zondag 27 juli 2014

Buiten hardlopen !

Het concert van Eels zorgde voor een ommezwaai.
Of was het gewoon omdat het voorbije weekend proppevol zat met activiteiten met gezin, vrienden, kennissen ... Anyway; dat weekend gebeurde wat al maanden niet lukte !

In principe zorg ik er nog steeds voor dat ik drie keer per week aandacht besteed aan mijn revalidatie. Dat houdt in dat ik nog steeds probeer naar de fitness te gaan en daar mijn programma af te werken van lopen, fietsen, core-training en krachttraining.

Dat gebeurt niet altijd met de volle goesting. Zeker omdat mijn grootste vooruitgang al lang achter de rug is en ik nauwelijks nog verbetering merk.  Bovendien is het ook zomer en zomer betekent buiten eten, meer genieten van eten, drank en gezin; iets meer activiteiten buiten etc.  Reken daar nog lange dagen op je werk bij en je raadt het; het energie- en motivatiepeil valt als een baksteen naar beneden.

Het is ook zo dat ik moeten leren aanvaarden dat ik wellicht nooit nog dezelfde zal worden en dat ik een tenger lichaam heb dat simpelweg niet gemaakt is om kracht uit te stralen.  Het gewenste zicht van een gespierd lichaam blijft voorlopig achterwege, zelfs na zes maanden trainen ...

Soit; die drie keer per week, die wil en moet ik absoluut halen en laat dat nu praktisch voor problemen zorgen; ik haal het momenteel niet.  Het voorbije weekend was er werkelijk geen vijf minuten me-time bij en als ik geen enkel moment van rust krijg, ontplof ik, word ik onhandelbaar en lastig.  Maandag was het Nationale feestdag en was de fitness en de piste ook nog eens dicht !

Er zat dus niets anders op dan te gaan hardlopen ... BUITEN ... op straat !!!!!
Wellicht zat ik nog in mijn overwinningsroes van het Rivierenhof want zonder nadenken deed ik mijn hardloopspullen aan en ben ik vertrokken ! De kinderen, de man .. ze zaten erbij en keken ernaar. Vlak na het avondeten (lekker ongezond) en bovendien in regen en wind ... Ik MOEST weg ...

Het werd een onzeker loopje, zeker bij de start.  In het begin deed ik 7,2 minuten over 1 kilometer, het was alsof mijn benen niet vooruit wilden.  Daar bovenop nog eens stoppen aan een licht, stoppen voor een tram .. Maar, dan kam de ommekeer ... Mijn knie en been begonnen minder stram te worden, mijn lichaam werd warmer, vertrouwd met een gekend toertje ... De regen en wind in mijn gezicht; die 7 minuten gingen na verloop van tijd naar 6,2 mintuten per kilometer .. ik genoot, met volle teugen hapte ik naar regendruppels, neus in de wind, zorgen even ver weg.

Uiteindelijk heb ik 7,3 kilometer gerend! Voor de ervaren lopers onder jullie (en eigenlijk ook mezelf) lijkt 7 kilometer nergens op maar voor mij was het alsof ik een halve marathon gelopen had.  Er kwamen geen tranen bij te pas; ik was toch al doornat maar hemel .. Een vreugdedans omdat ik ook dan weer een muur gesloopt heb!

vrijdag 25 juli 2014

Rivierenhof, what's in a name

Voorbije zondag was er een concert van Eels in het Rivierenhof ...

Rivierenhof ... het woord doet me rillen ....
Rivierenhof ... plaats des onheils ... De plek van mijn val.
Een plek die ik de voorbije elf maanden heb vermeden, het woord niet willen uit spreken ... De film passeert al genoeg van die avond ... Ja, zelfs na al die maanden gaat er geen dag voorbij of ik herbeleef die avond.  Het slijt weliswaar maar voorbij is het nog niet.

Maar, deze keer was er Eels ... Eerder was er ook Ed Kowalczyk, de ex leadzanger van Live.
Hiervoor had ik ook tickets. Deze heb ik echter door gegeven omdat mijn lichaam en brein weigerde naar daar te trekken.

Ik hoor u al denken "belachelijke" trienemie maar het lukte me niet om er naartoe te gaan.  Het was alsof mijn lichaam verstijfde bij het idee door dat ellendig donkere park te moeten stappen. De moed ontbrak me, toen !

Deze keer ging De Man en kennissen mee en wilde ik dapper zijn.
De nacht ervoor alweer die enge film maar de dag zelf ging aardig vooruit ...

's Avonds op pad, zoeken naar parkeerplek, uitstappen en dan merken dat je eigenlijk bijna op de plaats van je ongeval geparkeerd staat. Koude rillingen maar dapper verder.  Blijven tateren !

Zolang het licht was, geen probleem, tijdens Eels geen probleem ... Na Eels ? Een lichte paniek .. Door het donker naar de auto stappen ging iets minder dapper.  Een park is écht donker zonder lichten .. En ja, ook een beetje eng, zelfs in gezelschap.

Anayway .. ik deed het ! En het was het waard, Eels was een onvergetelijk concert; een intiem concert, een donker optreden en toch ook niet.  Ik heb met volle teugen genoten en mezelf doorheen een muur gewerkt.  Vanaf nu ga ik geen angst meer krijgen als het woord R i v i e r e n h o f passeert, ik beloof het u !

http://www.demorgen.be/dm/nl/1011/Concertverslagen/article/detail/1950573/2014/07/21/Eels-speelt-magisch-optreden-in-het-Openluchttheater-van-Deurne.dhtml

dinsdag 22 juli 2014

Kindlogica

Nog even en we trekken heel kort de bergen in; even testen of ik kan wandelen zonder pijn. 

Kids worden mee getroond en vergezeld van een kleine rugzak met drinkenbus, koek, zonnebril, sjaal ... 

Mama en papa hebben beiden een iets grotere dagrugzak en Mama maakt de fout om uiteindelijk een Teenage Deuter te kopen! (Smalle schouders).

Omdat ik dit na een jaar nog steeds niet kan verkroppen zeg ik de oudste dat zij de mijne mag hebben van zodra hij past ... Ik vermeld dat het de bedoeling is dat we in de toekomst huttentochten maken en ook naar verdere landen zullen trekken.

Ik verwacht een enthousiasme zonder grenzen ... Ik krijg een laconieke reactie : 'mama, hebben ze in die verre landen wel  toiletten!'

#firstworldproblems 

vrijdag 11 juli 2014

Een buitenkans : buiten racen

Vorige week diende zich een buitenkans aan.  Ik had vrijaf op mijn werk, de kinderen waren op hun dagje kamp, tijd om mijn stalen ros van stal te halen ! Twee maanden geleden alweer dat ik mijn sponzen broekje aanhad. Lekker zonnetje, warm, ideaal fietsweer ! Doelen stellen, materiaal nakijken, de MIO instellen, nieuw fietspakje aan en gaan !

Zij die mij iets beter kennen, weten dat ik zelden de moed vind om alleen te gaan fietsen. Ik denk altijd dat ik ga verdwalen, dat mij iets overkomt, dat ik plat rijd, wordt aangesproken etc.  Maar, nu was de drang te hoog en dit buitenkansje diende zich zo mooi aan, ik wilde dit niet afgeven.

Mijn bestemming werd even overlopen met De Man, dat hij mij op zijn minst kon komen depanneren in geval van panne. Ik had op dat moment geen idee hoe lang de rit zou duren en besloot dus ook als een slak te starten. Ik MOEST en ZOU de route rijden die in mijn hoofd rondspookte.  De MIO gaf er na tien kilometer al de brui aan; iets met een geheugen dat vol zat; lees: ik moet hem dringend aan de pc koppelen! Werd dus aan mijn afstandslot overgelaten want nu had ik helemaal geen idee meer hoe lang ik zou rijden.  De heenrit was best winderig, weinig andere fietsmaatjes op de baan, het hoofd dat alweer begon te denken aan eten en drank ...

Na veertig kilometer bereikte ik mijn bestemming. Gemiddelde snelheid lag niet zo hoog; ik had rustig mijn tijd genomen en de wind speelde mij onderweg parten. Gelukkig werd ik niet al te dikwijls gepasseerd door anderen :o)) Na het eten van een koekje en een energy drankje besloot ik de volgende veertig kilometer een tandje bij te steken.  Mijn lichaam voelde goed; ik had heel even het gevoel dat al het harde revalidatie werk zijn vruchten had afgeworpen en ik beschikte over voldoende kracht in mijn lichaam.

Het lukte, de veertig kilometer terug werden sneller afgelegd, alhoewel de laatste tien kilometer mijn tong tot onder mijn fietsschoenen hing.  Onderweg gespeeld met mijn klikpedalen die ik sinds mijn val niet meer gebruikt had, oefenen met van het zadel komen en besluitend dat ik dringend mijn koersbandjes moet opleggen.

Het was een zalig ritje, heerlijk genoten van drie uur me-time en een lichaam dat vraagt om meer! Heel even dus weer de gedachte in mijn hoofd om te trainen voor de Stelvio volgend jaar.  Maar, dan wordt het bikkelhard trainen, moet heel het gezin zich weer aan mij aanpassen, kan er niet meer gelopen worden ....

Een gemiddelde snelheid van 22,51 km is niet snel maar ik ben er blij mee.  Legde de rit alleen af, zonder koersbandjes, zonder klikkers, met pauzes om te drinken en te eten. Of ik in combinatie met de ligfiets er ooit in slaag de Stelvio te bereiken weet ik niet maar ergens diep in mijn hoofd denk ik wel dat dit op termijn haalbaar is!

woensdag 9 juli 2014

Het nieuwe fietsen : de ligfiets

Als er iets is wat niet pijnlijk is, is het fietsen ! Spinning op de fitness zit er alsnog niet in maar er zijn alternatieven. Als ik op de fitness bezig ben met krachttraining, heb ik geen zin meer om nadien nog een spinningles mee te pikken. Bovendien ben ik op dit moment niet zo'n groepsmens meer; ik heb tijd nodig om mij af te zonderen in mijn cocon met lekkere muziek en gewoon marcheren en alles afwerken! Heb geen zin om het gevoel te hebben dat ik zwakker ben als mijn buurtje; bovendien draai ik dan toch weer te strak aan en beland ik opnieuw in de lappenmand.

Buiten fietsen is momenteel praktisch niet altijd haalbaar. Ja, ik weet het, ik zou het praktische niet als excuus gebruiken maar als je buiten fietst en je wil een deftige toer doen, ben je algauw vier uur weg en dat lukt momenteel organisatorisch niet in ons huishouden.

Heb dus het nieuwe fietsen ontdekt, de ligfiets. Vraag mij niet voor wat het allemaal goed is maar dat het mentaal een flinke boost geeft ! Op een uur tijd fiets je vlot 34 kilometer hellingen !

Op een niveau van 0 tot 20 kan je je route zo zwaar maken als je zelf wenst; cardio, manueel, hellingen, verrassingen .. Alles kan, alles mag ...

Op die manier zit ik nu dus twee keer per week op de fiets. Ondertussen beul ik mezelf af op niveau 11 en dat een uur aan een stuk. In het gezelschap van een boekje .. Een Runners's World, kwestie van mijn mentale weerbaarheid nog wat te versterken. Ik maal kilometers af en ondertussen lees ik hoe ik mijn lichaam kan vrijwaren van blessures; hoe cynisch.

Na een uurtje heuvels vreten kom je zeiknat van je fiets en heb je écht het gevoel dat je gesport hebt ... Lichamelijk zie en voel ik geen veranderingen maar het gevoel dat ik een snelheid haal van 34 km/u .. Zalig ! Onderweg droom ik van echte heuvels, mijn gedachten dwalen af naar bergen en dalen in Oostenrijk, Frankrijk, Italie ... Of ik dit dan weer lang zal volhouden, geen idee .. Maar voorlopig helpt het om mijn onrustige geest toch twee keer per week te kalmeren !



maandag 7 juli 2014

Lopen in de boze wereld

Ondertussen zijn we ruim tien maanden verder ... TIEN ! Jawel, bijna een jaar geleden liep ik mijn lichaam aan flarden. Blij mee ? NOT .. Ik zet wekelijks nog altijd kruisjes, dagelijks verbijt ik nog steeds de pijn !

Op de piste lukt het allemaal; we rennen opnieuw tien kilometer aan een menselijk tempo ie. 9 à 9,5 km/u. Kan ik mee leven, ik ging toch opnieuw genieten van lopen niet ? En of ik geniet ... Neen dus !
Ik maak mij al opnieuw druk in mijn snelheid, tenminste tussen mijn twee oren, in de praktijk lukt het mij nog niet.  En ja, ik weet het, mijn vorige post was nogal heftig; ik MOEST ne ZOU genieten van hardlopen, snelheid was bijkomstig etc ... En Runkeeper helpt mij alvast niet; op hetzelfde moment vorig jaar liep ik tien kilometer in nog geen 54 minuten, nu doe ik er nog ruim een uur over ...
Soit; op de piste voel ik geen pijn en maal ik gewoon 26 rondjes, in mezelf afvragend waarom ik nog steeds niet buiten durf te rennen.

Dus, vorige maandag waren we over de middag toevallig samen thuis. Ik kreeg mijn loopspullen aangereikt en werd onder lichte dwang buiten gewerkt voor een rondje buiten ! Was hierop niet voorbereid en had dus geen tijd om te panikeren, mij zorgen te maken voor een eventuele val, de gevolgen van dit rondje etc.

Het voelde fantastisch, absoluut ... Beetje wind op de snoet, lekker rustig  joggen bij ons in de buurt, in alle rust, zonder pottekijkers, zonder auto's, ...

Het liep goed, na een tijdje vergat ik de oneffenheden in de grond, vergat ik even de film in mijn hoofd, kortom ik straalde!

De man blij, ik blij dat hij mij had buiten geduwd ... 7 km genoten aan 9 km/u. Nadien zag ik op de foto's dat mijn lichaam zich onnatuurlijk gedroeg, mijn loophouding was krampachtig, slecht, houterig, niet mooi ... Maar dat gezicht, mensen, ik gaf zonlicht af !

Tot 's avonds .. Pijn of hoe noem je dat ondertussen ? Als je ruim 300 dagen pijn hebt, wat is dan de definitie van pijn ? Een horizontale lijn onder mijn knieschijf, linksbuiten, ligamenten, ALLES stak, plooien kon niet meer ... Gezwollen knie, broeierig heet ... Kortom, voor mij ging het idee aan buiten rennen weer even de kast in. Hier was ik niet op voorbereid wereld ! Ook de dag nadien met de ijszakjes op het werk, pijnstillertje, manken ...

De loopschoenen en het loopgrief zijn in een hoek gesmeten; mijn hoofd is weer een vat frustratie en twijfel ... Waarom lukt het op de piste wel en in het park niet ? Ik wil net zoals vorig jaar vroeg opstaan en genieten van mijn kilometers in het park tussen het groen en niet rennen als een maniak op een oranje veld ... Akkoord, ik vind volgende week mijn moed wel weer terug maar deze week wordt er alvast niet gerend en ook niet getraind in de fitness ... Boe, ik steek even mijn hoofd in het zand!

Uitspraak van een 4jarige

Papa : N, wanneer ga jij nu eens eindelijk luisteren ?
N : Later, als ik groot ben !
Papa : dus je gaat stout blijven.
N : haalt schouders op ... Dat zei ik toch al papa.