Dik tien dagen geleden werd ik 's nachts wakker en ontzettend ziek.
Over de vloer gerold heel de zondag van de pijn. Niet weten waar kruipen ..
Eng, naar, frustrerend, ellendig ... Verdict uiteindelijk : een voedselvergiftiging.
Een streep door de Ten Miles ... Dacht ik ... Toen ...
Maar P. zou P. niet zijn om daar alles aan te doen ...
Tot woensdagavond ... Een hele nacht doffe ellende met een bijna spoedopname tot gevolg.
Alle energie, elke vezel in mijn lijf, elke opgebouwde spier, conditie alles was leeg, weg !
Frustratie, boosheid en een doktersbezoek drongen zich opnieuw op.
Gelukkig was mijn vaste huisarts niet aanwezig en kreeg ik een arts die zelf ook zeer sportief en prestatiegericht ingesteld is !
Ik kreeg een vrijgeleide maar moest lopen met mijn verstand en vooral vaten vocht opnemen.
Zo gezegd zijnde; LITERS Aquarius heb ik gedronken zonder vaste voeding ...
Op vrijdag, zaterdag en zondag gewoon witte, lauwe, smaakloze pasta gegeten
Zondagochtend opnieuw een race naar de wc ... Weer die twijfel: zou ik/zou ik niet.
Uiteindelijk voor mezelf besloten om mee te rennen, niet zomaar in weer en wind getraind. De frustratie van de eindtijd zou ik er wel bijnemen, als ik uberhaupt kon finishen. En practisch gezien was het beter om te blijven lopen of wandelen want hoe geraak je anders opnieuw aan de Linkeroever.
Zij die De Tien al gelopen hebben, je verliest uren met reistijd, wachttijd en wandeltijd ...
Dus, tegen de tijd dat wij in ons startvak arriveerden was ik al moe. Weer die angst ...
Nog snel een banaan, een halve liter water en dan maar wachten op het startsein. Ondertussen was de zon er door gekomen en was het ook erg warm ... Opgepept door Het Lief en een collega startte ik dapper ... Het Lief liet me al snel achter en liep zijn eigen wedstrijd.
De start ... De eerste drie kilometer waren pure horror ... Alles deed zeer, doffe hoofdpijn, warm en veel te veel dorst. Bij aankomst aan de Kennedytunnel had ik al 1 bidon op en wilde ik alleen maar aan de eerste bevoorrading geraken op 6km. Op dat moment had ik nog niet door dat ik eigenlijk best pittig liep .. Ik negeerde mijn horloge en had geen idee hoe lang ik erover deed in de tunnel en nadien dat onmenselijke stuk tussen de Kennedytunnel richting Justitiepaleis (zwaar vals plat).
De afspraak met de arts was : stoppen aan elke bevoorrading en drinken !!!!!
Dus, op 6km mijn eerste "stop" .. Rustig twee bekers drinken en een eerste reep druivensuiker.
Toen kreeg ik ook in de mot dat ik best wel flink kon rennen aan een degelijk tempo.
Dus, focus op de 10km en gaan ! Verstand op nul, blik op oneindig ...
Die eerste 10km liep ik binnen de 57 minuten mét rusttijd om te drinken.
En gelukkig stond er al vrij snel een nieuwe bevoorrading waar ik opnieuw stopte en rustig dronk, deze keer drie bekers. Een man met luide mircofoon riep mijn naam want ja, ik viel natuurlijk op tussen alle renners die smeten met hun bekers. Maar, ik .. Ik bleef kalm en kordaat, stoppen/drinken/wandelen en nieuwe beker ...
Opnieuw druivensuiker en deze keer een focus op de 12km want ja, die liep ik eerder met de Urban Trail. Ik zat perfect op schema, de 12km liep ik rond 1u05, even wandelen dus, tweede adem zoeken, tweede bidon en verder.
En zo ging het altijd maar verder : blik op oneindig, focus op de hartslag, de tijd en af en toe een lieve glimlach naar een toeschouwer. En toen, toen draaide ik de Konijnepijp af en hop de tunnel in. Het was toen rond 1u20 en ik wilde perse binnen zijn op 1u30. Haalbaar, makkie ...
Helaas, ik heb (achteraf bekeken op runkeeper) geraced in die tunnel in de afdaling en was zo leeg dat ik het resterende stuk omhoog moest wandelen ... Ik wandelde weliswaar redelijk maar het was wandelen .. Uit de tunnel verzuring in mijn billen, kramp in mijn tenen en gedaan .. Mijn Ten Miles waren voorbij op 15km !!! En hoe luid dat iedereen ook riep naar mij, er was geen rennen meer aan ...
De bordjes, ik heb ze allemaal gezien : 1000m, 800m, 600m en toen op 300m had ik zoiets van ...
P, dit ga je niet doen, je gaat niet over de finish wandelen, hier heb je niet voor afgezien. Ik heb die laatste 300m al strompelend afgelegd, de finish bijna overgekropen van de pijn in mijn billen. Maar, ze deed het .. In knap 1u35 Weliswaar 5 minuten later dan mijn richttijd maar, het is mij opnieuw gelukt !!!
Achteraf mag ik terecht fier zijn, over de finish heb ik echter enorm hard gevloekt en geroepen!!
Er zat meer in .. Het feit dat ik een voedselvergiftiging had en eigenlijk niet mocht lopen en niets van voedingsstoffen in mijn lijf had zitten ? Dat was ik allang vergeten ... Boos, gefrustreerd ...
Want, eigenlijk was de richttijd 1u25 en als ik in optima forma was geweest, had ik deze vlot gehaald.
We zien wel wat de volgende wedstrijd brengt, mijn honger naar meer en sneller is nog lang niet gestild. Nu eerst herstellen want ... we blijven tussentijdse sprints afleggen naar de pot !
Bewonderenswaardig!
BeantwoordenVerwijderen