Een buitenkans : buiten racen

Vorige week diende zich een buitenkans aan.  Ik had vrijaf op mijn werk, de kinderen waren op hun dagje kamp, tijd om mijn stalen ros van stal te halen ! Twee maanden geleden alweer dat ik mijn sponzen broekje aanhad. Lekker zonnetje, warm, ideaal fietsweer ! Doelen stellen, materiaal nakijken, de MIO instellen, nieuw fietspakje aan en gaan !

Zij die mij iets beter kennen, weten dat ik zelden de moed vind om alleen te gaan fietsen. Ik denk altijd dat ik ga verdwalen, dat mij iets overkomt, dat ik plat rijd, wordt aangesproken etc.  Maar, nu was de drang te hoog en dit buitenkansje diende zich zo mooi aan, ik wilde dit niet afgeven.

Mijn bestemming werd even overlopen met De Man, dat hij mij op zijn minst kon komen depanneren in geval van panne. Ik had op dat moment geen idee hoe lang de rit zou duren en besloot dus ook als een slak te starten. Ik MOEST en ZOU de route rijden die in mijn hoofd rondspookte.  De MIO gaf er na tien kilometer al de brui aan; iets met een geheugen dat vol zat; lees: ik moet hem dringend aan de pc koppelen! Werd dus aan mijn afstandslot overgelaten want nu had ik helemaal geen idee meer hoe lang ik zou rijden.  De heenrit was best winderig, weinig andere fietsmaatjes op de baan, het hoofd dat alweer begon te denken aan eten en drank ...

Na veertig kilometer bereikte ik mijn bestemming. Gemiddelde snelheid lag niet zo hoog; ik had rustig mijn tijd genomen en de wind speelde mij onderweg parten. Gelukkig werd ik niet al te dikwijls gepasseerd door anderen :o)) Na het eten van een koekje en een energy drankje besloot ik de volgende veertig kilometer een tandje bij te steken.  Mijn lichaam voelde goed; ik had heel even het gevoel dat al het harde revalidatie werk zijn vruchten had afgeworpen en ik beschikte over voldoende kracht in mijn lichaam.

Het lukte, de veertig kilometer terug werden sneller afgelegd, alhoewel de laatste tien kilometer mijn tong tot onder mijn fietsschoenen hing.  Onderweg gespeeld met mijn klikpedalen die ik sinds mijn val niet meer gebruikt had, oefenen met van het zadel komen en besluitend dat ik dringend mijn koersbandjes moet opleggen.

Het was een zalig ritje, heerlijk genoten van drie uur me-time en een lichaam dat vraagt om meer! Heel even dus weer de gedachte in mijn hoofd om te trainen voor de Stelvio volgend jaar.  Maar, dan wordt het bikkelhard trainen, moet heel het gezin zich weer aan mij aanpassen, kan er niet meer gelopen worden ....

Een gemiddelde snelheid van 22,51 km is niet snel maar ik ben er blij mee.  Legde de rit alleen af, zonder koersbandjes, zonder klikkers, met pauzes om te drinken en te eten. Of ik in combinatie met de ligfiets er ooit in slaag de Stelvio te bereiken weet ik niet maar ergens diep in mijn hoofd denk ik wel dat dit op termijn haalbaar is!