Mental workout !

Hoe het gaat ? Goed, denk ik .. Dankzij mijn vriendin E. heb ik een -voor mij zeer grote stap- vooruit gezet.  Vriendin E. is mijn "zus" .. De meesten weten dat ik IRL geen zus heb, maar, we lijken op elkaar en overal worden we als zusjes bekeken. Omdat we er op de duur een sport van maakten, heb ik dus voortaan een zus ! Zo goed als wekelijks gaan we samen naar de fitness om te sporten, elk met een andere reden.  Ik om te revalideren, zij om fit te blijven omdat ze sukkelt met rug en hart ...

Omdat de fitness even mijn oren uitkwam, vroeg ik op een avond of ze mee naar buiten wou.  Voor mij is buiten momenteel een atletiekpiste, verder krijg je mij voorlopig nog niet.  Gelukkig wilde ze mee, want zelf loopt ze zelden buiten.  Vooral de eerste keer op de piste was ik blij dat ze aan mijn zijde stond. Had ze er niet geweest, had ik wellicht niet gestart ! De nacht ervoor geen oog dicht gedaan, pure zenuwen voor een zeer belangrijk moment !

Maar E. stond er .. En E. moedigde mij aan om die piste op te wandelen ... Voor ik het wist, waren we weg. De eerste keer ging vlot, het is te zeggen, op papier leek het allemaal in orde. Vlot zes kilometer in een nog aanvaardbare tijd (kuch).  In de praktijk voelde ik na vijf kilometer dat beiden knietjes enorm protesteerden.  Ik wilde vriendin E. echter ook blijven motiveren, zij had ervoor nog nooit vijf kilometer gelopen ... Beiden hebben we die dag grenzen verlegd en kregen we beiden de smaak te pakken ! Bovendien is er niets leuker dan te rennen en te tetteren, voor je het weet is je looptijd om.

De keer erop begonnen we een pak moeizamer aan de start en waren we verbaasd dat het de keer ervoor zo vlot ging ... Ik moest mijn redenen niet ver gaan zoeken, de avond ervoor had ik enkel een soep gegeten en 's morgens had ik mij zo moeten haasten dat ik nauwelijks eten en drinken in mijn lichaam had zitten.  Op die dag ook meteen een school met Jeugd die een verplicht nummertje moesten doen op de piste ... (het is triest gesteld met de jeugd ! Lopen in allstars en jeans ? In mijnen tijd had dit nooit gelukt ! De resultaten waren navenant, na nog geen ronde lagen de meesten op de grond).  Soit, voor mij betekende die drukte echter weer een struikelblok ... Teveel volk is een aanslag op mijn concentratie dus de angst was al snel aanwezig om opnieuw te vechten.

E. en ik wilden echter niet onderdoen en bleven dapper verder rennen.  Voor we het wisten, hadden we net geen acht kilometer afgelegd ! Vuistje en bovendien, deze keer ging het behoorlijk pijnvrij ! Ikke blij en fier tegelijkertijd ... Tegen de avond zou ik het echter bekopen en werd ik meteen afgestraft, mijn lichaam was niet zo gelukkig met dat loopmoment.  Ach, ik ben de pijn ondertussen gewend en volhard.

Vandaag een nieuw loopmoment op de piste .. Alleen, vriendin E. kon niet mee ! Drie avonden piekeren want ik "moest" en "zou" starten deze ochtend.  Voor ik naar de piste reed, zat mijn hartslag al ruim boven de 100 slagen/minuut, véél te hoog. Aangekomen op de piste even twijfel ... De eerste twee rondjes waren moordend, heel de film die opnieuw passeert, de angst om te vallen, angst om eenzaam en alleen achter gelaten te worden ... Gelukkig had ik mijn muziek en op de tonen van Evanescence vond ik mijn rust en ritme.  Buiten dat het -voor mij- al bloedheet was, ging het voor de rest behoorlijk vlot ! Ik blijf mezelf nog steeds verbazen dat ik op zo'n korte tijd aan bijna tien kilometer zit .. Lopen op een piste is niet leuk .. Rondjes malen is saai en vraagt behoorlijk wat wilskracht.

Zodoende geef ik mij momenteel een derde plaats ! Qua afstand hoef ik mijzelf niet langer te schamen, de tien is héél erg dichtbij.  Mijn doel was om tegen september tien kilometer te rennen, dat is dus alvast maanden op voorhand gelukt.  Alleen, ik houd niet van 21 rondjes rennen ... Mijn volgend doel is om "buiten" te rennen in de boze, enge wereld én ik zou nog een ietsje sneller willen gaan.  Momenteel niet aan de orde natuurlijk want na dit rondje rennen, duik ik nog de fitness is voor krachttraining en een rondje fietsen ...

Hoe lang ik over die stap ga doen om "buiten" te rennen, weet ik niet.  Voor mij blijft dit de engste stap van heel de revalidatie. Alhoewel dit zeer absurd klinkt als je weet van waar ik kom.  En het ergste .. vriendin E. verhuist bijna naar het andere eind van Belgie ... Wie gaat me dan mee over de streep trekken ?