Artikel uit Netto !!!!
Ze delen alles: carrière, liefde, agenda, gezin en kinderen. Als man en
vrouw er allebei een topcarrière op nahouden, betekent dat: balanceren
tussen een razende drukte op het werk en een strak geplande privéagenda.
“Enkele jaren geleden spraken mijn man en ik af op luchthavens, tussen
twee continenten in.”
Bernard Frenay (47) en Hadewig De Corte (39) hebben een hectische ochtend
achter de rug. “Vanmorgen moest onze kinderoppas met een van de kinderen
naar het ziekenhuis. We hadden een zorgvuldig in elkaar gestoken planning,
zoals altijd, maar die mocht meteen de prullenmand in. Het was even
vloeken, maar dat doen andere paren met kinderen soms ook, denk ik. Wij
misschien iets meer, maar dat weet je als je allebei een topcarrière
hebt”, zegt Hadewig. Zij en Bernard Frenay zijn al zeven jaar een paar.
Een ietwat ongewoon paar: hij is rustig en bedaard, zij barst van de
energie en gesticuleert druk als ze praat. “Een Duracell-konijn”, noemt
hij haar met een grijns. Frenay is ‘head of Finance, Procurement &
Facility Management’ bij Euroclear, de grootste specialist ter wereld in
de afhandeling van effectentransacties, De Corte mag ‘chief operations
officer’ genoemd worden bij het Nederlandse concern Wolters Kluwer. Samen
hebben ze drie kinderen van één, drie en vijf jaar oud. Hij heeft nog twee
kinderen van 19 en 21 uit een vorig huwelijk. Zij was tot voor kort ook
voorzitter van het Brusselse cultuurhuis De Warande. En allebei sporten ze
elke weekdag een uur lang. Zij zwemt, hij loopt.
Energie moet je er ongetwijfeld voor hebben, maar energie alleen volstaat
niet. “Je moet vooral goed kunnen organiseren. Dat is precies wat ik doe
in mijn job en waar ik goed in ben”, zegt Hadewig. “Een goede organisatie
is echt héél belangrijk. Ook als er onverwachte dingen gebeuren, zoals
vanmorgen. Of zoals vorig jaar, toen ik zwaar ziek was. Ik heb twee
operaties aan mijn hoofd moeten ondergaan, om een tumor weg te halen. Ik
ben zes maanden buiten strijd geweest. Makkelijk is dat niet, maar
uiteindelijk moet je ook dat gewoon organiseren. Dat is de sleutel tot
alles, als je allebei een topfunctie hebt.”
Improviseren
Claire Tillekaerts (55) en Dirk Brossé (52) kunnen dat beamen. Zij is
sinds midden vorig jaar ceo van Flanders Investment & Trade (FIT), hij is
een bekende componist en dirigent, en sinds 2010 artistiek leider van het
Chamber Orchestra of Philadelphia. Allebei reizen ze de wereld rond voor
hun werk.
“We hebben elkaar tien jaar geleden leren kennen. Claire was
toen nog geen algemeen directeur bij FIT. Twee topcarrières, dat zou nooit
gelukt zijn, mochten we elkaar vroeger hebben leren kennen. Ik heb nooit
kinderen gewild, omdat ik wist dat het moeilijk te combineren zou zijn”,
vertelt Dirk. “Nu heeft Claire wel twee kinderen met haar vorige man, die
overleden is, maar dat zijn twintigers die op hun eigen benen staan.”
Claire en Dirk investeren allebei zwaar in hun carrière. Ontspanning, daar
hebben ze soms amper tijd voor. Claire: “Het was van meet af aan duidelijk
dat we allebei voor een carrière zouden gaan. We zijn twee sterke
persoonlijkheden die heel veel plezier beleven aan wat we doen. Je moet
daar de consequenties van aanvaarden. Je ziet elkaar minder dan andere
paren, en je moet alles tot in de puntjes organiseren. Het vergt energie,
maar dat nemen we er graag bij. Het is natuurlijk altijd een beetje een
sprong in het duister als je eraan begint. Niemand zegt: ‘En nu gaan we ‘s
allebei aan een topcarrière beginnen’. Toen we elkaar leerden kennen,
wisten we niet dat ik ceo van FIT zou worden en dat Dirk in Philadelphia
zou werken.
Je moet je aan die nieuwe situaties kunnen aanpassen. Nu ben
ik bijvoorbeeld 40 procent van de tijd in het buitenland, terwijl Dirk ook
vijf maanden per jaar weg is. Je moet telkens weer bekijken hoe je dat kan
organiseren. Er zijn veel praktische beslommeringen waar je rekening mee
moet houden, van het huishouden over koken en strijken tot het onderhoud
van de tuin. We hebben dan wel een huishoudster, maar als je het echt druk
hebt, moet je soms improviseren. Enkele jaren geleden, toen Dirk veel op
tournee was, spraken we soms af op luchthavens, tussen twee continenten
in.”
Herkenbaar, vindt Sandrine Meyfret, een Franse sociologe en
managementcoach die met ‘Le couple à double carrière’ een boek schreef
over paren waarvan beide helften een topfunctie hebben. “Ik heb voor mijn
boek gesproken met tien zulke paren. De rode draad in die gesprekken was
dat ze eraan begonnen zonder goed te beseffen wat het allemaal inhield. Ze
rolden erin, en ze leerden al doende. Logisch, want een paar met een
dubbele topcarrière is een nieuw fenomeen, dat in de loop van de jaren 80
en 90 ontstaan is. Er zijn geen rolmodellen waar je iets van kan leren.
Nochtans is het iets dat we in de toekomst steeds meer zullen zien, want
steeds meer vrouwen hebben een topfunctie en bouwen hun eigen carrière
uit.”
Werk (ge)en privé
Organiseren is dus het sleutelwoord, maar dan moet je ook zelf je agenda
kunnen sturen. Hadewig De Corte: “Hoe hoger je functie, hoe meer je dat
kan, denk ik. Bij veel bedrijven verwachten ze ook al lang niet meer dat
je van 9 tot 5 aan je bureau zit, maar wel dat je resultaten haalt. De
assistentes van mijn man en van mezelf kunnen er dus voor zorgen dat onze
agenda’s goed op elkaar afgestemd zijn. Sinds kort letten we er ook meer
op dat we nog wat ‘quality time’ hebben als paar. Dat moet, want voor je
het weet, heb je geen tijd meer voor elkaar. We gaan binnenkort een weekje
samen op reis, voor het eerst sinds de kinderen er zijn. Daar moet je echt
aan werken, want anders komt het er niet van.”
Het thema is aangesneden: de balans tussen werk en privé. Een heikel punt
voor veel mensen. Zeker voor hoogopgeleiden, bij wie de grens tussen werk
en leven soms flinterdun is. Claire Tillekaerts lacht even. “Wij kennen
dat niet, een balans tussen werk en privé. Dirk en ik werken allebei zeker
80 uur per week. Ons werk komt op de eerste plaats, punt uit. Ik moet
zelfs toegeven dat ik amper weet wat ontspannen is. Ik heb onlangs een
iPad gekocht om zoveel mogelijk verloren momenten te benutten. Zelfs als
ik even naar buiten kijk om van de natuur te genieten, ben ik met mijn
mails bezig. Dat moet ook, want anders raak ik niet rond. Ik ben dikwijls
weg van zeven uur ‘s ochtends tot elf uur ‘s avonds. Ik heb daar geen
probleem mee. Ook dat is een kwestie van keuzes maken. Wie dat niet kan,
moet er niet aan beginnen.”
Dirk Brossé moet dan weer toegeven dat hij soms een hoge prijs betaalt
voor zijn carrière: “Ik zie mijn vrouw niet veel. Bovendien hebben we
amper tijd voor vakantie, omdat het zeer moeilijk is om op voorhand te
plannen. Altijd weer komt er onverwacht iets tussen. Allebei zijn we voor
onze tijdsindeling namelijk nogal afhankelijk van anderen. Vorig jaar zijn
we daardoor maar negen dagen op reis gegaan. Te weinig naar mijn zin. Ook
met vrienden afspreken is moeilijk. In 2005 had ik er even genoeg van. De
boom in met alles. Ik wou anders gaan leven. We zijn allemaal gek, zei ik
tegen een medewerkster. Ik vond dat ik te veel miste in het leven, maar
twee weken later was ik toch weer bezig. Het blijft me dus aantrekken,
ondanks alles. Ik betaal een hoge prijs, maar ik betaal hem graag.”
Ook Bernard Frenay moet beamen dat er voor mensen in een topfunctie geen
duidelijke scheidingslijn is tussen werk en privé. “Tijdens de week werken
mijn vrouw en ik twaalf uur per dag. We proberen onze kinderen ‘s avonds
nog wel in bed te stoppen, en in het weekend proberen we er helemaal te
zijn voor hen. Al zijn we ook dan beschikbaar voor ons werk, natuurlijk.”
Zijn vrouw Hadewig vult aan: “Het is zeker vol te houden, maar af en toe
moet je evalueren. Doen we niet te veel? En soms moet je ook toegeven dat
je te veel hooi op je vork genomen hebt. Ik heb onlangs bijvoorbeeld
beslist om niet langer voorzitter te zijn van De Warande. Dat viel niet
langer te combineren met mijn gezin en mijn job bij Wolters Kluwer.”
Delegeren
Drukke agenda’s vallen te beheren als je met twee bent. Maar dat verandert
zodra er kinderen zijn, vertelt Sandrine Meyfret. “Kinderen krijgen is
vaak een kantelpunt. Een koude douche ook, omdat het leven dan ingrijpend
verandert. Er komt een abrupt einde aan de spontane modus vivendi die
typerend is voor paren zonder kinderen. Plots moeten ze zich afvragen
hoeveel tijd ze vrijmaken voor hun kinderen en welke plaats die krijgen in
hun leven.”
Bernard Frenay: “Kinderen maken het niet makkelijker, dat is duidelijk,
maar ook daar vind je een oplossing voor. We hebben een voltijdse
kinderoppas, die ook het huishouden doet. Het helpen opstaan van de
kinderen, hen aankleden, te eten geven, hen naar school brengen, hen
afhalen, met hen spelen: dat is allemaal uitbesteed. Een serieuze
financiële investering, maar die keuze moet je maken. Als je een
topfunctie hebt, kan dat. In een eerder stadium van onze carrière zou dat
niet gelukt zijn.”
Bernards vrouw Hadewig vindt dat er geen andere optie
is: “Een dag telt slechts 24 uur. Je kan niet alles zelf doen. Dit is dan
ook een raad die ik zou willen geven aan alle mensen in ons geval, en aan
vrouwen in het bijzonder: wees bewust van wat je belangrijk vindt en kies
voor het leven dat je wil. Denk niet dat je alles zelf kan doen. Besteed
dingen uit. Veel vrouwen kunnen dat niet, heb ik de indruk. Ze krijgen
schuldgevoelens wanneer ze niet zelf hun kinderen opvoeden. Vergeet dat,
het is absoluut noodzakelijk om te delegeren. Trouwens, ik vraag me af of
werkende paren die wel zelf de was en de plas doen zo veel méér tijd
hebben voor hun kinderen. Je moet hen liefde geven en steunen, maar je
moet ook duidelijk maken dat het leven niet alleen om hen draait.”
Knopen doorhakken, is dus de boodschap. Afwegingen en keuzes maken. En
vasthouden aan die keuzes. Claire Tillekaerts: “Dat is wellicht het
belangrijkste, dat je vooraf alles bespreekt met elkaar en duidelijk maakt
wat je individuele ambities zijn.” Dirk Brossé: “Ik herinner me dat we
negen jaar geleden op Kreta een serieus gesprek hadden met elkaar. Claire
wou toen beginnen als algemeen directeur bij FIT en het was duidelijk dat
ons leven daardoor grondig zou veranderen. Claire had toen net borstkanker
gehad en ze wou voor zichzelf tonen dat ze het nog kon. Wel, wij hebben
toen niet lang gediscussieerd over die beslissing. Ze moest haar passie
volgen, vond ik. We hebben er nog geen minuut spijt van gehad, ook al
brengen we nu minder tijd door met elkaar. Ik heb veel respect voor wat ze
doet, en omgekeerd. Onze relatie heeft een heel solide basis. Op dezelfde
manier hebben we beslist dat ik een contract zou tekenen in Philadelphia
en een manager in New York onder de arm zou nemen die me kan plaatsen bij
grote orkesten in de Verenigde Staten. We weten van elkaar waar we mee
bezig zijn.”
Een carrière in sprongen
Soms vergt een dubbele carrière ook persoonlijke opofferingen, vindt
Hadewig De Corte. Ze kreeg vorig jaar het voorstel om een topfunctie in de
financiële wereld in Luxemburg uit te oefenen. Helaas niet te combineren
met haar gezin en met de carrière van haar man. “Je moet daarover
overleggen, anders loopt het fout. Je houdt zo veel mogelijk rekening met
de carrière van de ander. Je bent immers een paar, en je hebt een gezin.
Het zou onredelijk zijn om daar plots over te beginnen jammeren.”
Ook Sandrine Meyfret merkte dat de paren die figureren in haar boek
opofferingen deden voor elkaar. “Ze toonden een zekere souplesse in hun
carrièreplanning. Als één van beiden bijvoorbeeld de functie van ceo
aangeboden krijgt, is het voor de ander op dat moment niet mogelijk om een
gelijkaardige functie op te nemen. Het is dan ook geen uitzondering dat de
topcarrière van zulke paren sprongsgewijs verloopt: ze kijken er op een
niet-lineaire manier tegenaan. Net daarom is het voor bedrijven belangrijk
dat ze die mensen zo veel mogelijk flexibiliteit geven en hen mogelijkheid
bieden om hun agenda zo veel mogelijk zelf in te vullen, om te vermijden
dat ze plots andere oorden opzoeken.”
Hadewig De Corte geeft toe dat twee topcarrières binnen hetzelfde gezin
soms moeilijkheden en spanningen met zich meebrengen: “Het zet druk op
onze relatie, dat is duidelijk. Er zijn momenten dat je bijna explodeert.
Zolang je genoeg stoom kan afblazen, lukt het, hoewel het ritme echt zwaar
is. Maar goed, ik zou onuitstaanbaar zijn als ik niet meer zou kunnen
werken.”
Sandrine Meyfret: “Spanningen zijn normaal. Elk paar in zo’n situatie
maakt al eens een crisis door. Je beseft niet hoe zwaar en vermoeiend het
is, vertelde een man me. Het is echt heel intens.” Hadewig De Corte: “Toch
genieten we van ons leven, voor alle duidelijkheid. We kunnen allebei doen
wat we willen. Individueel en samen. We hebben ons eigen lot in handen,
ook als er problemen zijn.”
Sandrine Meyfret is op 25 en 26 april aanwezig op het JUMP Forum in
Brussel om te spreken over het thema 'Koppels met een dubbele
topcarrière'. Meer info op www.forumjump.be.
Tekst Dominique Soenens
Fotografie Yves Coussement
Geen opmerkingen:
Een reactie posten