Voorbije zomer (augustus) zijn we net zoals vorig jaar naar een camping aan het Gardameer getrokken. Ervoor een week gewandeld in de bergen van Oostenrijk .. Een bewuste keuze. De camping moest geboekt worden in oktober 2013, net na mijn ongeval.Omdat ik toen absoluut geen beeld had van mijn herstel en het nogal sober inzag, besloten we een kopie te doen van onze zomer 2013. Lekker makkelijk. Je weet wat de camping te bieden heeft, kent de omgeving, kent de voor- en de nadelen. Die week in de bergen is pas nadien geboekt omdat ik in februari het gevoel had dat die tochten wel zouden lukken met onze dames ...
Wij zijn bergliefhebbers, wandelaars, houden van natuur, tochten met rugzakken, berghutten etc .. Wij hopen natuurlijk dat onze meisjes hier ook van zullen houden, vandaar dat we elk jaar "oefenen". Dit jaar de eerste keer zonder buggy op vakantie met een meisje van net dan vier !!! Een beproeving, dachten we .. Maar, omdat ik nog niet volledig hersteld ben, waren we genoodzaakt om het toch wat easy going te houden .. We kozen dus voor wandeltochten die haalbaar leken voor mezelf (en de meisjes). Een totale verrassing ... Mijn meisjes wandelden beter als hun mama !!!! Geef hen een rugzak en stokken en ze wandelen niet door de bergen maar rennen door de bergen. Op die manier deed de jongste tochten van vier uur !Mijn moederhart compleet onderste boven want hier droom ik natuurlijk van, dat de toekomst ons mooie wandeltochten brengt met de rugzak en dat we kunnen logeren in berghutten. Spijtig voor mijzelf waren de tochten kindvriendelijk maar voor mezelf nog behoorlijk heftig ... Doemscenario's natuurlijk .. Wat als ik mijn meisjes in de toekomst niet kan volgen in de bergen en simpelweg niet meer beter kan ... Soit, mijn meisjes zijn zot van de bergen, hun mama ook, de toekomst is onzeker maar zien we wel !!!
Nadien dus richting Gardameer. In 2012 liep ik daar elke twee dagen een kilometer of tien om niet te krap te zitten met mijn trainingsschema voor de halve van Eindhoven. Ik kende het parcours, wist waar ik moest op letten ... Het parcours is pittig, aan het Gardameer is het niet zo plat als bij ons ... Bovendien was het er in 2012 bloedheet. Ik vertrok toen altijd rond zes uur in de ochtend om ervoor te zorgen dat ik de warmte voor was .. 2013 was echter anders .. Ik starte van nul; conditie wel in orde maar mentaal nog altijd een wrak. Toch had ik voor mezelf uitgemaakt dat dit dé moment was om terug te starten .. Niemand die je daar kent, niemand die je uitlacht, niemand die ziet wanneer de tranen in je ogen staan, niemand die je scheef bekijkt dat je even wandelt .. Starten om zes uur zat er dit jaar niet in omdat ik mentaal gezien in een situatie zat (zit) die me nog steeds fysiek vermoeid tijdens het lopen. Maar, het Gardameer is zo ontzettend mooi, hardlopen langs het water, over een boulevard, de bergen op ... Aan de nadelen wilde ik niet denken; stel dat je hier valt, stel dat je hier valt en niemand ziet het, stel dat je valt, iemand ziet het en je verstaat elkaar niet, hoever is het naar het ziekenhuis, welke behandelingen krijg je daar ... Ik weigerde bovendien te bevatten dat het parcours hier moeilijker was dan de piste thuis .. Slechte wegen, onverhard, putten ...Ik besloot mijn muur te doorbreken in Italie, op mijn manier ... Mijn doel was om terug tien kilometer te rennen zonder al te veel stil te staan bij mogelijke vallen ...
En of ik gerend heb ? Braaf elke twee dagen, weer of geen weer ... Loodzwaar, want, helaas, wij hadden herfstweer daar aan het Gardameer ... Regen, ontzettend veel regen en tussen de buien door, werd het dan bloedheet en vochtig.
Omdat ik echt wilde streven naar die tien kilometer werd het alsnog stevig plannen tussen de buien door en vertrok ik op momenten tussen zes uur 's morgens tot vijf uur in de namiddag en zelfs op de middag, een uur dat je eigenlijk niet mag rennen. De natuur zorgde er echter voor dat ik mijn mentale muren wel moest doorbreken ... Als je ergens naartoe rent en je moet terug en er hangt een ware muur van onweer, donder en bliksem boven je hoofd .. Dan ren je, snel !Op deze manier ben ik geslaagd in mijn opzet :
- rennen buiten zonder gezelschap
- rennen op moeilijk parcours
- rennen tegen de tijd
- rennen zonder er rekening mee te houden dat je kan vallen .. lelijk kan vallen
- rennen zonder de taal machtig te zijn mocht er iets gebeuren.
Mission completed !!! En ja, eind augustus liep ik opnieuw 12 kilometer en de derde week van september -net voor mijn autocrash- rende ik aan Tien per uur ... Ik kom terug ! Echt, ... ik kom terug. Ik weet dat het kan, heb de mentale weerbaarheid en wil perse in 2015 een halve marathon lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten