Frustratie

Zes maanden geleden ging ik een rondje rennen ...

Vandaag bezocht ik een meubelzaak en hang/zit/lig/sta ik op de zetel. Een meubelzaak bezoeken op een zondag ? Vroeger beschouwde ik dit als een 'ouw-memmekes-uitje' … Vandaag gebruik ik het als excuus om even weg te vluchten uit mijn huis … 

Mijn lichaam is een bom die op ontploffen staat, vol van comfort food en mieren .. Nog maar eens een koekje en waarom niet nog eens een zakje chips … Eten uit verveling … Nooit gedacht dat dit mij ooit zou overkomen. 

Wanneer zie ik een lichtje aan het einde van deze donkere tunnel? Eerlijk, ik red het niet meer ... 

Vrijdag ga ik naar de fitness en stel ik vast dat mensen om me lachen bij een voor hen eenvoudige evenwichtsoefening ... Ik lach er wel mee maar eigenlijk ga ik door de grond van diepe schaamte .. Als ik alsnog weerwerk bied en zeg dat ik vier maanden geleden niet meer kon stappen en een rolstoel had, krijg ik een beleefd knikje ... Tot de volgende sporter zich met een grijns aan me voorbij gaat.

Ik ben boos, verdrietig ... Raap mijn moed bijeen om dan te ontdekken dat de  krachtoefeningen die dag ook niet lukken ... Zin om te tieren maar ik gedraag me ... Wandelen op de band terwijl naast mij iemand het beste van zichzelf geeft. Ik troost me met de gedachte dat ik vorige week 1,5 km wandelde aan 5 km/u, ik vandaag 1,8 km wandel aan 5,5 km/u. 

Boos en gefrustreerd vertrek ik na twee uur fitness. Geen wauw gevoel zoals na het rennen of fietsen ... Eerder in diepe tranen.  Heb het gevoel van niets gedaan te hebben, geen druppel zweet, geen inspanning .. alleen pijn en het weergaloze besef dat ik van ver kom.

's Avonds de confrontatie met mijn ziek lijf, tranen van pijn en een ijszak rijker. De borrel die erop volgt, brengt geen soelaas ... Die ene kilometer hardlopen zit er alsnog niet in .. De nacht is er eentje van regelmatig wakker worden en een sneer in mijn knie voelen, knietje is boos !!

Een lang en vermoeiend weekend bankhangen dient zich aan terwijl mijn omgeving weer heerlijk aan zijn/haar gezondheid werkt ... 

Zelf blijf ik zoeken naar het licht aan het einde van deze tunnel !

Revalideren vs. werken

Ondertussen zijn we alweer een beetje verder in ons revalidatie-programma.
Nog steeds gaat alles met vallen en opstaan .. Goede dagen worden makkelijk geruild met slechtere momenten van pijn, frustratie en verdriet.

Sinds midden december ben ik terug aan het werk … Tot eind december ging ik dagelijks naar de kine. Gekkenwerk maar je vindt je draai wel, ahum.  Het grote voordeel voor mij was dat ik onder de middag naar de kine kon en daar ook toestemming voor kreeg op mijn werk.  Het betere zweet-en-flauwvallen-werk is al een tijdje achter de rug waardoor ik nog best in mijn nette pak terug kon gaan werken.

's Avonds was het dan fietswerktijd thuis maar hè, ik heb nooit zoveel naar Thuis gekeken als de voorbije maanden.  Op een gegeven moment moet je beslissen om je revalidatie te proberen combineren met je werk … Omdat ik sociaal en mentaal gezien een ferme slag te verwerken had, besloot ik midden december de grote stap te wagen en te gaan werken .. De combinatie leek haalbaar, toen toch … Eind december nam de kine echter een besluit (in samenspraak met mij); alle dagen naar de kine gaan was niet langer een optie .. Ik boekte niet langer vooruitgang en moest dus mijn heil gaan zoeken in een fitness center waar ik aan het krachtigere werk mocht beginnen.

Hoe hard ik ook mijn best deed thuis, mijn linkerbeen bleef achterop hinken op kracht- en spiergebied. Bovendien bleef ik manken, pijn hebben, kon ik niet lang wandelen, autorijden etc.

Sinds januari probeer ik dus mijn werk en revalidatie te combineren in een fitness center. Balen .. Er kruipt veel tijd in de heen/terugrit en een avondje trainen met een revalidatieschema in een fitnesscenter kost mij algauw bijna twee uur !!

Maar, de weg is vooruit. Wil ik ooit terug hardlopen, zal ik nu moeten investeren in kracht en doorzettingsvermogen.  Bovendien kijk ik regelmatig terug naar de voorbije maanden en ben ik - terecht - fier op wat ik reeds bereikt heb.  Ons privé leven staat natuurlijk weer op stelten want probeer het maar te combineren met je werk en gezin .. Drie keer per week fitness, een keer per week fietsen ! En ja, ik liep vorig jaar ook drie tot vier keer per week in combinatie met fietsen maar he .. je loopschoentjes doe je thuis aan de voordeur aan, niet 20 minuten verder van je voordeur !

Mijn leven bestaat momenteel voornamelijk uit werken, revalideren, gezin en slapen .. Meer blijft er niet over … Wellicht moet ik dit programma nog maanden aanhouden. Met een klein beetje geluk en wat mentale weerbaarheid zit er een rondje op de loopband in vanaf maart .. Momenteel moet ik mij echter tevreden stellen met 20 minuten wandelen aan een snelheid van 5 km/uur !

Ook hier een vleugje van tanden knarsen.  Je gaat in sportieve outfit naar een fitness center om daar te wandelen op een loopband terwijl diegene naast jou aan zijn Ten Miles training bezig is.  Zelf sta je daar in loopoutfit, hartslagmeter, armband met Mobiel die alles registreert .. Ik voel me dan ook enorm belachelijk ja ! Want De Mijnheer of Mevrouw naast mij weet natuurlijk niet dat ik vorig jaar meermaals een halve marathon gelopen heb.