Het concert van Eels zorgde voor een ommezwaai.
Of was het gewoon omdat het voorbije weekend proppevol zat met activiteiten met gezin, vrienden, kennissen ... Anyway; dat weekend gebeurde wat al maanden niet lukte !
In principe zorg ik er nog steeds voor dat ik drie keer per week aandacht besteed aan mijn revalidatie. Dat houdt in dat ik nog steeds probeer naar de fitness te gaan en daar mijn programma af te werken van lopen, fietsen, core-training en krachttraining.
Dat gebeurt niet altijd met de volle goesting. Zeker omdat mijn grootste vooruitgang al lang achter de rug is en ik nauwelijks nog verbetering merk. Bovendien is het ook zomer en zomer betekent buiten eten, meer genieten van eten, drank en gezin; iets meer activiteiten buiten etc. Reken daar nog lange dagen op je werk bij en je raadt het; het energie- en motivatiepeil valt als een baksteen naar beneden.
Het is ook zo dat ik moeten leren aanvaarden dat ik wellicht nooit nog dezelfde zal worden en dat ik een tenger lichaam heb dat simpelweg niet gemaakt is om kracht uit te stralen. Het gewenste zicht van een gespierd lichaam blijft voorlopig achterwege, zelfs na zes maanden trainen ...
Soit; die drie keer per week, die wil en moet ik absoluut halen en laat dat nu praktisch voor problemen zorgen; ik haal het momenteel niet. Het voorbije weekend was er werkelijk geen vijf minuten me-time bij en als ik geen enkel moment van rust krijg, ontplof ik, word ik onhandelbaar en lastig. Maandag was het Nationale feestdag en was de fitness en de piste ook nog eens dicht !
Er zat dus niets anders op dan te gaan hardlopen ... BUITEN ... op straat !!!!!
Wellicht zat ik nog in mijn overwinningsroes van het Rivierenhof want zonder nadenken deed ik mijn hardloopspullen aan en ben ik vertrokken ! De kinderen, de man .. ze zaten erbij en keken ernaar. Vlak na het avondeten (lekker ongezond) en bovendien in regen en wind ... Ik MOEST weg ...
Het werd een onzeker loopje, zeker bij de start. In het begin deed ik 7,2 minuten over 1 kilometer, het was alsof mijn benen niet vooruit wilden. Daar bovenop nog eens stoppen aan een licht, stoppen voor een tram .. Maar, dan kam de ommekeer ... Mijn knie en been begonnen minder stram te worden, mijn lichaam werd warmer, vertrouwd met een gekend toertje ... De regen en wind in mijn gezicht; die 7 minuten gingen na verloop van tijd naar 6,2 mintuten per kilometer .. ik genoot, met volle teugen hapte ik naar regendruppels, neus in de wind, zorgen even ver weg.
Uiteindelijk heb ik 7,3 kilometer gerend! Voor de ervaren lopers onder jullie (en eigenlijk ook mezelf) lijkt 7 kilometer nergens op maar voor mij was het alsof ik een halve marathon gelopen had. Er kwamen geen tranen bij te pas; ik was toch al doornat maar hemel .. Een vreugdedans omdat ik ook dan weer een muur gesloopt heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten