Ik moest echter bijkomend nog altijd blijven aandacht schenken aan mijn benen (om een idee te geven; ik kan tot op heden mijn linkerbeen nog steeds niet volledig plooien, mijn knie maakt met de nodige signalen duidelijk dat vocht en vriesweer niet aangenaam is, er blijft nog steeds een put net boven de knie waar ik nog altijd niet in slaag om spiermassa te kweken) ...
Mijn officiële kinesist die me maanden begeleid heeft in mijn revalidatie bracht ik niet op de hoogte; ik wist dat geen van allen pro marathon waren. Mijn specialist had altijd gezegd dat ik blij mocht zijn ooit nog 10km te rennen, laat staan dat ik terug in staat zou zijn om halve marathons of marathons te rennen.
Er was echter ook nog een kinesist die me wekelijks zag zwoegen op de fitness. Haar bracht ik wel op de hoogte van mijn dromen. Zij wist van zichzelf dat ze het mij niet uit mijn hoofd moest praten; ze wist dat ik niet zou luisteren en koppig zou verder trainen. Maanden aan een stuk zat ik elk vrij moment op de fitness te vechten met mezelf en mijn fysieke beperkingen, zij wist dat ik beschikte over het karakter, de moed en het doorzettingsvermogen. Ik MOEST en ZOU sterker worden.
Het enige waar ze mij niet mee kon helpen was in openlucht trainen. Het heeft me maanden gekost voor ik terug buiten durfde lopen. Ik leerde terug stappen op een loopband, begon met lopen van 200m, 500m en bouwde zo verder op .. Tot eind vorig jaar liep ik nog altijd wekelijks een rondje op de band. Tot eind vorig jaar weigerde ik pertinent om buiten aan intervaltraining te doen. Ik geraakte maar niet door die mentale muur van harder rennen als 10km/u, de snelheid die netjes gegraveerd stond als het ware op mijn sporthorloge. Overal verkondigde ik dat ik nooit nog sneller zou rennen!
Maar, als ik een marathon wilde rennen, zou ik elk vrij moment buiten moeten rennen; ik had geen tijd meer om op de fitness te lopen want daar moest ik mij bezig houden met de krachttrainingen voor mijn lichaam en benen. Als ik die marathon wilde rennen, moest ik die snelheidsmuur doorbreken. Ik had nu eenmaal zones waarin ik diende te trainen; ik moest bepaalde hartslagzones halen en werd bijna verplicht om sneller te rennen op trainingen. Stilaan begon ik buiten te intervallen .. Mijn eerste intervaltraining werd eentje op een recht fietspad. Het was waarschijnlijk geen zicht om mij eerst te zien spurten en dan te zien wandelen. Menig auto chauffeur vond het nodig te claxonneren wanneer ze mij zagen wandelen .. En ja, een recht fietspad is saai ... Heen en weertjes gedurende 50 minuten zijn .. slaafs (hier heb je het woord weer). Helpen deed het wel.Vanaf februari dit jaar (!!) liep ik al mijn trainingen buiten en ging ik naar de fitness om te fietsen en aan krachttraining te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten