Waarom ik Brussel opnieuw gelopen heb is mij een raadsel. Het is er hectisch, je reist lang, stress in de metro, stress in de kleedruimte, stress om te plassen, te starten, de massa .. Het plasmoment was al chaos; rijen dik stonden ze te wachten en ik moest ooooh zo dringend. Vermits ik mij voor niets meer geneer, ben ik gewoon bij de mannen de bossen ingedoken. Zij hadden het moeilijker dan ik .. So be it! Het startvak; nog een ramp. Ik moest officieel in startvak 5 starten en had daar geen zin in. Ik hoopte dus naar startvak 4 te geraken. Denkende dat ik daar ook effectief instond, begon ik de kanonschoten te volgen en moest ik al snel bekennen dat ik mij compleet vergist had. Uiteindelijk ben ik hierdoor in het laatste startvak beland, tussen oa. de snelle wandelaars!
De ballons; ook altijd voer voor twijfel. Wegens mijn Dieselgedrag start ik altijd in de buurt van een ballon wanneer dit mogelijk is. Dus, op zoek naar de ballon 2.15 omdat ik zelf een tijd in gedachten had van 2.10 (rare kronkel maar kom).
De ballon vond ik, het startvak frustreerde. De eerste 5km waren een drama qua looptempo. Het was constant zigzaggen tot wandelen toe; ik werd boos en verloor hierdoor energie. Vaak moest ik zelfs de ballon van 2.15 voor laten en hing ik er half strompelend achter. De tunnels waren hierdoor ook 1 stressy gebeurtenis; de ballon begon me mateloos te irriteren; er waren teveel renners die hetzelfde dachten als ik en we liepen dus als mieren rond een stukje suiker. In de tweede tunnel besloot ik om de ballon los te laten en mijn eigen wedstrijd te lopen. Dit hield risico's in want ik had geen idee of die 20K vlot verteerd zouden worden in mijn ukkie (in 2013 liepen mijn man en ik samen en hebben we elkaar voort getrokken op momenten dat de ander het moeilijk had). Er was ook niemand in mijn buurt die min of meer hetzelfde tempo liep want ik zat in het laatste startvak. Zo ben ik blijven knoeien tot aan Het Bos. Op dat moment kreeg je eindelijk meer ruimte om soepeler te lopen en wist ik dat ik in dat Bos een aantal kilometers achter de kiezen zou hebben.Eenmaal uit het Bos was ik vertrokken en ook vast overtuigd dat ik de finish zou halen. Had mijn ritme en snelheid gevonden (ook nu weer rond de 10k/u) waar ik niet van afweek. Ook het gevoel dat ik meer genoot van de omgeving, mijn manier van rennen was denkelijk ook mooier om te zien voor mijn omgeving. Flarden van eenzaamheid verbande ik door te genieten van de volgende loopprestatie.
Rond 16k kwam eindelijk de zon opzetten en werd het broeierig. Tot dan was er constant een miezerige regen die ik zalig vond. Als wintertype hét weer om lekker te lopen. Je begrijpt dat eens de zon op je vochtige lichaam zit, je al snel het gevoel hebt dat je opbrandt. Ik had tot daar ook altijd vlot gedronken van mijn flesjes Spa waardoor ik het op die kilometerstand gewoon gehad had met drank. Maar, die vervelende "heuvel" moest er nog aan geloven. Daar waar ik in 2014 mijn tweede adem vond, had ik nu het gevoel mijzelf erop te slepen. 2km leek eerder 4km. Het enige wat door mijn hoofd maalde "begin nu niet te stappen P want dan is het voorbij". Hoe traag ook ik heb die 2k afgelegd tot op het tandvlees. Eens op 18k ging het vlot en soepel tot aan de finish!Dacht ik op voorhand dat ik ging huilen als een kind, bleef ik verdacht rustig over die lijn. Niets van emotie, nada .. De medaille ontvangen en klaar! Netjes aan 10k/u liep ik het zware parcours met al zijn hindernissen aan alweer een zuinige hartslag. Ook nu heb ik mij aan de finish zitten inpeperen dat snelheid er niet meer toe doet maar dat ik dankbaar moet zijn voor mijn nieuwe kansen ! Want ja, ik vloek nog altijd als een ketter als ik nog maar het gevoel heb dat ik sneller kan. En sneller ben ik na twee jaar revalideren !!! Uiteindelijk liep ik mijn 20K in 2u02 en ben ik er zelfs in geslaagd om de vorige ballon in te halen :o))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten