent. Gevloekt heb ik, op de fiets, op de baan, op de zon, op de warmte, op het gebrek aan eten en drinken … Maar, gedaan heb ik het !Na die helse drukke baan waar we ons weer volledig gaven, terug genieten van de nodige ups & downs tussen de appel- en perenbomen, de provincie Luik, de mooie wegen, hoeves, paarden etc. Op het einde gaf de Mio nog vier kilometer aan, ik blij en opgelucht, denkend aan mijn vers flesje water dat in de auto op me stond te wachten. Helaas, een wegomlegging voor fietsers verplichtte ons om er nog een extra tien kilometer uit te knijpen. Deze waren er teveel aan maar een keuze heb je niet !
Na al het vloeken en inwendig gefoeter komt nadien wel de euforie. Grenzen verlegd, spieren opgebouwd, genoten van een mooie omgeving, lekker weet en leuk gezelschap ! Daar doe je het uiteindelijk voor en al snel worden er nieuwe plannen gesmeed !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten