woensdag 27 november 2013

QOTSA

Maandag QOTSA-avond in het Antwerpse Sportpaleis.

Na het ietwat teleurstellende concert van Editors en het annuleren van het concert van The National lag mijn lat niet erg hoog … Ik hoopte uiteraard op een prachtconcert maar het geluid van het Sportpaleis als zittend toeschouwer is echt mager, ronduit slecht ! En ook deze keer had ik mijn staan tickets omgeruild rekening houden met de knie.

Met een klein, bang hartje naar onze stoelen die zo goed als op dezelfde rij te vinden waren als bij Editors.  (en ook vandaag weer een hel aan geluiden en bovendien loeihard zelfs met oordoppen !!!)

Ik ben fan van QOTSA als van in het begin, lekkere harde, ruwe, donkere muziek en Josh … Wel, Josh is … (denkt) Josh is, lekker !

Het concert was voor mijzelf AF tot in het kwadraat ! Ze begonnen meteen al met een kanon aan hits waardoor ik even het gevoel kreeg "wat straks" maar het heeft mij geen minuut verveeld, alhoewel ik wel meer fan ben van het hardere werk. Bij de rustigere nummers dreigde ik af te wijken naar andere oorden !

De drummer is AF ! Waar halen ze de energie om met zoveel "ziel" te rocken ? Goede keuze die nieuwe drummer én dat hij een aantal drumsticks kapot gedrumpt heeft kan ik best begrijpen.

Het publiek was AF ! Bij Editors vond ik het publiek slaperig, hier werd de band op handen gedragen. Zelden een zaal meegemaakt waar bijna iedereen rechtstond, waar iedereen mee zong, in de handen sloeg .. Kortom, een genot als toeschouwer maar wellicht ook voor de band zelf.

Zoals al eerder gezegd ben ik geen goed schrijvers, De Morgen hun recensie vond ik wel een goede om te delen … Lees en geniet !

http://www.demorgen.be/dm/nl/1011/Concertverslagen/article/detail/1747134/2013/11/26/Queens-of-the-Stone-Age-brengen-Sportpaleis-in-extase.dhtml

Hoever staan we ...

Maandag was controle-dag .. Stress, zenuwen, angst .. Wel of niet in orde …

Ik weet van hoever ik kom en was zelf best tevreden over mijn vooruitgang, idem voor de kinesisten die best fier waren op het resultaat na 2,5 maanden van hard werken !
Je weet echter nooit hoe een sport-specialist reageert, die werken met topsporters en niet met mama's van twee kinders die werken en een huishouden runnen :o)

Dus met een klein hartje op controle en hopen dat zijn voormiddag nogal vlotjes verliep.
Ik liet me nogal gezwierd op de controle-tafel vallen en dat zorgde al meteen voor hilariteit … Hij zag wel duidelijk vooruitgang, was zelfs fier op het gepresteerde !
Ondertussen plooi ik vlot boven de 90 graden, een mijlpaal. Rechts zijn mijn beenspieren behoorlijk zichtbaar en stilaan merk ik links ook vooruitgang.  Hij wist me te vertellen dat mijn ligamenten langs beide kanten steviger worden maar dat ik én water én opnieuw ontsteking in mijn linkerknie heb !
Bovendien kreeg ik ook te horen dat ik wellicht blijvend schade heb aan mijn linkerknie, ik zal ze wellicht nooit meer geheel kunnen plooien .. Maar, zover zijn we nog niet, toch !

Een maand geleden was hij boos, zéér boos en zei hij dat ik nooit zou kunnen lopen in 2014, nu is er zelfs al sprake van een herstart rond maart en over een operatie wordt momenteel niet meer gesproken.
Er is echter een "maar" .. Een zware "maar" .. Ik zal mij voor de rest van mijn dagen ALLE dagen moet inspannen met oefeningen en sport … Fietsen, zwemmen, lopen en training van billen en hamstrings … En nee, ik ben geen topsportster .. Ik heb een job én een gezin .. Maar, ondertussen wel een kandidate om met triatlons te starten :o))

Omdat ik vandaag opnieuw ontstekingen heb, kreeg ik nog twee weken bij.
Vanaf gisteren slik ik dagelijks twee roze pillen, deze kuur moet ik twee weken volhouden.
Op die manier hopen ze dat de pijn stilaan ook weg-ebt.
De kine wordt dagelijks verder gezet met oefeningen die altijd maar zwaarder worden.  Oefeningen die een maand geleden onhaalbaar leken, kan ik ondertussen wel … Stapje voor stapje boek ik vooruitgang.

Vandaar, we blijven vechten, alle dagen opnieuw en stilaan hoop ik op een eerste loopje in het voorjaar van 5km … We zien wel …


vrijdag 22 november 2013

Mijn sanseveria

Zelfkennis is het begin van alles !

Op mijn gezegende leeftijd, ben ik mij dan ook enorm bewust van mijn tekortkomingen …
Eén daarvan is verstrooidheid en chaoot eerste klas. Reken daarbij dat ik op mijn werk enorm gestructureerd te werk ga, dus ja, thuis is het dan alle remmen los.

Dat betekent niet dat het hier een stal is, neen, dat perfectionistisch trekje van mij zorgt ook hier dat alles kraaknet blijft ten huize P.

Hoe dan chaoot en verstrooid ? Het zit hem in kleine dingen … Nooit weten waar je sleutels liggen, je bril verliezen en hem dan op je hoofd hebben, naar boven racen en daar niet meer weten waarom je nu juist racet .. Maar ook gewoon stommiteiten uithalen .. Met al dan niet serieuze gevolgen.

Gisteren was weer zo'n dagje … Nu ik stilaan terug wat mobieler door het leven ga, is het ook terug tijd om Octopus P te worden .. Met duizend dingen tegelijk bezig zijn ! Rekening houden met mijn beperkingen ? Nee … Zodoende gisterenmiddag a) soep opwarmen b) kinders entertainen c) plantjes water geven.

P. en plantjes dat gaat niet samen, heb dat hier eerder al toegegeven, ik krijg werkelijk alle planten kapot.  Een cactus van 80 euro gekregen van mijn lieftallig man, s t u k .. doodgebloed.

Maar, er is één plant die het hier hardnekkig volhoud, een sanseveria.

De sanseveria is een plant die je al eens tegenkomt in van die volkse cafés … Die overleven sigaretten, biergeurtjes én het gebrek aan water.  Zo ook de mijne .. De plant in kwestie krijgt gemiddeld drie keer per jaar water en gisteren viel het mij op dat de grond van mijn vriendje meer leek op een uitgedroogde woestijn dan grond. Omdat ik in een feel good mood zat, besloot ik hem water te geven.

Wie van ons in de fout ging weet ik niet … Maar, na zijn drankje - wat overigens ook niet zonder knoeien ging want het water liep er vanonder gewoon uit met een dweilmoment tot gevolg - besloot hij mij in mijn oog te prikken met een van zijn puntige blaadjes …

Paniek ! Want deze mijnheer blijkt giftig te zijn en mijn oog deed pijn ..
Het antigifcentrum gebeld en daar mijn stoer verhaal gedaan .. De man in kwestie lachte niet maar wellicht had hij wel een mooi verhaal voor 's avonds aan tafel.
Hij maande mij toch licht aan op zoek te gaan naar een oogarts, vandaar dus - maar weer - een bezoekje  Spoed.  Ook daar dezelfde grimas .. En ook hier wellicht een gezin dat vergast werd op een sappig verhaal.

Het kwaad is geschiet; er zitten krassen op mijn hoornvlies.
Of het goed komt, .. ja .. Of het goed komt tussen mij en de Sanseveria ??? Hij stond er nog hoor .. Maar, hij zal wellicht vanaf nu nog twee keer per jaar water krijgen en misschien loopt hij hetzelfde lot tegemoet als een vriendje van hem, de Aloe vera die ik na jaren zo beu was dat ik nu als wintervaste plant beschouwd wordt in onze tuin !

- wordt vervolgd -

donderdag 21 november 2013

Afscheid van mijn held

Twee weken geleden nam ik afscheid van mijn held …

Die held was mijn onkel. Eerder dit jaar namen we ook afscheid van zijn vrouw, mijn tante.
En het zijn niet zomaar mijn "onkel" en mijn "tante". Wij waren hun "kinderen", ze waren zelf kinderloos.  Afscheid nemen doet pijn, maar, hier was vechten geen optie meer, ze waren beiden op, vechtend tegen het vieze "K".  Het ging snel, té snel .. Mijn held, mijn superman; weg, voorgoed, of toch niet ?????

Tegen mijn kinderen zeg ik altijd dat iemand een Ster wordt wanneer hij/zij overlijdt.
Voorlopig werkt dit, hoe lang nog .. En eerlijk ? Ik trek mij wel op aan dit verhaal … Ik ben niet gelovig en voor mij is sterven gelijk aan Het Einde .. Maar, het verhaal van de sterretjes sleurt mij ook wel door het verdriet.  Tante Pif was al een schitterend sterretje en nu, als je heel goed kijkt, zie je twee schitterende sterretjes, dicht bij elkaar … Hij wou dolgraag naar zijn vrouwke, ze waren onafscheidelijk, een super koppel; zo maken ze ze niet meer !!!!

Tijdens de uitvaart heb ik een zelf geschreven tekst voorgelezen maar ook een gedicht .. Een gedicht gevonden via een Tweetfriend … Een dame die zich elke dag inzet voor mensen die een liefdevol iemand verliezen.  Dat gedicht wil ik met jullie delen, ook om haar blog ed. onder de aandacht te brengen :

Afscheid, ik zie je (Floortje Agema)

Ik zie je
strijden, vechten, iedere dag
vasthouden, vastklampen
alsof je niet loslaten mag

Ik zie je
ergens nog die grote vent
maar je wordt zo klein
en ik zie hoe ziek je bent

Ik zie je
en soms weet ik niet
wat ik kan zeggen, wat ik kan delen
zoveel liefde, zoveel verdriet

Ik zie je
jij bent gewoon jij
ook nu, ook hier
en je houdt van mij

Ik zie je
en ik ben zo trots op jou
je klaagt niet, je leeft
en ik hou van jou

Ik zie je
zeg jij heel kordaat
alsof je zeker weet
dat je heus niet dood gaat

Ik zie je
en woorden verstillen in mij
omdat ik afscheid voel
zo dichtbij

Ik zie je
zeggen mijn tranen zacht
binnenkort
in een heldere sterrennacht

www.farba.nl

Toen ik het gedicht voor de eerste keer las, had ik in mijn hart en hoofd stilaan afscheid genomen van mijn beste vriend.  Hij was er nog maar toch ook weer niet .. De dagelijkse ziekenhuisbezoeken werden een kwelling voor mij … En de namiddag voor hij stierf, riep ik tegen mijn ouders dat de hel mocht stoppen.  De persoon die er lag was niet mijn onkel …
Soit, die eerste keer was ik overdonderd door het gedicht, het paste perfect bij hem … Keer op keer herlas ik het gedicht en uiteindelijk heb ik Floortje ook gezegd dat ik het wilde voorlezen.
Het was alsof het voor "hem" geschreven was; op zijn lijf.
Ik herlees het nog bijna dagelijks …


Revalideren …

Ondertussen ben ik meer als twee maanden thuis.

Hoe ik me voel ? Er zijn goede en slechte dagen, voornamelijk echter mindere dagen.
Neen, het is geen vakantie .. Het is hard werken, geloof het of niet, maar, ik ben nog meer vermoeid als anders.  Een dag geraakt aardig gevuld als revaliderend persoon.

Nog steeds alle dagen 1 uur kine. De afstand van en naar leg ik ondertussen per fiets af, niet dat die zover is, maar, de kine blijft erin hakken.  Nu ik terug kan fietsen doe ik ook de meeste boodschappen; daar kruipt veel tijd in …Fietsen is leuk maar voor mij nog altijd een hele opdracht, ik fiets niet soepel … Dat lukt gewoon nog niet. Revaliderend fietsen is vermoeiend .. Maar, leuk ! Ik ben mijn oma-fiets nog meer gaan appreciëren.

Gelukkig maak ik ook vorderingen.  Weken zat alles vast, geen doorkomen aan. Tot ik dat helse hometrainerwiel rond kreeg. In het begin met heel veel pijn en ooooh zo onnatuurlijk maar ondertussen draai ik flink dat wiel rond, beleef ik er plezier aan en verleg ik alle dagen mijn grenzen.  Ik steek een goed DVD in en hop, weg voor een uur, uur en half … En dat voel je .. Ik ben waarschijnlijk nog meer in form als toen ik liep ! Wekelijks zit ik gemiddeld 150 km op de (home)fiets, verbrand ik meer als 3000 Kcal … En toch voelt het anders als "sporten".

Rechts zie ik ondertussen opnieuw een gespierd been, links zie ik een been, geen homp vlees. Maar, het blijft een lucifer zo mager en kwetsbaar.  Doel is uiteraard om daar ook terug spiermassa te kweken en daar is fietsen goed voor.  Ik trek me op aan kleine dingen die ik twee maanden geleden niet kon … fietsen, stappen, negentig graden plooien, terug mooie kledij, haar terug netjes … Terug wat meer sociaal contact omdat je met de fiets naar de winkel gaat … Het lijkt banaal maar voor mij zo belangrijk.  De apotheek die vraagt hoe het met je gaat, informeert naar je vorderingen, een klant die je onderweg tegenkomt .. Zwanzen bij de kinesist die je ondertussen meer ziet als je partner en waar je stilaan maar glimlachend binnen en buiten gaat als in de beginperiode.

Begin december start ik in principe terug met werken en dan is het weer even aftasten.  Hoe combineer ik werken, huishouden, gezin met revalideren ??? Ik maak me daar nu al zorgen over want kwam anders al tijd te kort.  Maar, het moet, wil ik terug normaal functioneren en ooit terug hardlopen, zal ik nu keihard moeten blijven vechten.  Alle dagen opnieuw … En waar een wil is, is een weg !!! Doelen stellen, doelen bijsturen .. Maar vooral : terug beter worden !



maandag 4 november 2013

Editors Sportpaleis

Novembermaand = concertmaand .. Geheel toevallig ...
Novembermaand = nog steeds revalidatiemaand ...
Concerten = rechtstaan = sfeer

En net dat is vandaag onmogelijk; ik kan rechtstaand geen concert meemaken !
Wilde daarom eerst mijn tickets verkopen maar Editors staan al zolang op het lijstje en hun voorbije twee concerten op Belgische bodem heb ik ook moeten missen ... wegens een baby die geen flesje wilde én een zware griep. Ik en Editors, het lukt maar niet ...

Zoeken maar naar een oplossing. Eerste een aanvraag ingediend bij het Sportpaleis of ik met een rolstoel mocht komen .. Neen, ik had dat maar bij de aankoop moeten aanvinken, deuh !
Gelukkig een lieve collega van de man die haar zitplaatsen wilde omruilen ! Thanks !
Alleen, hoe zou ik die lange stelten op een stoeltje moeten krijgen ... Koortsachtig oefenen dus de voorbije week om dat been zodanig geplooid te krijgen dat ik het tussen die stoeltjes kon wringen.  De dag nadien zouden we wel zien wat voor resultaat een avondje zitten betekende voor de knie.

Het voorprogramma hebben we gelaten voor wat het was; hoe langer ik kon staan, hoe beter. En trouwens, de pintjes smaakten ... Na zes weken met tweede sociale contact met de buitenwereld dus ja .. Nood aan een babbel en een pint !

Die zitplaatsen vielen al bij al mee ... We zaten op de eerste tribuneplaats waardoor ik alsnog mijn benen buiten de tralies kon steken.  Maar, een zitplaats betekent voor mij ook minder sfeer en minder genieten.  Soit; ogen dicht dan maar ???? Helaas buiten de akoestiek van het Sportpaleis gerekend, mensen, wat is die slecht geworden na de hoeveelste verbouwing ???? In het begin verstonden we Tom niet eens .. Laat staan dat je kan genieten. Soit, koppig die ogen dicht blijven houden.

Had voor mezelf de belofte gemaakt niet te janken. Zijn eerdere bezoek van Smith&Burrows in Bourla deden me janken van ontroering en hier in dat Grote, onpersoonlijke Sportpaleis zou dat zeker niet lukken.  Helaas ... Tom is donker, héél donker en die stem ... Die stem kan alles aan en dus ook weer janken ... Even maar, een minuutje of zo dat ik de tergende, lijdende Tom ontdekte ... Dat intieme in zijn stem en teksten. Genoeg om mijn avond goed te maken.

Maar, eerlijk ? Ik zie Tom liever in een klein zaaltje, intiem, gekwetst ...
Hun hit Papillon heb ik zelfs gemist omdat deze kreupele dame na iets teveel pintjes dringend een plasje moest doen. Of ik het erg vind ? Neen, ik hoef geen massa-erectie op één succesnummer met vuurkolommen.

Sfeer ? Waar ? Nogmaals, ik hoef geen vuur en confetti ...
En Tom zelf ? Hij heeft een blaft van een stem, een teder figuur, een donker kantje ...
Ik dacht altijd dat hij hield van Belgie, heb het alleen niet ondervonden vanavond.
Tom speelde routineus zijn nummers af, weinig of geen contact met zijn publiek ...
Blijkbaar spelen ze effectief ELKE avond dezelfde nummers .. En ja, wij waren duidelijk de zoveelste op rij ... Is het spelen op veiligheid, wellicht wel.
Van deze band verwacht ik echter meer ... Maar kom, ik stop zijn nieuwe wel in mijn auto en tover het karakter van de Bourla er wel bij ...