vrijdag 23 mei 2014

Hardlopen moet plezant blijven

Dat er de laatste tijd heel veel geschreven wordt over hardlopen en ongezond enzo ...
Iedereen heeft er een mening over; of de persoon in kwestie sport of niet ... Iedereen moet zijn zegje doen.  Awel, ik ga het ook doen .. Alleen, hoe schrijf ik het neer ? Er gaan honderden woorden door mijn brein, heb over zoveel dingen een mening, wil alles neerpennen maar ik krijg het er niet uit !

Ik ben eigenlijk een schitterend voorbeeld van hoe het vooral niet moet ... Of ik daar fier op ben, nee .. Maar, ik liet mij ook erg meeslepen door vooral "verder" en "sneller" terwijl ik daartussen zoveel dingen vergat ... Er is niet alleen het lopen, de schema's, de snelheid etc. Lopen is zoveel meer !

Een jaar of drie geleden ben ik écht frequent beginnen lopen. Mijn eerste deelname aan The Ten van Antwerpen was geen groot succes; verkeerd trainen, te weinig trainen .. Eigenlijk was ik er niet klaar voor; de tijd sprak voor zich : 1u50 ! Man, ik schaamde me toen ik over de streep ging. Moest ik mij schamen ? NEEN ! Maar hemel heb ik gevloekt over die tijd ! Maar, ik deed het terwijl zovelen gewoon in de zetel hangen.

Dat kon en moest gewoon beter (lees je het al !) ... Mijn eerst volgende Ten moest sneller.  Maar, nog steeds deed ik maar wat ... Verkeerd trainen, veel trainen maar op de foute manier, nog steeds niet letten op signalen van mijn lichaam, voeding en vooral .. alleen maar hardlopen ! En ja, de volgende Ten ging vlot; 1u35 ! Blij mee .. Of toch niet ? De ene kant van mezelf was fier, ik voelde me al meer een loper, de andere kant ging alweer vloekend over de meet .. Dit kan gewoon sneller !

Grenzen verleggen, de druk verhogen en als een freak beginnen trainen.  Een onderzoek bij Energy Lab, een schitterende loopschema die me tegen een veel snellere tijd doorheen die Tien moest leiden. En omdat ik dan toch als een freak bezig was; schreef ik me in voor de 20 van Brussel, de 21 van Eindhoven en ja .. waarom niet .. De Marathon van Rotterdam !

Dankzij mijn schema begon ik aandacht te besteden aan intervaltraining, ik "probeerde" op mijn voeding te letten, nog gezonder te leven .. Waar ik geen aandacht aan besteedde; extra voedingsstoffen, slaap (geen tijd want kleine kinders) maar vooral bijkomende training voor mijn tere lichaam !

Dankzij mijn intervaltraining maakte ik enorme sprongen voorwaarts; de volgende Tien moesten lukken rond de 1u20 ... Een week ervoor kreeg ik echter een enorme voedselvergiftiging die me volledig leeg zoog ... Ik had niet mogen starten maar deed het toch. Dankzij als het harde trainen, haalde ik de finish in 1u30, vloekend en tierend ... en kruipend ! Mijn lichaam was volledig op van het ziek zijn, ik had geen reserve en balanceerde op het randje.  Maar, de Aquarius etc hielp om de finish nog in een iets betere tijd te halen.  Boos, gefrusteerd, triest .. Ik was het allemaal ... Mijn vooropgestelde tijd had ik niet gehaald ... Volg je ? Nadien liep ik Brussel binnen de twee uur en was ik voor het eerst blij met mijn prestaties. Alhoewel, na de roze wolk kwam al heel snel de vraag "kan ik nog sneller" !?

Ik besloot om nog harder te trainen, de rest van het jaar door .. Koud of te warm weer, op vakantie om zes uur eruit om mijn kilometers te malen, ik hernam het spinnen en had nog steeds niet door dat ik mijzelf stilaan stuk liep .. op meerdere vlakken ... Ik "moest" en "zou" Scoren.  Mijn hoogtepunt moest Eindhoven worden; die 21 zou ik malen rond de 1u50.

Wellicht had ik die tijd gehaald; in september haalde ik snelheden van 11 à 11,5 km / uur.
Helaas besloot Het Lot mij een lesje te leren en kwam ik zeer zwaar ten val .. Een maand voor Eindhoven hingen mijn loopschoenen aan de haak en moest ik mij focussen op andere zaken, belangrijker zaken ... een afstervende voet, een been waar geen beweging meer in te krijgen was, een deadline van dagen en uren !

Ondertussen sta ik negen maanden verder in mijn revalidatie en stapsgewijs maak ik progressie ...
Wat ik gedurende die maanden geleerd heb ? Lopen is veel meer dan afstanden afmalen ... Ik maak nu veel meer tijd om mijn lichaam sterker te maken op alle vlakken.  Logischerwijs heb ik de voorbije negen maanden vooral aandacht besteed aan mijn benen en voeten maar, ook mijn bovenlichaam krijgt meer aandacht.  Vandaag liet ik bijkomende oefeningen inplannen voor mijn armen, schouders en rug .. Nog meer aandacht voor core-training, water drinken, gezonde voeding en extra vitamines.

Door mijn revalidatie moet ik "leren gelukkig zijn" met wat ik kan en mag.  Mijn perfectionisme wordt constant geprikkeld; ik "kan" momenteel niet meer wat ik vroeger kan .. Stilaan ben ik mij ook bewust dat dat niet hoeft ? Voor wie liep ik zo snel, maalde ik zoveel kilometers ???? Er is niemand in mijn vrienden- en kennissenkring die zich ook maar iets interesseert in wat P wekelijks doet ... Wat zegt een snelheid van 11 km een niet sporter ? Weinig ? Of ja, je krijgt debiele opmerkingen in de trant van "is dat het .. maar" ...

Het is waar dat je vandaag moet presteren ... Als je minder dan 100 km op je koersfiets zit, heb je niet gereden ... Als je die 20 km van Brussel niet loopt binnen de twee uur ben je een watje. En ja, de Ventoux rijden we liefst twee keer op en af ... Maar, voor wie doen we dit ? Voor wie leggen we die druk zo hoog ? Ik heb zelf die fout ook gemaakt en ben mezelf heel hard tegen gekomen met zeer zware gevolgen ... Ondertussen heb ik echter geleerd dat gezond bewegen zoveel beter is .. Ik hoef in principe geen tien kilometer te malen, ik hoef geen 100 km te fietsen .. Ik hoef geen gemiddelden te halen van 12 km / u of 30 km / u op de fiets ...

Neen, wat ik vooral moet doen is bewegen, aandacht besteden aan het trainen van gans mijn lichaam, gezonde voeding, voldoende slaap en veel vochtiname ...  Mijn lichaam is vandaag veel sterker als voor mijn val daar ben ik van overtuigd.  Ik loop vandaag net 6 km aan een enorm lage snelheid .. En ja, er zullen links en rechts weer smalende meningen zijn over die snelheid ... Maar, mijn lichaam is krachtig, mijn hart is gezond en vooral ik geniet van sport ... Als ik eerlijk ben ? Vorig jaar lag de lat zodanig hoog en liep ik zo schematisch dat er van genieten nog weinig sprake was ...

Want heel mijn (sociale) leven hing af van mijn loopagenda .. Moest ik trainen, moest ik ervoor vroeg slapen, geen alcohol, pasta eten, ...  onbewust was ik zo ontzettend hard bezig met voeding dat ik niet de juiste voedingsmiddelen meer binnen kreeg ...

Ik hoop dat ik deze manier van leven kan volhouden ... Dat ik die lat niet meer onmenselijk hoog leg. Of ik ooit nog wedstrijden zal lopen ? Beter van niet want garantie herval ik in het oude patroon ... Of ik opnieuw 20 km zal lopen ? Vandaag zeg ik nee, binnen twee maanden zit ik misschien terug aan 16 km ... Maar, het is het mij niet meer waard om snelheden te halen van 11 km / u .. Ik zal nooit een topsporter worden ... Neen, ik ben een werkende moeder die moet genieten van sport !!!

Of iemand zich medisch moet laten keuren ? Ik vind zelf van wel maar het is ieders eigen verantwoordelijkheid.  Mijn keuring liet prachtige cijfers zien over hoe lang ik over bepaalde afstanden zou doen ... Die keuring zorgde ervoor dat ik ontevreden liep, ik was nooit content.
Blij mee dat ik een gezond hart heb dat wel .. Ik heb "vermoedelijk" geen afwijkingen en beschik "vermoedelijk" over een  gezond sporthart ... Dit is evenwel geen garantie om niet aan mijn tikker te krijgen tijdens een wedstrijd .. Andere factoren: het weer, je voeding de dagen voor je wedstrijd, je slaappatroon, stress op het werk, de massa die samen met je start, een stadsomgeving ... Allemaal factoren die er voor kunnen zorgen dat ook ik kan neer vallen ...

Maar .. als ik sommige mensen zie verschijnen aan een start van een wedstrijd .. Soms denk ook ik van "houd ermee op" ... Je "ziet" gewoon aan mensen dat ze niet in form zijn, onvoldoende getraind hebben, het foute materiaal gebruiken .. Ik huiver dan in hun plaats ... Ik loop ondertussen al jaren op zeer regelmatige basis en was daarvoor een fervent fietster ... Toch heb ik ook maar een gemiddelde conditie ! Mensen die vier maanden voor de 16 starten met trainen ? Het kan niet gezond zijn ...

Zelf zal ik ALTIJD met een hartslagmeter rennen. Mijn bovengrens ligt enorm hoog en toch weiger ik zover te gaan ... Wellicht zat er vorig jaar een snellere tijd in tijdens De Tien .. Ik had nog ruimte over op tikkervlak .. Alleen, jezelf tot het uiterste drijven ? Nee ... Vandaag liep ik voor het eerst in maanden buiten op een piste met mijn meter .. Heel even had ik de neiging om te versnellen en om al langer te lopen dan nodig .. Het voelde goed .. Ik heb het echter niet gedaan. Vanaf nu ga ik genieten van mijn rondjes, bepaal ik zelf mijn bovengrens van mijn hartslag en spijtig .. Die 11 km / u haal ik niet meer ... Tevreden over de huidige 8 km ben ik ook niet .. Ik zit echter in een revalidatie periode .. Snelheid is niet alles ...

Mijn val heeft mij voluit met de neus op de feiten gedrukt, sporten doe je voor je plezier, voor een gezond leven ... Wat een ander ervan denkt ? Dat ze het zelf maar proberen ... Ook ik ben bezeten van statistieken dankzij mijn Runkeeper en sportwatch ... Maar presteren omdat het nu eenmaal hoort .. Dat is voorbij ! Ik liep vandaag voor het eerst in maanden .. buiten .. met een enorm grote glimlach .. Mijn lichaam straalde in een stel stevige loopschoenen en vanaf nu zal ik met een glimlach blijven lopen ...

dinsdag 6 mei 2014

Breien voor dummies

Breien, breien, breien .. We houden koppig vol …
Als brei dummy bak ik er nog steeds niets van, maar, ik ben vastberaden die sjaal komt er.

Ik doe gemotiveerde pogingen om 's avonds in de zetel aan het breien te slaan.

Iedereen moet zwijgen, de televisie moet zacht .. Thuis is mijn ideale serie op de achtergrond, niet teveel nadenken en gewoon opnemen in de vermoeide hersenen.

Het resultaat ? Kijkt u zelf maar ..

Ik ben er ondertussen niet uit wat deze lap gele stof moet voorstellen. Doel was een sjaal voor de kleine meid .. ondertussen is het doel bijgesteld tot een sjaal voor mijzelf .. Alleen, de sjaal is niet echt breed, nog niet echt lang.  En ik houd zelf van sjaals die je meters rond je nek draait en waar je jezelf zo heerlijk kan in verstoppen. Liefst ook een sjaal die niet jeukt !

Hij voldoet dus niet aan het type sjaal dat ik graag draag.  Langs de kanten is er duidelijk een hoek af; ik slaag erin om steken bij te breien !!! Steken die vallen, kan ik niet oprapen maar toveren kan ik alvast wel.  Of ik dan niet beter opnieuw begin ? Zotjes zeker !

Het initiële doel is echter wel bereikt; ik slaag erin om langer als tien minuten in een zetel te zitten, mijn mond zit in een "krik-krak" positie en mijn hersenen malen niet over de to do's in huis ! De therapie werkt op zich wel, alleen … het resultaat blijft voorlopig uit.  Het wordt zeker een sjaal met een "hoek af".  Maar ja, dat zeggen ze van mij ook .. So it will fit me :o))

zondag 4 mei 2014

Fietsen op muren enzo …

Of ik mee wilde gaan fietsen naar de Ardennen ? Z O T ! 
Of ik dan een route wilde kiezen ? G R A A G !

Om een lang verhaal kort te maken; ik wilde wel fietsen maar niet naar de Ardennen ..
Sinds onze vakantie in de Moezel had ik geen trapper meer aangeraakt, té druk op het werk, té weinig tijd voor de fitness, té veel familiale verplichtingen (ook leuke !).
Fietsen in de Ardennen vergt toch wel wat kracht, energie, doorzetting en dat zag ik niet direct in mezelf na enkele vermoeiende weken.

Ik koos dus voor een trip in de buurt van St Truiden. Eigenlijk wou ik vooral de bloesems zien van de appel- en perenbomen … Zodoende kreeg ik mijn goesting .. Dacht ik :o))
De dag voor het vertrek nog enkele werkverplichtingen 's avonds, weinig eten (lees : kom soep) en veel te weinig slaap … 's Morgens rond zessen eruit om om zeven uur te vertrekken met een halfvolle maag én teveel koffie.

De tocht begon inderdaad in St Truiden tot ik op een geven moment Franstalige bordjes opmerkte .. Het werd al snel steiler en wranger op mijn fiets. Na ruim tien kilometer was de fun er af, kon ik fluiten naar mijn bloesems die allang vervangen waren door vruchten, had ik honger en kou .. Maar, opgeven is geen optie dus gaan ! De tocht op zich zou ongeveer 80 km in beslag nemen, geen probleem in principe.

De Milo's waren geïnstalleerd, de route geïntegreerd. Als snel viel mijn Euro .. Dit werd een trip veel verder, moeilijker en hoger dan ooit voordien (althans toch sinds de zwangerschappen).
Na ruim veertig kilometer, stond hij daar ineens … De Muur van Huy !

De Muur van Huy is de zwaarste beklimming van de wielerklassieker van De Waalse Pijl.  Meestal moeten de renners deze heuvel meermaals beklimmen.  Ik zou al blij zijn, mocht ik er na veertig kilometer stijgen en dalen op geraken zonder vallen !  

De beklimming gaat voorbij zeven kapelletjes, die ik wel gezien heb maar niet geteld, het stijgingspercentage is moordend (boven 21 percent) en het gaat bovendien slingerend omhoog met scherpe bochten.

Als ik dacht dat ik de weg niet zou vinden … had ik al snel een zorg minder.  de naam Huy word constant in het wit geschilderd, er  mogen geen auto's door en je ziet alleen maar mede fietsmaatjes die zich een weg naar boven wringen. Totale afstand van deze helletocht : 1,5 km, het lijkt banaal maar het stijgingspercentage gaat bijna direct naar tien percent …

Eerlijk ? Toen ik aan de start kwam, was ik eigenlijk al leeg, hongerig en moe.  Daarvoor moesten we spijtig genoeg ook al ruim acht kilometer afleggen op een zeer drukke autobaan waar automobilisten duidelijk geen oog hadden voor twee fietsers die al zwoegend de hellingen aflegden. Omdat het zo gevaarlijk was op de baan, weigerde ik om stil te vallen en gaf ik me volledig .. Geen denken aan om hier stil te vallen of te stoppen. Maar ja, je krijgt geen hersteltijd, geen tijd om te drinken/eten want dan moet je stoppen (ik kan niet eten/drinken al fietsend) dus ja, ineens staat dat hellebeest voor je …

Ik was nog niet goed gestart of viel al bijna om.  Stilstaan noemen ze dat, omhoog kruipen aan 5 km / uur is niet fietsen ! Ben met veel gevloekt boven geraakt; aan 4,5 km / uur .. wandelend !

Ssst, tegen niemand vertellen; het klinkt stoer maar ik heb gefoefeld. Boven kreeg ik bewonderende blikken; ik was op dat moment de enige vrouw.

Helaas, heb ik nog iets te weinig kilometers in mijn benen om dit op een veilige manier te volbrengen. Bovendien fiets ik nog steeds niet mij a) koersbandjes en b) durf ik nog steeds mijn klikkers niet te gebruiken .. het lijkt banaal maar levert mij toch wat achterstand op.

En, niet onbelangrijk; ik zit nog steeds in mijn revalidatie periode; lichamelijk heb ik al wel terug de nodige kracht opgebouwd maar mentaal ben ik nog steeds een watje !

Na Huy moest er nog 40 km afgelegd worden, even de weg zoeken om alweer tegen een helling aan te kijken van ruim 14 percent.  Gevloekt heb ik, op de fiets, op de baan, op de zon, op de warmte, op het gebrek aan eten en drinken … Maar, gedaan heb ik het !

Na die helse drukke baan waar we ons weer volledig gaven, terug genieten van de nodige ups & downs tussen de appel- en perenbomen, de provincie Luik, de mooie wegen, hoeves, paarden etc.  Op het einde gaf de Mio nog vier kilometer aan, ik blij en opgelucht, denkend aan mijn vers flesje water dat in de auto op me stond te wachten.  Helaas, een wegomlegging voor fietsers verplichtte ons om er nog een extra tien kilometer uit te knijpen.  Deze waren er teveel aan maar een keuze heb je niet !

Na al het vloeken en inwendig gefoeter komt nadien wel de euforie.  Grenzen verlegd, spieren opgebouwd, genoten van een mooie omgeving, lekker weet en leuk gezelschap ! Daar doe je het uiteindelijk voor en al snel worden er nieuwe plannen gesmeed !



vrijdag 2 mei 2014

Nieuwe Loopmaatjes

Na ruim acht maanden heb ik vandaag al mijn moed bij elkaar gezocht en ben ik het running center binnen gestapt die al enige tijd mijn loopschoenen verzorgd.

Heb het altijd uitgesteld, ah ja, geen reden om nieuwe schoenen te kopen als je toch niet rent.
Nu het echter altijd wat beter gaat op de loopband, ben ik er mij van bewust dat ik mijn goedkope Asics van 60 euro (die ik snel aankocht in hoge nood) dringend moet vervangen door nieuwe, deftige en wat duurdere loopschoenen.

Mijn oude loopmaatjes liggen sinds begin september nog altijd in dezelfde hoek van de garage. Ik heb ze sindsdien niet meer vastgehad, bekeken, besnuffeld .. Het idee alleen al doe me tranen.  Vind het erg daar niet van, ze hebben me ruim 900 km gezelschap gehouden maar mentaal gezien lukt het me niet.  En eerlijk; ze waren dringend aan vervanging toe.

Vandaag dus opnieuw geïnvesteerd in nieuwe schoenen. Enerzijds dus uit hoge nood omdat het onverantwoord is om met "noodschoenen" op de band te staan, anderzijds omdat dit mij verplicht om stilaan terug te denken aan buiten rennen. "Denken" want de stap naar buiten toe blijft momenteel nog iets te hoog (maar ik heb een Plan B en C).

Aangekomen in het running center opnieuw even mijn verhaal en een verkoper wiens nekharen direct overeind staan. Ja, het blijft vreselijk maar neen, ik blijf niet bij de pakken zitten en mag mij gelukkig prijzen dat ik vandaag de dag sta waar ik sta .. (of hoe zeg je dat !?).

Het was als thuis komen, straf ! Sinds vorig jaar loop ik met Brooks Defyance omdat Saucony zijn hiel ingekort heeft en ik een haat-liefde relatie heb opgebouwd … De nieuwe Brooks voelen zoals thuis komen.  En het bizarre; bij de test jog ik gewoon alsof ik de voorbije acht maanden niets anders gedaan heb (akkoord; nadien breekt me dat zuur op).

Even test ik nog een stel Asics maar Brooks voelt als thuis komen.  Het was direct liefde op het eerste zicht én ik vind de nieuw Brooks best wel vrouwelijk .. ook in maatje 42 ! Vorig jaar had ik Versie 6 en die was net iets te mannelijk, zeker ook als je een grote voet hebt zoals ik. Overigens, eigenlijk doet dat er niet toe, een loopschoen moet vooral lekker zitten, stevig zijn, ondersteunen !

De eerste stap is ondertussen gezet; ik heb geïnvesteerd in nieuwe schoenen … Stap twee is mijn moed bij elkaar rapen en beginnen buiten rennen. De afstand is ondertussen geen probleem, de conditie is op peil. Het is alleen de deur openen en beginnen lopen op een egale ondergrond …

En gelukkig is de vaste verkoper (eigenaar) mee en geeft hij mij meteen de tip om te starten op de lokale atletiekpiste en toch eens contact te nemen met een Sport Psycholoog in de buurt, iets wat ik tot op heden ook altijd maar uitgesteld heb.  Mentaal blijf ik problemen hebben om mij buiten te begeven, baadt het niet, het schaadt ook niet.

Of ik ooit opnieuw wedstrijden zal lopen is een vraagteken … De kriebel is er en die zal mij hopelijk zover krijgen dat ik opnieuw met plezier mijn rondjes ga rennen buiten. En als je binnenkort ergens in "A" een Vrouw tegenkomt die tranen met tuiten jankt; dat ben ik .. Waarschijnlijk blij omdat ik terug buiten loop, waarschijnlijk ook omdat ik doodsangsten uitsta op te vallen ! Neem het mij niet kwalijk … Het is zoals autorijden na een zeer zwaar ongeval !