Kinesisten en dromen

De schema's werden gemaakt, alles werd netjes ingepland in mijn agenda.
Ik moest echter bijkomend nog altijd blijven aandacht schenken aan mijn benen (om een idee te geven; ik kan tot op heden mijn linkerbeen nog steeds niet volledig plooien, mijn knie maakt met de nodige signalen duidelijk dat vocht en vriesweer niet aangenaam is, er blijft nog steeds een put net boven de knie waar ik nog altijd niet in slaag om spiermassa te kweken) ...

Mijn officiële kinesist die me maanden begeleid heeft in mijn revalidatie bracht ik niet op de hoogte; ik wist dat geen van allen pro marathon waren.  Mijn specialist had altijd gezegd dat ik blij mocht zijn ooit nog 10km te rennen, laat staan dat ik terug in staat zou zijn om halve marathons of marathons te rennen.

Er was echter ook nog een kinesist die me wekelijks zag zwoegen op de fitness.  Haar bracht ik wel op de hoogte van mijn dromen.  Zij wist van zichzelf dat ze het mij niet uit mijn hoofd moest praten; ze wist dat ik niet zou luisteren en koppig zou verder trainen.  Maanden aan een stuk zat ik elk vrij moment op de fitness te vechten met mezelf en mijn fysieke beperkingen, zij wist dat ik beschikte over het karakter, de moed en het doorzettingsvermogen.  Ik MOEST en ZOU sterker worden.

Het enige waar ze mij niet mee kon helpen was in openlucht trainen.  Het heeft me maanden gekost voor ik terug buiten durfde lopen.  Ik leerde terug stappen op een loopband, begon met lopen van 200m, 500m en bouwde zo verder op .. Tot eind vorig jaar liep ik nog altijd wekelijks een rondje op de band.  Tot eind vorig jaar weigerde ik pertinent om buiten aan intervaltraining te doen.  Ik geraakte maar niet door die mentale muur van harder rennen als 10km/u, de snelheid die netjes gegraveerd stond als het ware op mijn sporthorloge.  Overal verkondigde ik dat ik nooit nog sneller zou rennen!

Maar, als ik een marathon wilde rennen, zou ik elk vrij moment buiten moeten rennen; ik had geen tijd meer om op de fitness te lopen want daar moest ik mij bezig houden met de krachttrainingen voor mijn lichaam en benen.   Als ik die marathon wilde rennen, moest ik die snelheidsmuur doorbreken.  Ik had nu eenmaal zones waarin ik diende te trainen; ik moest bepaalde hartslagzones halen en werd bijna verplicht om sneller te rennen op trainingen.  Stilaan begon ik buiten te intervallen .. Mijn eerste intervaltraining werd eentje op een recht fietspad.  Het was waarschijnlijk geen zicht om mij eerst te zien spurten en dan te zien wandelen.  Menig auto chauffeur vond het nodig te claxonneren wanneer ze mij zagen wandelen .. En ja, een recht fietspad is saai ... Heen en weertjes gedurende 50 minuten zijn .. slaafs (hier heb je het woord weer). Helpen deed het wel.

Vanaf februari dit jaar (!!) liep ik al mijn trainingen buiten en ging ik naar de fitness om te fietsen en aan krachttraining te doen.

Schema's en dromen

Na mijn helse tocht doorheen Brussel had ik er even genoeg van.
Dat gevoel duurt echter niet lang, zeker niet met datgene in je hoofd zit.

In oktober besloot ik na te denken over mijn Droom: een marathon lopen ... Het werd een welles/nietes spel voornamelijk met mezelf.  Ik vertelde niemand van mijn plannen omdat ik wist dat iedereen het zou afkeuren: familie, vrienden, collega's, artsen, kine's; iedereen zou me gek verklaren.

Na enige twijfel besloot ik te kiezen voor Antwerpen: dicht bij huis, gekend parcours, een kleinere loop, goede organisatie .. De klik in mijn hoofd was gemaakt.

Een marathon lopen doe je echter niet gewoon .. zomaar .. even. Een marathon vergt planning, karakter, doorzettingsvermogen, moed en vooral fysiek toch wel wat aandacht.  Daar stond ik; de klik was gemaakt maar wie zou me steunen bij deze beslissing. Ik had namelijk een schema nodig en wilde niet lukraak werken met een schema vanop het net. Ik moest dus mensen gaan informeren over mijn beslissing .. De kine op de fitness, de huisarts, de mensen van Energylab; zij waren de eerste die ik aansprak.

Bij Energylab ging ik te rade voor een schema. Er waren een aantal belangrijke zaken: het schema mocht niet té belastend zijn voor mijn knie, ik zou "maar" drie keer per week trainen zodat ik ertussen voldoende kon herstellen. Er werd afgesproken dat ik niet voor een "tijd" zou trainen maar gewoon zou finishen.  Best wel raar om zo met hen te praten omdat de meeste mensen een schema laten opstarten waarbij ze wel hopen op een PR! Het moest combineerbaar zijn met mijn trainingen op de fitness (ik ga nu nog steeds drie keer per week naar de fitness voor mijn been!), mijn gezin, werk .. Bijkomend nadeel: ik had geen zin om mijzelf opnieuw van nul te laten testen.  Ik ging ervan uit dat mijn vroegere resultaten in lijn lagen met de toestand van vandaag; ik was sterker, altijd veel aandacht geschonken aan mijn hartslag en was ervan overtuigd dat mijn conditie hierdoor verbeterd was.  Heel wat afspraken maar ze wilden me hierin volgen!

Omdat hardloopschema's maar werken met 12-trainingsweken en het nog maar oktober was; besloten we tussentijds een 12-weken schema op te stellen zodat ik kon blijven verder trainen, mijn conditie kon onderhouden; kortom wat algemene aandacht om niet stil te vallen tijdens de wintermaanden en te zien of mijn hartslag bleef dalen.

In januari kreeg ik dan mijn 12-weken schema voor de marathon zelf.  Toen dit in de bus viel, had ik direct iets van "makkie", dit gaat lukken.  Normaal was de langste training maar 28km en daar zag ik zelf geen graten in (nadien zou dit aangepast worden naar 30km en maakte ik er in de praktijk 32km van).  Wat ik vergat was dat ik eigenlijk al drie maanden aan het trainen was met een schema en dat ik dit slaafs volgde samen met de wekelijkse trainingen op de fitness .. Ik leefde opnieuw als een controle freak dat tot in detail alles orchestreerde.

Uiteindelijk heb ik 24 weken geleefd met een constant schema in mijn hoofd! Maar vanaf de start wist ik dat het zou lukken. De weinigen die wisten van mijn plannen, stonden erbij en keken ernaar.

Stilte ... Voor de storm

Sinds augustus vorig jaar heb ik niets meer geschreven op de blog. Bewust? Niet echt maar rond die periode ben ik van functie veranderd op mijn werk, sindsdien draai ik daar ook shiften wat de organisatie thuis wat veranderde.  Bovendien zat ik toen al met secret thoughts in my mind.

Anyway; bij deze een throwback naar mijn Halve Marathon van Brussel.  Die verdienen jullie nog. Het is zes maanden geleden maar het lijkt wel gisteren.  Het zit allemaal nog enorm vers in mijn geheugen, die halve ... Het ging voor geen kilometer toen; niet zo een mooie tijd gelopen, die dag : 2u13 en op dat moment zat ik eigenlijk al met mijn hoofd in een andere uitdaging: een stille uitdaging, een marathon uitdaging! Daarover later meer.

De Halve Marathon van Brussel. Als je de 20KM vlot loopt in mei, denk je dat je die extra kilometer wel vlot haalt. Wat is nu een kilometer, duizend meter, makkie toch ... Niet dus!
Wat er die dag zoal fout ging :

- Ik moest vroeg op. Samen met mijn redster in nood zouden we vandaag in Brussel lopen.  Een vriendin van haar zou starten op de marathon en we wilden haar aanmoedigen bij de start. Dus, vroeg op en knoeien met voeding .. Wanneer? Wat? Hoe?
- Het was koud in de vroege ochtend en eigenlijk legden we voor onze start al best wat kilometers af. Eerst het eerste loopmaatje begeleiden met het afhalen van haar nummer, het droppen van bagage, het droppen van drinken, plasstop, startsteun. Nadien deden we dit rondje nog eens opnieuw voor onszelf. Wij konden pas veel later starten; ik was toen eigenlijk als verkleumd en best hongerig.
-Bij de start had ik na vijf kilometer al het gevoel dat ik geheel opgebrand was.  Ik was veel te snel gestart en bovendien kwam ondertussen de zon erdoor. En die hadden we niet verwacht.  Het werd best benauwend om lekker te lopen.

-Op voorhand had ik de drankposten op mijn hand geschreven.  Had zelf geen drinken bij (doe ik nooit op die afstand) maar wilde wat spelen met de combinatie tussen gels (overigens niet de juiste weet ik nu) en water.  Dit ging geheel fout; hetgeen wat op mijn hand geschreven was, stemde niet overeen met de praktijk. Gevolg; ik naam gels zonder water en liep kokhalzend verder.   Bij één post was er geen water meer toen ik passeerde en één post heb ik gewoon overgeslagen uit pure frustratie omdat het te traag ging
-Bij de 20km van Brussel ren je vrij lang door het Ter Kamerenbos, het is er heerlijk rustig, groen en er hangt genoeg zuurstof.  Bij de halve van Brussel is dit niet het geval. Het is gewoon malen op beton, brede straten zonder bomen in de vlakke zon. Op en neer, OP en NEER, beetje doodgaan.
-Ook bij deze mag je dapper de Tervurenlaan opboksen.  Voordeel in mei, je weet dat je bijna bent, hier weet je dat je nog een tijdje verder moet.  Ook nu zie je mensen strompelen, op de grond liggen en deze keer ook een loper waar er medische hulp bij kwam kijken.  Ik verging toen al van de honger, de misselijkheid van de vieze gels, de warmte.

-De Triomfboog van het Jubileumboog, je weet dat je hem van ver ziet en dat je er dan nog niet direct bent. Maar, nu moet je eronder en dan nog eens ongeveer vier kilometer malen tot de Grote Markt. Het is niet plat daar, spijtig .. het is vechten tegen jezelf om die laatste "berg" om te rennen en dan ... Hemel, dan volgt een afdaling waarvan je lijf moord en brand gilt richting Grote Markt.

Ik was blij dat ik aangekomen ben maar man, die extra kilometer en dat veranderen van parcours, het doet wat met een mens ... Twijfel alom .. Ik voelde me niet lekker, liep een niet zo lekkere tijd en het kostte me veel moeite.  Op dat ogenblik leek lopen plots een opdracht, geen hobby. En plots leek al dat vechten niets meer waard. Ik had het even gehad; mijn lichaam was moe, mijn geest was moe. En ergens achterin borrelde stilaan een ander doel: een marathon lopen!

Het mooiste loopmoment van 2015

De dag dat ik 21K liep tijdens de Natuurloop in Lier, februari eerder dit jaar ! De dag dat ik besefte dat al dat harde werk van de voorbije maanden resultaten opleverden. Resultaten zoals in "je kan opnieuw hardlopen" !!! Op dat moment leek het mij te vroeg om deze afstand af te leggen; ik had onvoldoende kilometers in de benen. Maar, ik had wel karakter om door te zetten. Ik ben dan ook breed glimlachend over de streep gerend! Een overwinning op meerdere vlakken en een boost om door te zetten met mijn wekelijkse oefeningen! 

Tot op vandaag blijf ik koppig trainen. De goesting is soms ver te zoeken, je ziet fysiek geen verbetering meer in mijn lichaam. Maar, ik ben nu eenmaal het pezige type dat nog zo hard mag blijven proberen. Op een goede dag zie ik beenspieren, op een slechte dag zie ik opnieuw een put in mijn benen.  Op een goede dag loop ik vol zelfvertrouwen, op een slechte dag zie ik mijzelf honderd keer vallen ... Helaas zal ik constant waken op mijn wandelen, stappen, lopen.  Een keer mijn voet omslaan is prijs en einde passie ! Ik verlies op die manier sowieso energie tijdens het rennen .. Momenteel kan ik het hardlopen niet lossen of opgeven; ik heb het mentaal gewoon nodig om te blijven gaan!

Dankzij mijn blessure besteed ik vandaag meer aandacht aan krachttraining.  Het mag altijd een beetje meer zijn, maar, de dagen dat ik intervallen doe op de fitness, doe ik ook aan core-training. Op mijn vrijdag (week)dag -voorlopig toch- ren ik 's morgens en ga ik op de middag nog fietsen en core op de fitness. Voor een werkende mama met twee kinderen is dit ruim voldoende ook al zou ik graag nog meer werken aan mijn lichaam en conditie. Het is was het is ... Het leven bestaat uit keuzes maken. 

Brussel, we gaan ervoor

Er was ook Brussel, jawel, Dé 20km; in 2014 was het idee al ongeloofwaardig.  IK die terug 20KM zou lopen én in Brussel, loodzwaar, tunnel in/tunnel uit, heuvels op en af, Het Bos .. De massa, de eenzaamheid, de laatste kilometer op vreselijke kasseien, de kasseien rond de Wetstraat .. Jawel, ik ging opnieuw mee rennen in Brussel .. Opnieuw mij ingeschreven via mijn werk zodat ik wel moest starten! Opnieuw dezelfde demonen, jawel, zelfs na de schitterende loop in Antwerpen, blijft het spoken in mijn hoofd.  Opnieuw de zoveelste herhaling van heel die ellendige film, slaapproblemen, zenuwen, gewichtsverlies. Waarom ????? .. Inderdaad, waarom ? Deze keer stond ik er ook helemaal alleen voor; mijn collega's haakten af voor deze afstand.  Geen handje dus om mij te steunen in de startvakken.

Waarom ik Brussel opnieuw gelopen heb is mij een raadsel.  Het is er hectisch, je reist lang, stress in de metro, stress in de kleedruimte, stress om te plassen, te starten, de massa .. Het plasmoment was al chaos; rijen dik stonden ze te wachten en ik moest ooooh zo dringend. Vermits ik mij voor niets meer geneer, ben ik gewoon bij de mannen de bossen ingedoken. Zij hadden het moeilijker dan ik .. So be it! Het startvak; nog een ramp.  Ik moest officieel in startvak 5 starten en had daar geen zin in. Ik hoopte dus naar startvak 4 te geraken.  Denkende dat ik daar ook effectief instond, begon ik de kanonschoten te volgen en moest ik al snel bekennen dat ik mij compleet vergist had. Uiteindelijk ben ik hierdoor in het laatste startvak beland, tussen oa. de snelle wandelaars!
De ballons; ook altijd voer voor twijfel.  Wegens mijn Dieselgedrag start ik altijd in de buurt van een ballon wanneer dit mogelijk is.  Dus, op zoek naar de ballon 2.15 omdat ik zelf een tijd in gedachten had van 2.10 (rare kronkel maar kom).

De ballon vond ik, het startvak frustreerde.  De eerste 5km waren een drama qua looptempo. Het was constant zigzaggen tot wandelen toe; ik werd boos en verloor hierdoor energie.  Vaak moest ik zelfs de ballon van 2.15 voor laten en hing ik er half strompelend achter.  De tunnels waren hierdoor ook 1 stressy gebeurtenis; de ballon begon me mateloos te irriteren; er waren teveel renners die hetzelfde dachten als ik en we liepen dus als mieren rond een stukje suiker.  In de tweede tunnel besloot ik om de ballon los te laten en mijn eigen wedstrijd te lopen.  Dit hield risico's in want ik had geen idee of die 20K vlot verteerd zouden worden in mijn ukkie (in 2013 liepen mijn man en ik samen en hebben we elkaar voort getrokken op momenten dat de ander het moeilijk had).  Er was ook niemand in mijn buurt die min of meer hetzelfde tempo liep want ik zat in het laatste startvak.  Zo ben ik blijven knoeien tot aan Het Bos. Op dat moment kreeg je eindelijk meer ruimte om soepeler te lopen en wist ik dat ik in dat Bos een aantal kilometers achter de kiezen zou hebben.

Eenmaal uit het Bos was ik vertrokken en ook vast overtuigd dat ik de finish zou halen.  Had mijn ritme en snelheid gevonden (ook nu weer rond de 10k/u) waar ik niet van afweek.  Ook het gevoel dat ik meer genoot van de omgeving, mijn manier van rennen was denkelijk ook mooier om te zien voor mijn omgeving.  Flarden van eenzaamheid verbande ik door te genieten van de volgende loopprestatie.

Rond 16k kwam eindelijk de zon opzetten en werd het broeierig. Tot dan was er constant een miezerige regen die ik zalig vond.  Als wintertype hét weer om lekker te lopen. Je begrijpt dat eens de zon op je vochtige lichaam zit,  je al snel het gevoel hebt dat je opbrandt.  Ik had tot daar ook altijd vlot gedronken van mijn flesjes Spa waardoor ik het op die kilometerstand gewoon gehad had met drank.  Maar, die vervelende "heuvel" moest er nog aan geloven.  Daar waar ik in 2014 mijn tweede adem vond, had ik nu het gevoel mijzelf erop te slepen. 2km leek eerder 4km. Het enige wat door mijn hoofd maalde "begin nu niet te stappen P want dan is het voorbij".  Hoe traag ook ik heb die 2k afgelegd tot op het tandvlees.  Eens op 18k ging het vlot en soepel tot aan de finish!

Dacht ik op voorhand dat ik ging huilen als een kind, bleef ik verdacht rustig over die lijn.  Niets van emotie, nada .. De medaille ontvangen en klaar! Netjes aan 10k/u liep ik het zware parcours met al zijn hindernissen aan alweer een zuinige hartslag. Ook nu heb ik mij aan de finish zitten inpeperen dat snelheid er niet meer toe doet maar dat ik dankbaar moet zijn voor mijn nieuwe kansen ! Want ja, ik vloek nog altijd als een ketter als ik nog maar het gevoel heb dat ik sneller kan. En sneller ben ik na twee jaar revalideren !!! Uiteindelijk liep ik mijn 20K in 2u02 en ben ik er zelfs in geslaagd om de vorige ballon in te halen :o))

Het leven zoals is het ...

Het leven zoals het is, is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Zo krijgen wij hier van tijd tot tijd de nodige portie ellende over ons.
De voorbije maanden stonden vooral in het teken van ernstige gezondheidsproblemen bij mijn man en mijn papa ... We zijn ondertussen zoveel maanden verder -met vallen en opstaan- en dus helemaal geen tijd om te bloggen. Het lopen probeerden we op vaste tijdstippen in te plannen; een noodzaak in deze drukke tijden. Er zijn een aantal lopen gepasseerd met vooral heel veel (sport)vreugde !

Er waren de Ten Miles :

De Tien, via mijn werk ingeschreven zodat ik er niet onderuit kon.  De avond ervoor wilde ik er de brui aan geven. Nochtans had ik voldoende getraind en was ik nog nooit zo goed voorbereid. Zelfs tijdens een sneeuwvakantie deed ik braaf mijn afstanden.  Na lang  twijfelen, besloot mijn man om mij te vergezellen tot aan de start ! Via de tent van mijn werk, kwam ik nog twee collega's tegen die zo lief waren mij te begeleiden tot het startvak. Ode aan hun want ik ben zelden zo rustig geweest als dat moment.

De start verliep ook erg kalm, met die verschillende vakken veel minder stress, minder lang wachten. Bovendien geen warm weer zodat ik al niet vermoeid startte.  Kortom de sfeer bij de start was leuk!

Was het lastig ? Heel de Ten Miles heb ik in een roes gelopen. Ik heb mij zodanig afgesloten van de buitenwereld dat ik niet eens iemand hoorde roepen naar mij.  Het enige waar ik op geconcentreerd was, was het plaatsen van mijn voeten, het vermijden van oneffenheden, pure concentratie op afstand, drinken en een gelletje.  Een snelle tijd had ik niet voor ogen, mijn PR zou ik toch niet kunnen verbeteren.

De eerste zes kilometer verliepen moeizaam maar dat is niet nieuw voor me. Ik ben een Diesel die net stil staat.  Bij de start was ik initieel van plan om te starten bij een ballon maar die vond ik niet.  Nu het parcours enigszins veranderd was en we door de andere tunnel renden, had ik mij licht mispakt aan de afstanden. Ik weet uit het verleden perfect waar welke kilometerafstand is en had mij nu vergist.  Dit heeft nadelen maar ook voordelen. Het nadeel was dat de drankpost er al sneller aan kwam dan ik voorzien had; dit hield in dat ik links liep en de waterpost rechts stond :o(  Het voordeel was dat er toen al 6km op de teller stond.  Eens die spreekwoordelijke grens van "nog 10km" eraan komt, begin ik als vanzelf te lopen. Er valt dan een hoeveelheid onzekerheid van mijn schouders die ervoor zorgen dat ook mijn lichaam soepeler beweegt. Het is dan gewoon een kwestie van aftellen en mij focussen op die 10km/u.  Voor mij is 10km lopen niet meer zo zwaar :o))

Ik ben aan elke drankpost gestopt met rennen om op het gemak te drinken. Vroeger bleef ik lopen en knoeien met bekers. Nu naam ik de tijd om mijn bekertje op te drinken.  Ik nam 250m voor een drankpost rond de 8km een gel, kortom, ik was enorm geconcentreerd en rende soepel. Na 12km wist ik gewoon dat ik een mooie loop achter de kiezen zou hebben. Enige struikelpunt is voor mij De Katelijnevest omdat ik sinds mijn val weiger over kasseien te lopen. Liep nu dus langs opzij, naast de tramsporen en kwam zo achter een rolstoel"renner" te hangen.  Hij ging als een pijl vooruit maar, ik geraakte er niet voorbij. Moest mij daar dus concentreren op de oneffenheden maar ook op hem omdat hij aldoor het risico liep met zijn banden in de tramsporen terecht te komen (het regende licht en de sporen waren spiegelglad)

Op 14km was het ondertussen loeihard aan't regenen, ik heb er niet eens wat van gemerkt.  Het enige was ik wou, was finishen.  Ik ben zelden zo blij geweest om die Pijp te zien, ook al wordt het dan loodzwaar en tanden bijten. Ben daar dan ook met een brede glimlach ingedoken terwijl de rest rondom mij heel hard op zijn lip moest bijten of simpel aan de kant hing (en zelfs lag).

In de tunnel een lastig mentaal moment.  Twee ziekenwagens waren bezig met lopers, waaronder eentje die aan reanimatie toe was.  Een volledig rijvak werd hierdoor afgesloten voor ons, waardoor het eigenlijk onmogelijk was om nog een sprintje te trekken. Maar wat vooral mijn keel dicht kneep was de aanwezigheid van die ziekenwagens. Heel even toch weer de nodige flitsen van mijn situatie.  Uit de tunnel toch opnieuw even een lastig moment maar daar waar ik in 2013 compleet out was, ging ik nu vlot door tot over de finish.  Geen moment heb ik het gevoel gehad aan het einde van mijn limiet te zitten. Mijn gemiddelde hartslag lag niet hoger als 160 s/m!

Vermoedelijk heb ik een snellere tijd geklokt als in 2013, totaal onverwacht want dat was zeker niet de bedoeling.  Het doel was starten, ontspannen lopen en finishen. Dit was een mooi extraatje.  Bovendien voelde ik mij nog erg fris en dat is al anders geweest.  Er had meer in gezeten in een vorig leven. Nu ben ik tevreden met die 10 k/u, die grens bewaak ik voortaan ook al ben ik fysiek veel sterker en sneller !

Rustweek zowel fysiek als mentaal

Na de halve vorige week had ik mezelf voor genomen om een week te rusten.

In de praktijk komt het er dan eigenlijk op neer dat ik een week voor de boeg heb waarbij er gewoon geen tijd is om te sporten .. Lange dagen op het werk, vergaderingen, voordrachten, moeilijke planningen thuis etc.

Anyway, het kwam goed uit om even wat te minderen, ik heb niet het gestel om constant te blijven rennen.  Nu, op dinsdag begon dat lichaam alweer te hunkeren naar beweging en voelde ik opnieuw beesten in mijn lijf.  Bovendien was mijn lichaam vrij snel hersteld van de loop.

Woensdag naar de fitness om vijf kilometer te rennen op de band, een half uur cross (doe ik omdat mijn hartslag dan veel lager blijft) en nog wat core. De beesten in mijn lichaam waren even getemperd!

Tegen vrijdag alweer die onrust dus opnieuw de fitness in voor intervaltraining op de band (neem die intervaltraining maar met een korreltje zout omdat ik nog steeds niet tegen 11 km/u durf te rennen), even uitlopen op de cross en core.  Dat laatste onderdeel wordt meer en meer een frustratie-oefening omdat ik na al die maanden van hard werk -in mijn ogen- nog steeds geen resultaat zie!

Die relatieve rustweek is gelukt op fysiek vlak maar op mentaal vlak was het een erge jojo de voorbije week.

Na de loop zat ik in een looproes, nog steeds niet ten volle beseffend wat ik eigenlijk bereikt had.  Voor mij was dit gewoon het hoogtepunt van al die maanden keihard werken.  Links en rechts kreeg ik ook felicitaties wat het allemaal natuurlijk nog leuker maakt.

Vrijdagnamiddag trek ik naar het Running Center voor nieuwe loopsokken (Herzog) en begint de eigenaar een babbel.  Wat een kort blitzbezoek moest worden, werd een gesprek van vlot een uur! De eigenaar kent mijn geschiedenis en is altijd oprecht geïnteresseerd in mijn herstelverhaal.  Als ik hem vertel dat ik mijn eerste marathon opnieuw gerend heb, valt zijn mond open.  Over tijden wordt er niet gesproken; logisch ook .. Wat voor mij een prachtprestatie is aan 10 km/u is voor mensen die daar werken een jogmomentje.  Dit zijn de mannen die aan 16 km/u rennen en zich al lang niet meer bezig houden met een Antwerp Ten of een Halve van Brussel.

Neen, wat hem interesseert is hoe ik die prestatie in godsnaam bereikt heb! Met hard werken zeg ik.  Hij wil weten hoe ik in godsnaam geslaagd ben om mijn lichaam terug zo krachtig te krijgen.  Hijzelf weet perfect wat blessures betekenen en wat het is om terug te komen.  Als ik mijzelf hoor vertellen wat ik allemaal doe in de week, bedenk ik hardop dat ik eigenlijk bijna spartaans leef.  Ik heb er zelf nooit bij stil gestaan dat ik bijna maniakaal bezig ben geweest met mijn revalidatie.  De kine op de fitness had mij ooit al wel gezegd dat ze zelden mensen ziet die zo strict hun programma afwerken.  Maar, nu ik mijzelf hardop hoor vertellen wat ik allemaal doe, moet ik toegeven dat het naar het ziekelijke neigt ... De man in kwestie begint nog niet niet te applaudiseren.

Hij weet even niet wat gezegd omdat hij wellicht ook wel beseft wat ik allemaal doe.  Core op de fitness, fietsen op de hometrainer, lopen buiten, lopen op de band om terug te leren intervallen, krachtoefeningen op ettelijke toestellen ... Het is veel en eigenlijk vraagt het ook veel van ons gezin en moet ik dankbaar zijn dat we het hier thuis allemaal geregeld krijgen.

Mocht ik twintig jaar jonger geweest zijn en op deze manier trainen en fysiek niet een lichte handicap hebben; ik zou schitteren! Nu vraag ik mij ter plekke af waarom ik het eigenlijk allemaal blijf doen.  We praten onderling over pijn, fysieke en mentale pijn. Ik vertel hem dat mensen wellicht mijn pijn relativeren omdat ik die halve gerend hebben. Wat mensen niet weten is dat ik nog steeds leef met pijn, elke dag opnieuw.  Dat wanneer ik een dag niets gedaan heb; mijn been helemaal opstijft en geen kant meer uitkan.  Dat wanneer ik stretch op de fitness ik mijn been nog met twee handen moet optrekken tot aan mijn poep wil ik volledig kunnen stretchen ... Dat ik wel spartaans moet leven om te kunnen functioneren.

Ik ga naar huis met een dubbel gevoel.
Enerzijds ben ik enorm blij (en toch wat fier) dat de eigenaar zo onder de indruk is van mijn prestaties en mijn manier van werken.
Langs de andere kant, speelt de film van die avond weer af, voel ik mij opnieuw onzeker wanneer ik over straat wandel en verwacht mijn voet om te slagen over elk randje dat ik tegen kom.
Over één ding waren de man en ik het eens ... Dit overleef ik maar eenmalig .. Als er nu nog iets fout loopt met mijn been of knie is het voorbij, zowel fysiek als mentaal!

Een wedstrijd, of niet ?

Zondag dus het Marathon schema opgeborgen, maandag alweer vragen die in mijn hoofd spoken ..
Wat nu ? Wel of niet deelnemen aan Antwerpen, tussen een massa van 40.000 lopers ?
Over de afstand maak ik mij alvast geen zorgen, die zit in de beentjes.  Ik maak mij echter enorm veel zorgen over de massa, de organisatie, het hoofd waartussen het nog steeds heen-en-weer gaat.

Via mijn werk krijg ik tijd tot nu woensdag om te beslissen .. Overigens sta ik al veel sneller voor een beslissing want op 15 maart is het de Urban Trail Antwerpen, een loop waarop ik ook ben ingeschreven; heel impulsief zoals met alles .. Aha, ik wil wel eens door zo'n metro-tunnel rennen dus ik schrijf me in .. zonder nadenken. Nadien breken dan de zweetaanvallen uit ... Want deze organisatie heeft het voor mij de vorige keer heel erg verknald.

Dus, maandag hoofdbrekersdag ... Ik besluit tussen de middag de nieuwe Runner's Nederland te lezen en zie een artikel passeren over De Natuurloop van Lier ... Juist ja, een loop waarop een aantal mensen waren ingeschreven. Ik lees het artikel aandachtig en er blijven maar twee dingen hangen "zeer goed georganiseerd" en "relaxed" ... De afstand ? Die is mij compleet ontgaan. Ik maal de rest van de dag verder in mijn hoofd .. Wat ga ik doen met mijn werk in april ?

Dinsdag bestudeer ik alweer Lier en lees ik dat het de laatste dag is om mij in te schrijven. Zonder nadenken schrijf ik mijzelf in, schrijf ik centjes over en hop ... Nu is het van dat ! Op zaterdag 28 februari ga ik opnieuw een officiële wedstrijd lopen, een halve marathon nog wel.  Heel impulsief beslist .. Maar, zijn dat niet de beste beslissingen ?

De rest van de week probeer ik niet te piekeren, ik zie wel wat zaterdag brengt.  Het is een loop in de namiddag, wel spijtig want ik ren liever 's morgens. Langs de andere kant is het dan wellicht wat warmer.  Ik spreek af met vrienden en we gaan samen naar de piste in Lier. Het is er inderdaad gemoedelijk en rustig.  Net zoals vroeger, zorg ik ervoor dat alles klaar ligt de dag ervoor zodat ik niets kan vergeten.  Boterhammen smeren met siroop, voldoende water, bananen, gels en druivensuiker.  Op voorhand heb ik het parcours bestudeerd zodat ik weet waar er drank wordt uitgedeeld en kan rekenen hoeveel drinken ik zelf zal mee sleuren.

Ondertussen heb ik mijn eigen manier van rennen. Bij een loop van 21km, neem ik op 8 en 16 kilometer sowieso een gel en op 5 en 12 en 18 kilometer druivensuiker. Ik zorg er altijd voor dat ik elke vijf kilometer meer dan voldoende drink. Geen idee of het correct is maar het werkt voor mij wel. Ik sta er altijd van verbaasd hoe geweldig die gels werken (of zit dat eerder tussen de oren)?  Dus aan de hand van het parcours ben ik perfect voorbereid ..

Bij de start denk ik niet teveel na. Een aantal rondjes langs de piste om warm te lopen en hop, de start wordt ingezet.  Stond ik het uur ervoor nog te twijfelen om te beginnen, ga ik nu gewoon mee.  In het begin is het wat drummen maar eens we de dijk op zijn, wordt het meteen een lange trein (snelle) lopers.  De vrienden die mee lopen, zitten allen in een loopclub, zijn perfect op elkaar ingespeeld, kennen elkaar en lopen perfect samen op een vaste snelheid, op dat ogenblik rond de 10,5 km/u.
Veel te snel voor mij maar ik wil niet alleen rennen en heb nu al het gevoel dat ik achter in de trein hang.   Het laatste wat ik wil is als laatste loper eindigen op een plaats waar ik mijn weg niet ken.

Van bij de start hol ik achter hun aan; zij lekker taterend met hun drietjes; ik continu denkend "dit trek ik niet".  Elke keer ik hun inhaal, kan mijn hartslag wat omlaag maar ik besef al snel dat ik geen halve marathon aan dit tempo zal vol brengen.  Op de een of andere bizarre reden echter, passeren we het Tien kilometer bordje ... Op voorhand had ik hun gezegd dat ik al blij zou zijn, mocht ik dat samen met hun halen.  Op voorhand had ik ook gezegd dat ik mij dan desnoods wel zou laten zakken naar achteren toe .. Maar wat is dat ? Het is een snelle wedstrijd met allemaal ervaren lopers die wellicht de Natuurloop beschouwen als een stevige marathontraining voor april.  Ik kan mij dus nog steeds niet ontdoen van het idee dat ik écht wel de laatste in de rij ben (wat overigens niet waar is maar kom).

Ik besluit dus te blijven bijten en deel mee dat ik blijf aanklampen tot kilometer vijftien.  Nog steeds aan hun tempo van een stevige tien per uur.  Regelmatig bekijk ik mijn hartslag die dapper tegen de 170 hangt. Ik meen mij ergens vaag te herinneren dat dit niet eens zo slecht is tijdens een wedstrijd (wedstrijd, moi ????), mocht ik niet nog hoger gaan volgens Energy Lab ? Dan ineens, na het op en neer haspelen van een aantal bruggen, krijgen we de man met de hamer ... Het is te zeggen, de weergoden met de hamers ... Vanaf twaalf kilometer krijgen we wind op kop ! Een stevige, felle, ijskoude wind besluit om ons te pesten.

Vanaf nu is het iedereen voor zich.  Elke loper krijgt met deze harde wind te maken, elke loper begint een gevecht tegen zichzelf.  En ik ? Tja, ik vecht al sinds de eerste kilometer en ben dan ook niet van plan op te geven.  De vrienden van de club lopen nog steeds voor mij en kan ik nog steeds aanklampen.  Tot ik opnieuw besluit om wat druivensuiker te nemen en mij gewoon keihard verslik!

Boos, ontzettend boos moet ik even stappen en rustig drinken.  Het is voorbij, zij gaan door, ik hink achterop en kan niet meer mee. Gelukkig ben ik het gewend om alleen te lopen, ik doe niets anders dan alleen kilometers malen en kan het wel aanvaarden dat ik er voor de komende acht kilometer alleen voor sta, het is te zeggen; ik zie het groepje altijd wel voor me maar aanklampen kan ik nooit meer.  Op kilometer vijftien besluit mijn batterij er de brui aan te geven en valt alles uit, telefoon weg, muziek weg maar erger nog .. Afstanden en gemiddelde snelheid weg.  Nog bozer foeter ik op mijn GSM omdat de Mophie mij voor de zoveelste keer in de steek laat.  Ik sla even in paniek want voel mij zo afhankelijk van die mobiel dat ik compleet het noorden kwijt ben.

Op zestien kilometer ongeveer staat een nieuwe drankbevoorrading en zijn de vrienden ook nog aan't drinken. Ik hoor van hun dat ze het ook moeilijk hebben in die stormwind en dat ik mij zeker niet moet schamen voor mijn snelheid.  Ik word geïnformeerd over de afstand, neem twee bekers water en vertrek.  Die vijf extra kilometers zullen nu ook wel lukken.  ik geef hun een vrijgeleide om verder te rennen aan hun tempo en besluit even bij een koppel te blijven waarvan het meisje het ook moeilijk heeft.  Om de zoveel tijd hoor ik hem de afstand zeggen, wat het voor mij ook comfortabeler maakt want ik ben het afstandsbesef kwijt op dat moment.

Op achttien kilometer besluit ik van hun weg te lopen, die laatste kan ik wel alleen af en ik heb ondertussen ook al wel ondervonden dat het voor de meeste lopers lastig wordt.  Sommigen zijn al lang gesopt met rennen en dat geeft mij dan weer een boost om verder te gaan.  Een eind voor mij zie ik de anderen en besef ik dat ik niet eens zo slecht bezig ben. Geen idee van snelheid, tijd, niks, nada.

Uiteindelijk bereik ik de piste en na een laatste rondje ga ik breed glimlachend de finish over in 2u10 (mijn tijd).  Ik besef op dat moment totaal niet wat ik gepresteerd heb.  Ik heb 21 kilometer gemaald aan tien kilometer per uur waarvan acht kilometer in stormweer ... Maar belangrijker nog; ik heb een officiële loop afgelegd, samen met andere lopers, ervaren lopers, snelle lopers ... Ik ben terug een renner! Sinds september 2013 ben ik alleen maar bezig geweest met herstel ... Leren bewegen, leren buigen, leren steunen, leren stappen, leren fietsen, leren wandelen, leren joggen ... Ik die nooit meer zou lopen, l o o p ... r e n zelfs ...

(de foto is overigens niet mijn wedstrijdfoto, ik wacht nog op die breed glimlachende foto)

Die schema's toch

Mijn vorig bericht dateert alweer van een dikke maand geleden ...
Ik knoeide toen maar wat met schema's (ook nu nog maar dit terzijde) en had besloten om een Asics-schema te maken voor de Hele Marathon in Antwerpen, eind april.
Bizar ? Ja .. Maar, alle andere schema's voldeden niet meer aan mijn noden. Elk schema dat je opstart in februari voor The Ten of The Twenty waren te makkelijk omdat ik al ver voorop zat. En neen dat is absoluut niet om te stoefen maar ik zat al aan zestien kilometers malen op de loopmaatjes .. En het moet uitdagend genoeg blijven, toch.
Dus, het marathon schema .. Dat beviel mij goed (dat bevalt mij nu nog goed).
Vorig weekend echter stond ik voor de beslissing; wat te doen ?
Ondertussen ben ik zover gevorderd met dit schema dat stilaan de hele lange duurlopen eraan komen. Duurlopen van 20, 24, 28, 32 kilometer. En eerlijk gezegd vind ik dat zelf wel heel debiel als ik toch aan niets officieels mee doe.
Op mijn werk viel ondertussen ook de vraag in de mailbox of ik mij zou inschrijven voor The Antwerp Ten of The Marathon van Antwerpen.
De marathon is in principe uit de boze, ik ben pas terug gestart met lopen in mei 2014 en heb dus veel te weinig kilometers in de benen. Bovendien zit ik nog steeds in een herstelfase en moet ik nog altijd voorzichtig zijn richting de knie. Ik vind van mezelf ook niet dat ik het mij kan veroorloven om nu weer iets ernstigs mee te maken.
Een kort gesprek met de kine op de fitness en enkele andere loopmaatjes waren kort en bondig "begin er niet aan". Niet zozeer omdat ik het niet kan maar ik moet aan mijn toekomst denken ...
Wellicht kan ik die marathon wel op karakter lopen in een tijd van tegen de 4u30 - 5u maar verantwoord niet ..
Dus, .. Schema voorlopig in het archief en ik verder hongerig en hunkerend naar meer .

Het leven zoals het is ...

Ten Huize P

De 4yo besloot om zichzelf zondag volledig te bestempelen met paarse bloemen. Niets ontsnapt aan haar behendige vingertjes. Van kop tot teen staat ze onder de bloemen.

Ik als moeder knijp een oogje dicht gisterenavond en denk bij mezelf, die geven we morgen een goede wasbeurt. 

Mevrouwtje was namelijk de zondagmorgen uitgebreid gewassen en ingesmeerd met lekkere zalf, haartjes gewassen etc....

Komt mijn Madame vanavond thuis en blijkt dat ze vandaag Medisch Onderzoek  hadden met hun klas.

Binnenkort wordt er dus een nieuwe vorm van wijnpokken gepubliceerd; eentje met paarse bloemen ... 

Wordt vervolgd!

Goesting

Ook ik heb van die dagen dat ik zin heb om de maatjes aan de kapstok te hangen

Dagen dat ik heel de dag honger en dorst heb
Dagen dat ik met honger en dorst op de loopband stap
Dagen dat ik 's morgens opsta met een ochtendhumeur en dat humeur een daghumeur wordt
Dagen dat ik geen zin heb om doorweekt van de loopband te stappen
Dagen dat ik geen zin heb om mijn mooi gekapte haren te zien veranderen in een warboel van natte haren die in alle richtingen steken
Dagen dat de knie zeurt en mij duidelijk maakt dat ik geen twintig ben
Dagen dat de rechtse knie de linkse ondersteunt en ook begint te zeuren
Dagen dat je jezelf in geen enkele outfit lekker in uw vel voelt
Dagen dat je van jezelf vind dat je als een slak vooruit gaat
Dagen dat de klok blijft stil staan op die loopband
Dagen dat je precies wat meer aandacht besteed aan die buik die toch niet zo strak is als je denkt!
Dagen dat je denkt "waarom" !!!

... Wel, het was zo'n dag !
(5km - 30 min)

Knoeien met schema's ...

Dat hardlopen van mij gebeurt weer zoals een kieken zonder kop ...
We zijn ondertussen op dreef, de snelheid is redelijk, de pijn ook ...

Stilaan wordt er nagedacht over loopjes, wordt de loopkalender bekeken, worden er afstanden ingepland .. En dan ? Mijn doel voor dit jaar is om opnieuw een halve marathon te rennen ...
En liefst -zoals al eerder gezegd- zo eentje waar je op het einde een medaille krijgt.

De kalender wordt bekeken, onderzocht, opnieuw bekeken, zonder resultaat.
Ergens eind februari en eind maart is er een halve die je kan rennen in Lier .. zonder medaille.
Je kan de dag zelf inschrijven dus ik besluit dat deze op mijn kalender geprikt wordt. Denk er voor de rest niet over na, bam, die datum staat erin; de rest zien we wel.

En zodoende maak ik dezelfde fout als een beginnend renner, gewoon wat loss gehen zonder nadenken ! P; waarom ? Als P zin heeft om te rennen, rent ze .. De ene keer al wat sneller en verder. Ik behoud mijn drie trainingen per week, combineer met fietsen op de niet zo elegante hometrainer en zorg ervoor dat ik op zondag wat langer ren en voldoende aandacht besteed aan core- training.
Kortom, een overvolle agenda zonder echt doel. Want eerlijk ? Ik wil die natuurloop eigenlijk niet rennen; ik wil een medaille voor mijn succes dit jaar !

Onbewust ben ik echter wel degelijk bezig met schematisch trainen ! Ik zorg ervoor dat alles netjes ingepland wordt in de agenda, zorg voor afwisseling in mijn lopen, probeer stilaan de intervallen terug op te nemen .. En vorige zondag liep ik dus net geen 16 km ! V o r i g e    z o n d a g dus; in januari loop ik op een ochtend op mijn sokken 16 km aan 10 km / uur ... Onbewust; het ging goed, ik had er zin in, had voldoende drinken mee, wat druivensuiker. Nieuwe route uitgeprobeerd en gaan. Maar, ... ik heb vroeger nooit die afstand afgelegd in januari, op mijn sokken ... Ineens klokte de TomTom af op die afstand en dacht ik "tiens" .. Ik genoot zelfs van die loop!

Zodoende ben ik ondertussen opnieuw die loopkalender aan het bekijken want als dit vlot blijft gaan, zit ik in februari wel degelijk aan die halve marathon afstand .. zonder medaille (jaja, noem mij maar een klein kind!) ...  Ik had dit jaar mijn zinnen gezet op De Urban Trail maar die komt al in gevaar want vermoedelijk kan De Man tegen dan niet mee lopen (ingreep) én de 20K van Brussel (wel een medaille maar pas in mei).

Opvallend; in Nederland worden veel meer lopen georganiseerd waar je een mooie medaille ontvangt, hier in Belgie is het niet te vinden, grom! Ben ik dan de enige Belg die gevoelig is aan een kapstok waar al die medailles aanhangen, waar je naar kijkt, over wrijft en even terug gaat?

Ik besluit om mijn Energy Lab schema er bij te halen en merk al snel op dat ik vandaag vlotter loop dan in 2013 en dus ook al ver op schema zit.  Ik ondervind dat een kennis van mij afstanden post op Runkeeper die vergelijkbaar zijn met de mijne en vraag haar naar haar plannen.   Zij heeft een nieuw schema opgeladen via My Asics en traint ondertussen voor De Marathon van Antwerpen. Die plannen heb ik echter niet want ik wil eventueel mee doen aan The Antwerp Ten (aan een lage snelheid om niet te vallen in de massa) en reken meer naar die 16 km.

Uit nieuwsgierigheid besluit ik ook een schema op te starten op My Asics en uit nieuwsgierigheid laad ik een schema op voor de marathon met als einddoel Antwerpen. Ik heb wel zin om mee te trainen met die kennis van mij en geniet van onze gezamenlijke resultaten op Runkeeper.  Ik heb echter niet de intentie om een marathon te rennen ... Maar, de te leggen afstanden lukken mij momenteel wel ... Wat te doen ? Train ik gewoon verder met dit schema zonder een finish ? Bouw ik terug af naar de klassiek kleine afstanden en bouw ik terug op in april voor The Ten of Mei voor Brussel ? Wat als ik in februari zonder problemen 24 km ren maar niets officieels plan en dat getalletje alleen maar in de historiek van mijn Runkeeper beland ?

Ik maal maar door want ik kan en mag geen marathon afleggen zo kort na mijn herstel.
In mei net terug begonnen aan nul kilometer en een tussenpauze in de maand november met mijn nek. Ik weet te weinig over voeding (ook al liggen hier ettelijke boeken!); mijn lichaam is wel krachtig dankzij 18 maanden revalideren maar 42km ... Hoe reageert mijn lichaam bij het afleggen van 24 km, 28 km en 32 km. Ik ren altijd alleen, in mijn ukkie. Momenteel ren ik langs huizen en plaatsen die me heel vertrouwd zijn maar als er een Lange Duurloop van 24 km moet afleggen, moet ik afwijken van mijn klassieke omgeving en het elders gaan zoeken.  Moet ik geen contact opnemen met een diëtiste die me leert hoe ik moet omgaan met voeding zodat ik mijn spiermassa niet kapot maak.  Soit, ik maal ... én droom .. Onbewust droom ik ... En ik mag niet dromen; ik moet realistisch blijven. Maar het gaat zo lekker .. lekker.

Ga ik na het afleggen van zulke afstanden het lot niet tarten en alsnog mijn knie opgeven aan de wetenschap en zodoende helemaal moeten stoppen met hardlopen ...  Stilaan komt ook het fietsseizoen eraan en ook dat wil ik niet missen. Want ergens dit jaar moet ik nog op tweedaagse met Mijnheer Museeuw; een wedstrijd die ik in een zotte bui gewonnen heb en waarbij ik niet eens meer wist dat ik mee gedaan had ...

Ga ik volgend jaar nog zoveel aandacht besteden aan mijn programma van vandaag. Want; dankzij mijn revalidatie periode, is het systeem hier thuis ingebakken in de de agenda planningen.  Heb ik volgend jaar nog de energie om drie keer per week te gaan rennen, drie keer per week aan core- en krachttraining te doen, een keer per week te fietsen ... Heb ik er volgend jaar nog zin in om mij te blijven focussen aan het ritme van een pater ??? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden ... En het erge; ik sta alleen in mijn beslissingen ...

Hardlopen en Muziek

Hardlopen en Muziek; ze zijn beiden met elkaar verbonden.

Ik loop nooit zonder muziek .. Eigenlijk speelt muziek gewoon en grote rol in mijn leven.
Het werd me thuis met de paplepel ingegoten en ik heb het gewoon overgenomen; er staat altijd muziek op.  In de auto, op mijn werk, tijdens het studeren vroeger, thuis én dus ook tijdens het hardlopen ... En raar, ik luister nooit naar muziek op de fiets, dat dan weer niet. Terwijl ik daar - op goede momenten - bijna vier uur mee bezig kan zijn ...

Er wordt nochtans links en rechts gezegd dat je moet hardlopen zonder geluid en moet genieten van alles daarbuiten.  Wel; het lukt mij niet ! Ik heb echt die opzwepende muziek nodig om in kadans te blijven, om het vol te houden.

Het begon met een I-Nano met daarbij een headphone van Nike. Handig want op die manier kon ik mijn gegevens ook bij houden met Nike + I-pod ed.  Dan kwam de I-Phone en begon ik gebruik te maken van Runkeeper en I-tunes.  De Nano ging de kast in omdat alles toch veel vlotter liep via I-tunes en ik het gewoon handig vind om mijn telefoon bij te hebben (in geval van nood ed).  En ja, Runkeeper is ook best ok maar eerder beperkt.   Via I-tunes koop ik ook altijd dance, terwijl er geen enkele Dance CD in onze kast te vinden is.

Bij het rennen van langere afstanden, voldeed de batterij van de I-Phone niet meer in combinatie met Runkeeper en I-tunes dus kreeg ik een Mophie. Nog minder redenen dus om die kleine, schattige en handige Nano uit de kast te halen.  Kortom; voor alles een oplossing, of toch niet ?

Mijn headphone van Nike is tot op heden altijd gekoppeld geweest aan mijn telefoon. Een heel gedoe want ik doe de draad door mijn shirt en dan weer omhoog om te klikken in mijn telefoon.  Mijn shirt wordt op die manier omhoog getrokken en trekt tegen.  Het irriteerde mij echter niet dus ben nooit op zoek gegaan naar een andere headphone.  Op de fitness als ik gewichten moet heisen om mijn schouders te trainen durft mijn shirt zelfs tot halverwege mijn bovenlichaam te kruipen maar ook dat irriteerde mij nauwelijks.

Maar dan begint het koudere seizoen en begint het geknoei met laagjes.  Als ik buiten ren in de winter, draag ik een thermisch onderlijfje, een shirt met korte mouwen (en als het vriest lange mouwen), een hardlooptruitje en bij vochtig of ijskoud weer een regenjasje met kap.  Bij echt heel koud weer, trek ik bovendien een Buff, muts en handschoenen aan.  Dan moet dat draadje van die headphone nog door al die lagen en is het bovendien knoeien met het zakje waar de telefoon in moet. Maar, we doen dat gewoon ... Tot grote hilariteit van De Man; want, het gebeurt dat ik loopklaar ben en mijn hartslagmeter vergeten ben.  Dat betekent dus al die lagen opnieuw optrekken en nog meer geknoei met dat draadje want dat geraakt dan in de knoop met mijn ID-tag, mijn Buff etc.

Maar, ik kloeg nooit.  Tot ik op het net een (ik denk via Stoere Vrouwen Sporten) een recensie las van verschillende headphones en die spontaan doorstuurde naar De Man ... Er zelf nog altijd weinig aandacht aan besteed, was voor mij de kous af.  De Man is een gadgetfreak die gewoon graag over zulke dingen leest.  Niet meer of minder .. En toen kwam Kerst en deed ik mijn pakje open ...

In mijn pakje zat een Plantronics Backbeat Fit Draadloze Headphone ! Mijn mond viel open. Ik had er nog nooit van gehoord; had nog nooit gezien dat een Headphone Draadloos kon zijn!
Ik was zelf zo gewoon aan mijn Nike en stond er gewoon niet bij stil dat de wereld ook verder evolueert en er dus al lang systemen bestaan die een een combinatie aanbieden van Muziek zonder draad via Bluetooth.

De beste Kado ooit gehad ! Hij is ondertussen getest en uitbundig goed gekeurd.  De Audio is top, het geluid bijzonder zuiver (de bassen lekker wat voor mij een extra voordeel heeft om binnen mijn cadans te blijven) en een absolute meerwaarde; je blijft alert naar je omgeving toe; iets wat ik blijkbaar toch gemist heb bij Nike.  Het is mij nu pas opgevallen hoeveel lawaai ik maak op een loopband.  Via je headset kan je bovendien je geluid aanpassen, je telefoon opnemen en je GSM is gewoon binnen bereik want je hebt dat armzakje niet meer nodig.

Je hebt veel meer bewegingsvrijheid en je GSM hoeft echt  niet tegen je lichaam geplakt te blijven, wil je geluid ontvangen.  Hij is alvast vochtdicht want ik zweet als een rund tijdens het sporten en ook hier volstaat hij met glans de test.  De oortjes blijven lekker zitten, de band achter je hoofd irriteert niet; je voelt het nauwelijks.

De batterij koppel je aan je computer om op te laden en heeft een zeer lange gebruiksduur.  In principe zou hij acht uur kunnen werken, ik zit nu ongeveer aan zes uur en de lieve mevrouw deelt mij nog altijd mee dat mijn batterij in "full charge" is.

Voor mij een van de beste geschenken ooit en vandaar ook een "te-delen" item op de blog !!!
Bovendien geraakt op deze manier de Nano vanonder het stof. Want; mijn vrees is wel dat de combinatie tussen mijn I-phone, Bluetooth activatie, muziek en Runkeeper nefast is voor lange afstandslopen.  De Nano wordt dus binnenkort opgeladen met lekkere muziek en opnieuw optimaal gebruikt ...

Goede voornemens ...

Goede voornemens ...

Elk jaar, eind december maken we goede voornemens ...
En elk jaar opnieuw zijn we die na een veertiental dagen vergeten.
Zodoende; ik maak geen goede voornemens meer; ik kan ze toch niet volhouden.

Elk jaar zeg ik met Oudjaar dat ik het rustiger aan zal doen, vroeger ga slapen, mij het werk minder aan trekken, gezonder ga eten, minder alcohol zal drinken, meer tijd vrij maken voor mijn relatie, de kinderen minder zal opjagen, minder zal shoppen, minder geld uitgeven aan onbenullige dingen ...

ELK jaar opnieuw en na een week is alles alweer vergeten.

Dit jaar heb ik dus wijselijk mijn mond gehouden. Ik hoop dat het huidige jaar een rustig kabbelend jaar mag worden zonder al teveel extremen; niet al teveel hoogte- en/of dieptepunten.  En dat wens ik jullie allen ook toe ...

Kinderpraat

De vierjarige staat opnieuw beneden nadat het al lang bedtijd is... 

'Mijn ogen vallen niet dicht mama' 

De vierjarige vangt een glimp op van het Nieuwsjaaroverzicht...

'Kijk mama, dat is Stromae' 

.. Neen schat, dat is Obama

Dat hardlopen van mij ...

OMG, mijn laatste bericht over hardlopen dateert van 15 oktober, lijkt alweer een eeuwigheid geleden! Nochtans I am a happy runner again ...

Tot midden november heb ik keurig getraind op de crosser en eerlijk ? Ik hield er van. Een uur trainen op dat toestel levert op en het is nog leuk ook.  Maar, het bloed kruipt waar het niet kruipen kan. Midden november ben ik -iets te vroeg- terug beginnen rennen, stiekem want ... Tot gisteren ging ik nog naar de kinesist voor mijn nek en rug (kuch).

Het kriebelde zo erg; ik was niet langer meer te houden.  De goesting en het karakter overwonnen ook de angst want ik ben meteen ook buiten gaan trainen en dat in een periode van veel vuiligheid, nat, koude etc .. Goede dagen gaan uiteraard nog altijd gepaard met slechte dagen maar daar zal ik mee moeten leren leven.

Bij een koude, vochtige, mistige dag snijden er naalden door mijn knie-gewricht en weet ik niet waar kruipen. Het wordt dan zo erg dat ik tegen de avond nauwelijks nog kan stappen, niet kan plooien en niet weet waar kruipen van de pijn. Maar, gelukkig wegen die slechte dagen niet op tegen al de goede sportmomenten.

En dat de crosstrainer een goed vervanger is ? We zijn nu iets meer als een maand opnieuw keurig aan't rennen en ik liep vorig weekend 14,5 km in 1u25, met een vrij degelijke hartslag. Ik kan nog steeds vroeg opstaan en in koude, mist en wind gaan hardlopen. Zalig ! De demonen in mijn hoofd ebben stilaan weg en ik slaag erin om ook ontspannen te rennen.

Vandaar dat ik stilaan rond kijk om opnieuw mee te doen aan lopen.  Weliswaar niet aan de snelheid van vroeger maar, de 10 km/u gluurt om de hoek en is makkelijk haalbaar. Want, heel die revalidatie heeft ook zijn voordelen. Mijn lichaam is gewoon veel krachtiger als vroeger en daar ben ik stiekem heel erg blij mee.

Het lopen gaat erg comfortabel momenteel en ik heb bovendien nu al het gevoel dat ik verder kan.  Ben dus links en rechts aan het zoeken naar lopen en heb ondertussen gekozen voor de Urban Trail Antwerpen en The Antwerp Ten Miles maar stiekem hoop ik op meer ... Ergens volgend jaar wil ik opnieuw een halve marathon lopen, liefst een loop waar een medaille aan vast hangt.

Klinkt kinderachtig ? So be it ! Ik wil stilaan een bewijs van al dat harde werk en dat bewijs wil ik kunnen ophangen aan mijn medaille-kast :o)) Want zo een halve lopen op training, die levert net iets te weinig voldoening op vrees ik (alhoewel).

So I am in again! Hopelijk blijf ik nu gespaard van blessures en mag ik een volledig jaar genieten van mijn loopschoenen en fysieke arbeid.  2015 wordt mijn jaar !

Chaos in het huishouden

Ik zit! In de zetel .. Met koffie ...
Ah zult u denken ... Dat doet toch iedereen ?
Neen, ik "zit" zelden ... En de laatste maand heb ik het gevoel dat ik de tijd kwijt ben.

Ik volg blogs, lees verhalen van andere moeders, lees het verhaal van de moeder die haar carrière opgeeft voor haar kinderen, lees loopverhalen, vakantieverhalen etc .. Ik denk dan, oooh, ik moet hierop reageren, doe het echter niet; ik kom er niet toe om de pc op te starten, mij neer te zetten en te reageren .. En ja, ik ben actief op FB en Twitter maar mensen, op een "share" of "citeer" of "delen" toets klikken, daar kruipt geen tijd in ... Dus mensen met kritiek op mijn twittergebeuren; leave it ! 140 tekens schrijf je in nog geen 30 sec !

De voorbije maand werden wij hier thuis geleefd, werkelijk alle vier werden we opgeslorpt door werk, sport, huishouden, verjaardagen ! Dat heb je natuurlijk als je met twee uit werken gaat, wil investeren in je toekomst en met vieren regelmatig tot veel sport ! Komt erbij dat er drie kort op elkaar jarig zijn, de Sint, Kerst en Oud eraan komen, examens (jawel, de 7-jarige heeft toetsenweek), uitjes met klanten, vergaderingen na de uren, stakingen, ziekte ... Teveel op om te nemen in 24u.

De moeder die haar carrière on hold zet ? Allemaal goed en wel maar mijn carrière is niet eens gestart.  Ik vierde de voorbije week mijn 40ste verjaardag en besef dat ik gewoon nog niets bereikt heb op carrièrevlak ... Ik hol gewoon overal achteraan.  Zou niet eens weten hoe ik carrière moet maken met twee kleine kinderen ? De voorbije zeven levensjaren van mijn oudste zijn als een roes gepasseerd in een vorm van pompen of verzuipen.  En ja, ik dacht altijd dat eens de pamperfase achter de rug is, het leven verlicht wordt .. Maar eerlijk ?

Mijn dames van zeven en vier zijn perfect in staat om zichzelf aan te kleden, te badderen, te eten en doen dat gezien hun leeftijd goed tot zeer goed.  Helaas, worden die vrije uren nu ingevuld met taxi spelen naar de sportactiviteiten. Beiden zitten op zwemles, voor mij een essentieel iets ... Het is geen garantie maar de kans dat onze kinderen verzuipen wordt toch net iets kleiner wanneer ze in staat zijn om op een degelijk manier een schoolslag uit dat lijfje te krijgen. De oudste kan ondertussen zwemmen en heeft geen zwemles meer nodig. Maar wat doe je dan ? Ze laten wachten in de cafetaria tot de kleinste klaar is ? Neen toch ? Bij ons duiken we dus met zijn allen het bad in (tenzij ik die avond kan wisselen met mijn herstel op de fitness).

Beiden spelen ze tennis.  De oudste tegen haar goesting, de jongste met vol enthousiasme. Ook hier, als de kleinste les heeft, laat je dan de oudste wachten in de cafetaria ? Neen, je laat haar ook een uur tennissen .. Tennis voor zo'n kleine mensjes lijkt me inderdaad oersaai maar mensen; ik was zo blij toen ik op latere leeftijd kon genieten van een partij tennis. En ja, in de vakantie organiseren ze op de tennisschool kampen en heb ik weer vier weken op een jaar dat ik mij geen zorgen moet maken over opvang ... De tennisschool doet dat bovendien goed heel die organisatie waardoor ik mijn kinderen ook met een gerust hart kan achter laten.

Wat de oudste dan wel graag doet ? Korfbal ... Alleen wordt de les korfbal op een gek avonduur georganiseerd en moeten ze in het weekend ook matchen of trainen.  Maar, als ze dat graag doen, neem je ze dat dan af ? Neen toch ? De jongste is nu nog te jong om te starten en hangt dan maar te hangen.  Maar, blij zijn als de dag aankomt dat ook zij kan starten ? Neen, want in tegenstelling tot een gezamenlijk uur zwemmen en tennis, is korfbal apart te regelen .. Trainen en matchen op verschillende momenten! Hoe we dat gaan regelen op een zaterdagochtend wanneer twee kinderen matchen én hun moeder moet werken ?

Dat betekent dus al drie dagen taxi spelen, waarvan twee avonden. Avonden dat het heel wat kunst- en vliegwerk vraagt om een gezonde maaltijd op tafel te toveren. Kookten wij vroeger ELKE avond vers, durven we nu al over te schakelen op een snelle croque. Blij ben ik niet met deze evolutie.  Maar, als ik na vijf uur thuis kom en de zwemles start om half zes ??? Wie doet beter dan snel een croque toe schuiven ?! Soms ben ik gewoon al blij dat ik een kom verse soep op tafel kan toveren.

Huiswerk ? Nog zo'n drama .. De voorbije week stond ik huiswerk te dicteren terwijl ik als een echte Swedish Cook stond te jongleren in de keuken? Fier ? Neen, .. verdrietig dat wel! Verdrietig omdat het mij veel moeite kost om mee aan tafel te zitten en te helpen met huiswerk (en het is nog maar het eerste kind dat er mee naar huis komt), verdrietig omdat een kind van net zeven ELKE dag thuis komt met een blad rekenen, een blad schrijven, een hoofdstuk lezen, verdrietig als een kind van net zeven een toetsenweek moet afleggen en je hoort dat andere ouders hun kinderen dan verbieden om tijdens zo'n week nog te ontspannen ???? Beste ouders; wij komen gemiddeld tussen half zes en half zeven thuis van ons werk; hoe organiseren jullie huiswerk, koken, wasje&plasje&verhaaltje ???

Maar stoppen met werken ? Neen, dank u! Ik wil niet het type vrouw worden zoals mijn eigen moeder.  Een vrouw die thuis blijft om voor haar dochter te zorgen, stopt met werken en op die manier volledig afhankelijk wordt van haar echtgenoot.  Hoeveel verhalen hoor je niet van vrouwen van rond de vijftig die nooit gewerkt hebben en dan ineens in de steek gelaten worden door hun echtgenoot die plots in een midlife-crisis terecht komt en het elders gaat zoeken? Ik ben iets te fier om mij te laten afhangen van 1 inkomen; wil niet leven tussen vier muren met alleen een radio en kat om tegen te praten.  Ik werk graag, u leest het goed; ik werk GRAAG en wens dit zo te houden.  Helaas werk ik in een publieke instelling die het mij onmogelijk maakt om te glijden .. Wat zou ik graag om zeven uur 's morgens starten en om half vier stoppen zodat ik mij ten volle kan wijden aan mijn kinderen.

Mijn man en ik werken momenteel beiden 4/5 en nog steeds is het dagelijks puzzelen hoe we alles geregeld krijgen.  Op het werk lijkt het alsof we 6/5 werken omdat we een 5/5 combineren met nog een extra workload omdat er te weinig volk is. Thuis verliezen we uren tijd met rondrijden.  Minder gaan sporten als ouder ? Moet dat ? Moeten we het echt zover drijven dat we zelf stoppen met bewegen ?  Vorige maand betaalde ik een babysit om twee uur naar de fitness te kunnen gaan om daar   te investeren in een been dat niet mee wil als het niet bewerkt wordt.  Wil ik sporten opgeven ? Neen, ik heb sport nodig (idem voor mijn man) en bovendien zal ik voortaan altijd aandacht moeten besteden aan mijn lichaam. Beweeg ik een week niet, wordt mijn been stijf en onplooibaar. Maar, een babysit betalen om te kunnen fitnessen ?

Dus, beste ouder .. Hoe regelen jullie dit ?

Uitspraak 4-jarige

Deze ochtend; De 4yo moet verschrikkelijk hard niezen en snuiten. 

Zegt ze: 'mama, ik heb keihard moeten niezen en snuiten en alles ziet geel' 

'Maar mama; geel is mijn lievelingskleur, het is niet zo erg 

De Elliptical trainer

De Elliptical .. Wat een mooi woord !
Week word ik ervan !
Bij ons ook wel droogweg De Crosstrainer genoemd !

Na mijn crash nu drie weken geleden, zat ik met een probleem ...
Lopen mag niet, schoolslag mag niet.
Maar, het been en de knie willen wel, MOETEN WEL .. Een dag niet bewegen zorgt voor een stijf ben en een stijve knie. En dat wil ik niet, niet na een volledig jaar keihard trainen met de nodige tranen (en zweet).

Zoeken dus naar een oplossing .. Ik besloot te gaan crosstrainen.  Had er een enorm slecht beeld van overigens. Voor mij was de crosstrainer hét toestel in de fitness dat diende voor vrouwen die geen zin hadden in zweet, vrouwen die meer met hun hippe pak als met hun gezondheid bezig waren, vrouwen/mannen die op een vlotte manier wilden afvallen. Zoiets dus .. Ik zag er de meerwaarde niet van in. Bovendien werd dit beeld bevestigd toen ik eerder eens mee op de trainer ging en de functie vetverbranding koos ... Na twintig minuten koos het toestel voor pauze en stapte ik gefrustreerd af!

Er zat echter niets anders op dan het toestel te bezigen.  Het zou mijn lichaam soepel houden, zou mijn rug en nek niet belasten en hopelijk mijn conditie niet teveel aantasten.  Omdat de kine van de fitness mij al iets beter kent dan ik mezelf ken, besloten we te opteren voor "heuveltraining".

De eerste keer was ik nogal cynisch en besloot ik alvast niet te gaan voor een zwaar niveau, noch voor een lange training .. Ik kreeg echter de smaak te pakken en ging volledig loss ... Ondertussen sta ik 45min op de cross aan een behoorlijk niveau, zweet ik mij een ongeluk, verbrand ik keiveel Kcal en heb ik wel degelijk het gevoel gesport te hebben. Bovendien leg ik op die 45min 5km heuveltraining af .. ik kan er mee leven !!!

Maar, uiteraard wil ik de voordelen kennen van zo'n crosstrainer, net zoals bij fietsen, rennen, zwemmen .. Ik wil weten waarom ik daar sta te zwoegen tussen al die mooie blondines in hun reuze loopschoenen en dito pakjes. Dus alweer op zoek naar info op het net ... to be continued !

Dat hardlopen van mij ...

Toen ik gisteren door mijn berichten scrolde, ontdekte ik dat ik eigenlijk helemaal niets geschreven heb over mijn herstart als loopster, terwijl dat toch een zeer belangrijke (korte) periode was .. op vakantie !!! Jawel !!!!

Voorbije zomer (augustus) zijn we net zoals vorig jaar naar een camping aan het Gardameer getrokken. Ervoor een week gewandeld in de bergen van Oostenrijk .. Een bewuste keuze.  De camping moest geboekt worden in oktober 2013, net na mijn ongeval.

Omdat ik toen absoluut geen beeld had van mijn herstel en het nogal sober inzag, besloten we een kopie te doen van onze zomer 2013. Lekker makkelijk. Je weet wat de camping te bieden heeft, kent de omgeving, kent de voor- en de nadelen. Die week in de bergen is pas nadien geboekt omdat ik in februari het gevoel had dat die tochten wel zouden lukken met onze dames ...

Wij zijn bergliefhebbers, wandelaars, houden van natuur, tochten met rugzakken, berghutten etc .. Wij hopen natuurlijk dat onze meisjes hier ook van zullen houden, vandaar dat we elk jaar "oefenen".  Dit jaar de eerste keer zonder buggy op vakantie met een meisje van net dan vier !!! Een beproeving, dachten we .. Maar, omdat ik nog niet volledig hersteld ben, waren we genoodzaakt om het toch wat easy going te houden .. We kozen dus voor wandeltochten die haalbaar leken voor mezelf (en de meisjes).  Een totale verrassing ... Mijn meisjes wandelden beter als hun mama !!!! Geef hen een rugzak en stokken en ze wandelen niet door de bergen maar rennen door de bergen.  Op die manier deed de jongste tochten van vier uur !

Mijn moederhart compleet onderste boven want hier droom ik natuurlijk van, dat de toekomst ons mooie wandeltochten brengt met de rugzak en dat we kunnen logeren in berghutten. Spijtig voor mijzelf waren de tochten kindvriendelijk maar voor mezelf nog behoorlijk heftig ... Doemscenario's natuurlijk .. Wat als ik mijn meisjes in de toekomst niet kan volgen in de bergen en simpelweg niet meer beter kan ... Soit, mijn meisjes zijn zot van de bergen, hun mama ook, de toekomst is onzeker maar zien we wel !!!

Nadien dus richting Gardameer.  In 2012 liep ik daar elke twee dagen een kilometer of tien om niet te krap te zitten met mijn trainingsschema voor de halve van Eindhoven. Ik kende het parcours, wist waar ik moest op letten ... Het parcours is pittig, aan het Gardameer is het niet zo plat als bij ons ... Bovendien was het er in 2012 bloedheet.  Ik vertrok toen altijd rond zes uur in de ochtend om ervoor te zorgen dat ik de warmte voor was .. 2013 was echter anders .. Ik starte van nul; conditie wel in orde maar mentaal nog altijd een wrak.  Toch had ik voor mezelf uitgemaakt dat dit dé moment was om terug te starten .. Niemand die je daar kent, niemand die je uitlacht, niemand die ziet wanneer de tranen in je ogen staan, niemand die je scheef bekijkt dat je even wandelt .. Starten om zes uur zat er dit jaar niet in omdat ik mentaal gezien in een situatie zat (zit) die me nog steeds fysiek vermoeid tijdens het lopen.  Maar, het Gardameer is zo ontzettend mooi, hardlopen langs het water, over een boulevard, de bergen op ... Aan de nadelen wilde ik niet denken; stel dat je hier valt, stel dat je hier valt en niemand ziet het, stel dat je valt, iemand ziet het en je verstaat elkaar niet, hoever is het naar het ziekenhuis, welke behandelingen krijg je daar ... Ik weigerde bovendien te bevatten dat het parcours hier moeilijker was dan de piste thuis .. Slechte wegen, onverhard, putten ...

Ik besloot mijn muur te doorbreken in Italie, op mijn manier ... Mijn doel was om terug tien kilometer te rennen zonder al te veel stil te staan bij mogelijke vallen ...

En of ik gerend heb ? Braaf elke twee dagen, weer of geen weer ... Loodzwaar, want, helaas, wij hadden herfstweer daar aan het Gardameer ... Regen, ontzettend veel regen en tussen de buien door, werd het dan bloedheet en vochtig.

Omdat ik echt wilde streven naar die tien kilometer werd het alsnog stevig plannen tussen de buien door en vertrok ik op momenten tussen zes uur 's morgens tot vijf uur in de namiddag en zelfs op de middag, een uur dat je eigenlijk niet mag rennen.  De natuur zorgde er echter voor dat ik mijn mentale muren wel moest doorbreken ... Als je ergens naartoe rent en je moet terug en er hangt een ware muur van onweer, donder en bliksem boven je hoofd .. Dan ren je, snel !


Op deze manier ben ik geslaagd in mijn opzet :

- rennen buiten zonder gezelschap
- rennen op moeilijk parcours
- rennen tegen de tijd
- rennen zonder er rekening mee te houden dat je kan vallen .. lelijk kan vallen
- rennen zonder de taal machtig te zijn mocht er iets gebeuren.

Mission completed !!! En ja, eind augustus liep ik opnieuw 12 kilometer en de derde week van september -net voor mijn autocrash- rende ik aan Tien per uur ...  Ik kom terug ! Echt, ... ik kom terug. Ik weet dat het kan, heb de mentale weerbaarheid en wil perse in 2015 een halve marathon lopen.

Het leven zoals het is ...

... In het zwembad:

-te laat arriveren op de zwemles van je kinderen terwijl de andere mama's kant en klare zwemklare kinderen presenteren

-een hysterisch gillende kleuter berispt in diezelfde perfecte zwemmama's groepskleedkamer die krijst, gilt en als een blok aan je been plakt terwijl je worstelt met hopen kledij en schoenen

-je dezelfde hysterische kleuter achterlaat bij de zwemleraar waar alle brave kindjes wachten om in het bad te springen 

-je na vijftien minuten eindelijk het bad induikt en beslist om te zwemmen in de banen van de snelle zwemmers

-een knappe zwemmer vraagt of hij mee in de snelle banen van de zwemclub mag zwemmen en jij onnozel vraagt: 'van waar komen jouw flippers'

-je pas nadien beseft dat je eigenlijk wel niet slecht zwemt als ze vragen of je bij een club hoort 

-je nadien tegen diezelfde knappe zwemmer aanbotst omdat je je van baan vergist hebt tijdens je snelle baksteencrawl .. 

-je dan maar onnozel vraagt van waar zijn handplankjes komen

-je twintig minuten later twee waterkiekens uit het water vist samen met een zwemmende man die niet graag zwemt en dus de kronkelbanen gebruikt 

-je een familiedouche neemt met zijn vieren en alleen maar denkt ... 

IK WIL FLIPPERS .....

Muziek

Op Facebook verschijnen regelmatig zo van die uitdagingen; meestal negeer ik deze volledig ! Vooral de uitnodigingen om een farm uit te bouwen of om ijskoud water over mijn hoofd te gieten ... Of mijn  mantra, lievelingskleur, dier etc ... 

Ik doe niet mee aan die dingen .. Tot het over muziek en sport gaat. 

Ik werd genomineerd om Tien Albums te publiceren die veel voor mij betekend hebben in mijn leven. 

Nu, wij hebben hier thuis ruim 500 Cds en ze betekenen allemaal uiteraard veel voor mij ... 
Ik had dan ook beloofd om een mix te maken .. En deze wil ik eigenlijk met jullie delen. 
Feel free to react : 

Genomineerd door X om tien albums in een lijstje te gieten die me muzikaal gevormd hebben. Een zeer moeilijk vraagstuk en graven tussen een 500-tal CDs is niet makkelijk. Ik heb tevens DE Grunge Periode meegemaakt en ben daar ook gevormd, het was de periode dat we wekelijks door brachten op groezelige fuiven met verschaald bier en een sigaret :o)) Mijn lijstje is een mix van verschillende albums, verschillende stijlen ... Voor mij had hij veel langer gemogen ..

Pearl Jam : Ten (grote twijfel met Nirvana)
Adele : 21 (haar live @ the Royal Albert Hall zat er los op)
Moby : Play (onvergetelijke momenten op Werchter)
Ameilie Poulin : Soundtrack (cruise-controle)
Portishead : Dummy (rauw en donker)
Metallica : Black Album (niet altijd mijn stijl maar subliem album)
Lenny Kravitz : Mama Said (hij hing tien jaar aan mijn muur!)
Massive Attack : Mezzanine (Teardrop of zoiets :o))
Radiohead : The Bends (Puberale muziek die ik zelden nog hoor)
Michael Jackson : Thriller (mijn kinderheld)

Voor zij die mij beter kennen, is dit misschien een bizar lijstje, maar, ik wil eigelijk aantonen dat ik alle mogelijke stijlen wel mooi vind ... En die kinderhelden horen er uiteraard bij !!! Spijtig genoeg mocht ik er maar tien kiezen want ik houd bijvoorbeeld ook van Nederlandse Muziek, Klassieke Muziek, Filmmuziek ... en ook muziek van de laatste jaren kunnen mij uiteraard nog steeds bekoren. Zot van Nirvana, Faith No More, INXS, Editors, Interpol, Florence, London Grammar, Jeremiah, Hans Zimmer, The XX, Hoover, ... De lijst is ellendig lang ... 

Loopmaatjes : kiezen voor praktisch of hip ..

Je wordt ermee om je oren geslagen langs alle social media ...
Pinterest, Instagram, facebook .. Loopmagazines, de sportwinkels.
... Loopschoenen in de meest hippe kleurtjes .... Ik voel dan altijd enige wrevel opsteken want ik wil ook van die hippe schoenen in felle mode-tinten.

Helaas denk ik dan altijd aan de verkoper van ons running-center .. Kies nooit voor hip maar voor goede loopmaatjes.  Hij heeft mij altijd in de oren geknopen van nooit geen Nike Running Shoes te kopen. En zijn dat nu net de mooiste en de hipste en diegene die je overal ziet verschijnen in advertenties.

Een fout die ik tot op heden maakte, ik ren altijd met het zelfde paar schoenen.
Gelukkig wissel ik ze na 800 km maar; ik geef mijn loopmaatjes nooit hun rust.
Nu, in tijden van revalidatie doe ik uiteraard geen lange afstanden. Maar, ook in tijden dat ik train voor een halve marathon en toch afstanden afleg van 35 tot 40 km per week, waren het altijd dezelfde schoenen.  Ik weet dus al veel langer dat ik meerdere paar schoenen nodig heb. Alleen, een paar degelijke schoenen kost algauw 140 euro, als je deze dan tegelijk moet vervangen ...

Soit, nu ik in de periode zit dat ik alles zoek om gemotiveerd te blijven, nam ik de beslissing om mijzelf te trakteren op wat hippere loopkledij (loop meestal in het zwart/Nike) en bijkomende schoenen. Zeker omdat ik dan toch kamp met enkele serieuze blessures geen overbodige luxe. Een kinesist en onderzoeken zijn uiteindelijk altijd duurder.

Wat mij de beslissing versnelde waren de nieuwe loopschoenen van Brooks, de limited Ombre Collection (www.brooksrunning.com).  Eindelijk een loopschoen van Brooks in hippe, mooie kleurtjes en niet meer die typische mannelijke schoen die ik altijd moet dragen (u weet wel, size 42).

De kleur had ik snel gekozen, allez, eigenlijk kon ik niet kiezen tussen al het lekkers dat Brooks te bieden had.  En ik hield bovendien rekening met mijn levensles: blijf bij je merk en kies niet voor Nike.  Dus, gisterenmiddag naar het Running Center ...

Helaas, geen Ombre Collection te vinden ... Domper.  Ik bleef echter bij mijn besluit om toch voor een tweede paar te gaan en begon moedig schoenen te passen en te testen via de looptest.  En uiteraard komt Brooks er voor mij weer uit als dé loopschoen. Mijn oog viel tevens op de Nike Air Zoom Structure maar daar kreeg ik niet eens de kans om te passen. Die schoen paste niet bij mij als loopster met de bijkomende lichamelijke mankementen.

Moraal van het verhaal; ik ging opnieuw met een paar Brooks Defyance 7 naar huis.  Een paars paar deze keer .. Ze zitten gewoon het beste en in stilte hoop ik dan ook dat ze nog even bij de 7 blijven en niet naar een 8 gaan met een verlaagde hielzool ... Sexy kan je ze opnieuw niet noemen maar stilaan heb ik mij erbij neer gelegd dat ik nooit een sexy loopster zal worden zoals diegenen die passeren op Pinterest en Instagram.


Ooh ja, belangrijk nog; waarom nu meerdere paren loopschoenen ? Het zorgt ervoor dat de demping van je schoen langer kan herstellen, beter voor je schoen maar ook beter voor jezelf. Blijkbaar hoef je niet noodzakelijk te wisselen van merk .. Ik loop dus momenteel gewoon met twee paar Defyance 7. Misschien ook een stuk uit bijgeloof maar gisteren probeerde ik een paar Asics en het voelde gewoon niet lekker.

Bijkomend voordeel is dat ik nu ook schoenen online kan kopen ... Ik ken mijn maat, merk en type hardloopschoen ... Het is alleen wachten op een hip kleurtje :o)

En toen liep het mis ...

Vrijdag 26 september, exact twee weken volgend op mijn zwaar loopongeval en revalidatiejaar ...
Op pad met de auto ... braaf, netjes de baan op, .. Absoluut geen cowboy allures, kortom een super braaf automobilist .. Je ziet ze niet vaak, mensen zoals ik die nog nooit een bekeuring gehad hebben.

Exacte details kan ik niet geven, daarvoor is er nog een onderzoek maar plotsklaps staat mijn leven stil. Gelukkig staat het nog stil ... De klap is enorm; ik word links tegen een hoge snelheid geraakt door een zware jeep.  Gelukkig reed ik niet met mijn favoriete Fiat500 (mijn cruise-bakje) maar met de auto van De Man .. Hierdoor staat mijn leven even stil maar tikt de klok nadien wel verder.

Misschien kan ik ooit wel wat meer details kwijt, geen idee.  Misschien betere klasseren en verder!
Het komt er eigenlijk op neer dat ik met een ziekenwagen en met verwondingen aan nek/rug/schouders wordt afgevoerd naar de Spoed.  Ik krijg zo'n lekkere nekkraag en lig welgeteld twee uur op een spoedbedje te wachten op röntgen.  Niets dan goed over de mensen daar, ze zijn vriendelijk, behulpzaam en mijn cynisch gevoel voor humor redt mij hier wel door.  Een beetje valium in mijn lijf zorgt ervoor dat de operatielampen lijken op de figuren uit een clip van Gotye of Pink Floyd. Kortom, humor op zijn best !

Er worden geen breuken van wervels ed vastgesteld maar ik krijg wel al snel een stempel "whiplash" op mijn voorhoofd gedrukt.  Voor ik het goed en wel besef, sta ik op straat met verschillende medicijnen: pijnstillers, spierontspanners, ontstekingsremmers en met de duidelijke opdracht om die zeker te slikken. Op dat moment zit ik nog volop in adrenaline fase en voel ik niet eens erge pijn en wil ik die medicijnen al snel in de kast smijten.  Ze drukken mij echter op het hart dat het ergste nog moet komen en ik dankbaar zal zijn ze te mogen slikken.

Op maandag moet ik mij opnieuw aanmelden voor verder onderzoek van mijn rug ed.
Voilà, kous af .. En ja, dat ik nog zal ondervraagd worden door de politie enzo .. Formaliteiten, u kent het wel .. Nou, daar sta je dan ... Je bent nog volop aan't revalideren en opbouwen van een afgestorven been en slechte knie en het volgende dient zich aan.  Bovendien kunnen ze er ook geen tijd op kleven op zo'n herstel ... Bij mijn knie wist ik tenminste dat het mij minstens een jaar zou kosten voor ik terug kun joggen !!!

Ik prent mezelf goed in mijn oren dat ik leef, dat ik geluk gehad heb en blij mag zijn dat het dat maar weer is .. Tot ik mij maandag meld aan de balie bij Specialist X.  Het blijkt dat mijn hele lijf flink door elkaar geschud is en ik wel degelijk een whiplash heb opgelopen.  Voor ik het weet, heeft hij mij in een wurggreep genomen en zegt mijn rug op verschillende plaatsen "krak".  Ik word boos maar het is reeds gebeurd ... Voor het eerst in mijn leven ben ik "gekraakt". Wat hij er niet bij zegt is dat ik tegen de avond zal kermen van de pijn .. Ik krijg ook nog een briefje mee voor kine-beuren.

Leuk ... de vorige beurten zijn net voorbij en de nieuwe reeks biedt zich aan.  Ik vraag voorzichtig hoe het zit met sport maar wordt afgesnauwd dat sporten niet belangrijk is, mijn lichaam wel. Wat hij natuurlijk niet weet is dat ik nog volop revalideer voor mijn been/knie en dat die snel opstijft bij geen beweging.  Ik krijg het order om te rusten en vooral niet zot te doen.  Daar hang je dan .. Sinds januari van dit jaar heb ik leren stappen, leren wandelen, leren fietsen, leren buigen, leren strekken, leren gewichtjes heffen, leren op 1 been staan, leren op mijn tippen staan, leren mijn voet plooien etc .... En dat wordt met een klap weggeveegd.  Een jaar geleden wisten mijn hersenen niet meer hoe ik moest stappen, hoe ik mijn voet moest plaatsen en afrollen ... E e n J a a r !

Ik ben boos, woest, teleurgesteld, verdrietig alles tegelijk ... Ik heb pijn in heel mijn lichaam maar kan de pijn niet meer beschrijven. Ik heb al 380 dagen pijn, 24u/24, 7d/7d .. Door de rust en het niet mogen sporten, stijft mijn been op, doet mijn knie pijn en daar bovenop zorgt de kine er opnieuw voor dat nu ook mijn romp zodanig pijn doet dat ik niet meer weet waar kruipen.  Ben ik flauw en is deze pijn draaglijk of ben ik hard en ligt mijn pijngrens hoger zodat ik echt mag kermen ???

Zelfmedelijden heb ik niet; ik ben eerder boos op de wereld en mezelf.  Het vraagt karakter om bijna een jaar dagelijks met je lichaam te oefenen in de hoop dat het wordt zoals vroeger en je beseft dat dat niet meer zal gebeuren.  Het vraagt echter nog meer karakter om te beseffen dat er nu nog meer bij kijken komt.

Het hardlopen is dus weer even voorbij. Ik hoop stiekem dat het snel goed komt en gelukkig heb ik een kinetherapeute die me hierin volgt en positief mee denkt. Ik had nu eindelijk doelen gesteld; ik ga me inschrijven voor een 1/2 marathon, lees terug over hardlopen, probeer op mijn voeding te letten ... Maar, hardlopen, helaas, schat ... Streep erdoor ! Tijdslimiet: onbekend !

Wat ik dan wel moet doen ? Op de crosstrainer en zwemmen.
Zwemmen akkoord, dit stond al op de planning. Maar, ik mag geen schoolslag doen want dat is slecht voor de nek.  Wordt nu wel verplicht om crawl te zwemmen maar houd het maar 100m vol alvorens mijn longen op springen staan.  Het zal enorm veel van mij vragen om dit vol te houden. Bovendien heb ik geen zin om tussen al die taterende, drijvende moeders te hangen wanneer ik met mijn armslagen passeer en een linkse of rechtse uitdeel zonder het te willen. Als je op het net zoekt naar lesgevers kom je ook van een kale reis terug en sinds de media zich moeit met fake-lesgevers heb ik al helemaal mijn twijfels ...

En dan de crosstrainer ... Ik heb hier niet zoveel ervaring mee. Zoekresultaten op het net leveren niet zoveel op ... Kan je door middel van de crosstrainer je loopniveau evenaren ? Ook hier schiet Google te kort .. Er valt zo weinig over te vinden ... En als er nu iets is wat ik momenteel niet wil is het terug van nul starten met hardlopen !!!! Ik stond bijna terug aan mijn niveau van vroeger zijnde 10k/u en had eindelijk terug zin om te starten met intervallen en duurlopen ... Dat een crosstrainer je hele lichaam traint, akkoord. Dat een crosstrainer een goed vetverbrander zou zijn, akkoord ... Maar, ik hoef geen vet te verbranden, ik hoef niet te vermageren .. Neen, ik wil mijn huidig niveau aan houden en verbeteren ...

Wereld, wat wil je van mij vraag ik mij dan af ...

Smartmat : breng creativiteit in de je keuken

.. Dat De Man eens wat anders wilde eten dan pasta ..
.. Dat De Man via collega's de oplossing gevonden had voor a) fast cooking en b) fast shopping
.. Dat De Man de oplossing gevonden had om niet meer in file te staan op zaterdag in de Colruyt
..... Kortom; Mijn man kwam af met www.smartmat.be

Ik had er al wel van gehoord net zoals de mensen die grote hoeveelheden koken omdat ze graag koken en die dan voor kleine prijsjes verkopen aan mensen die niet graag koken of geen tijd hebben.
Alleen, tja ... ik zag niet direct de meerwaarde om dit toe te passen.

Maar, als de man enthousiast is, dien ik nu eenmaal te volgen, toch ?
Ik moest zelfs niet afkomen met "ja, maar" of "ben je zeker" of "geen goesting" "ik ben geen keukenprinses" "we hebben niet alle bij-ingredienten" ......
Hij had zich geregistreerd en het eerste pakket werd vorige week maandag geleverd.

Het concept is eenvoudig : gevarieerd en originele maaltijden, aan huis geleverd, gezonde seizoensgebonden producten, eco, in een handomdraai in elkaar geflanst .. Geleverd in zo'n grote papieren bruinen zak, menu's erbij etc.

De man koos voor een pakket voor twee personen, voor drie dagen aan een prijs van 65 euro. 
Zelf vond ik dat vrij duur maar vermits ik niets had in te brengen, wachtte ik hoopvol op het resultaat. De levering aan huis gebeurde rond vijf uur; wat mij alvast krikkel maakte want dat haal ik meestal al niet. Ik vertrok dus alvast met een hoop tegenkantingen ... Bovendien heb ik ook al gemerkt dat koken met een menu of kookboek heel wat bij kruiden, oliën, azijn etc vraagt en dat hebben wij niet, omdat we inderdaad nogal snelle kokken zijn (zoals de meeste jonge gezinnen met kleine kinderen die dan ook nog eens hobby's beoefenen).

Het pakket werd perfect op tijd geleverd, zo perfect dat ik er nog aankwam gereden met mijn fiets.  Ik moest dus al een lichte vloek onderdrukken en kon nog net vriendelijke bedanken. Nu zijn mensen eens op tijd en is het weer niet goed, bedacht ik mij nadien.  De levering gebeurt in een koelwagen, inderdaad in een mooie bruine papieren zak.

Nieuwsgierig als ik ben, begon ik die zak meteen uit te laden en alles te bestuderen, besnuffelen en op een hoopje te leggen in de hoop te kunnen uitmaken of het zijn prijs waard was. Toch lichte twijfel .. Ik kon mij ook moeilijk inbeelden dat ik uit die ingrediënten drie volledige maaltijden zou kunnen maken.

Het krantje daarentegen vond ik geweldig, helemaal mijn ding.  Een gazet(je) met mooie gerechten, duidelijke omschrijvingen om alles klaar te maken en zeer duidelijke meldingen van datgene ik extra in huis moest hebben ... De gerechten spraken tot de verbeelding en waren inderdaad gerechten die niet te moeilijk waren om te maken, er lekker uit zagen en heel wat anders dan de dagelijkse kost die ik op tafel breng.

Zelf ben ik -zoals eerder gezegd- een snelkoker.  Ik moet binnen het half uur een gerecht op tafel kunnen toveren, inclusief de opruim/afwas en afwerking.  Dat is bij deze gerechten niet mogelijk, het kost je gemiddeld vijfenveertig minuten om je gerecht klaar te stomen.  Mijn geduld werd dus al snel getest maar gelukkig stonden er geen jengelende kinderen aan mijn mouw te trekken of ruzie te maken met elkaar.

Zelf maakte ik het eerste gerecht, de andere twee gerechten werden door De Man Des Huizes in elkaar gestoken. Gelukkig maar ... Het was zijn idee, toch.

Ondanks het feit dat ik de prijs niet goedkoop vind (maar begrijpelijk want producten van eigen bodem, bio producten, vervoer, menu samenstelling etc), moet ik eerlijk toegeven dat ik GESMULD heb van deze gerechten !!!!! Ze zijn inderdaad niet moeilijk te maken en als je je keuken iets meer uitbreid met oliën, azijn, extra kruiden is het zeer haalbaar om te maken.  Bovendien leer je nieuwe producten kennen ... Zo had ik nog nooit gehoord van Bulgur en ben ik absoluut geen fan van venkel.

Of het uiteindelijk te weinig was ? Neen ! Onze buiken zaten meer dan vol, we hadden soms zelfs restjes die we de dag nadien nog oppeuzelden. Wat ze deze week wel gebruikten was room, vrij veel kaas en die calorie-bommen gebruik ik zelf weinig in de keuken. Maaaaaaar, ik ben ondertussen wel verslaafd aan de sinaasappelsaus die ik leerde kennen: heel eenvoudig, sinaasappel, soja en peper !

Moet dan ook bekennen dat ik snel gekeken heb naar de nieuwe menu en dat we waarschijnlijk nog wel gebruik zullen maken van hun aanbod.  Ik heb heel monter nog opgemerkt dat er in onze kast tientallen kookboeken staan en ik ook wel origineel kan kokkerellen uit een SOS Piet als het moet maar toch ... dit is zo makkelijk uitgelegd, geleverd aan huis .. Ik ben overstag !