Lopen in de boze wereld

Ondertussen zijn we ruim tien maanden verder ... TIEN ! Jawel, bijna een jaar geleden liep ik mijn lichaam aan flarden. Blij mee ? NOT .. Ik zet wekelijks nog altijd kruisjes, dagelijks verbijt ik nog steeds de pijn !

Op de piste lukt het allemaal; we rennen opnieuw tien kilometer aan een menselijk tempo ie. 9 à 9,5 km/u. Kan ik mee leven, ik ging toch opnieuw genieten van lopen niet ? En of ik geniet ... Neen dus !
Ik maak mij al opnieuw druk in mijn snelheid, tenminste tussen mijn twee oren, in de praktijk lukt het mij nog niet.  En ja, ik weet het, mijn vorige post was nogal heftig; ik MOEST ne ZOU genieten van hardlopen, snelheid was bijkomstig etc ... En Runkeeper helpt mij alvast niet; op hetzelfde moment vorig jaar liep ik tien kilometer in nog geen 54 minuten, nu doe ik er nog ruim een uur over ...
Soit; op de piste voel ik geen pijn en maal ik gewoon 26 rondjes, in mezelf afvragend waarom ik nog steeds niet buiten durf te rennen.

Dus, vorige maandag waren we over de middag toevallig samen thuis. Ik kreeg mijn loopspullen aangereikt en werd onder lichte dwang buiten gewerkt voor een rondje buiten ! Was hierop niet voorbereid en had dus geen tijd om te panikeren, mij zorgen te maken voor een eventuele val, de gevolgen van dit rondje etc.

Het voelde fantastisch, absoluut ... Beetje wind op de snoet, lekker rustig  joggen bij ons in de buurt, in alle rust, zonder pottekijkers, zonder auto's, ...

Het liep goed, na een tijdje vergat ik de oneffenheden in de grond, vergat ik even de film in mijn hoofd, kortom ik straalde!

De man blij, ik blij dat hij mij had buiten geduwd ... 7 km genoten aan 9 km/u. Nadien zag ik op de foto's dat mijn lichaam zich onnatuurlijk gedroeg, mijn loophouding was krampachtig, slecht, houterig, niet mooi ... Maar dat gezicht, mensen, ik gaf zonlicht af !

Tot 's avonds .. Pijn of hoe noem je dat ondertussen ? Als je ruim 300 dagen pijn hebt, wat is dan de definitie van pijn ? Een horizontale lijn onder mijn knieschijf, linksbuiten, ligamenten, ALLES stak, plooien kon niet meer ... Gezwollen knie, broeierig heet ... Kortom, voor mij ging het idee aan buiten rennen weer even de kast in. Hier was ik niet op voorbereid wereld ! Ook de dag nadien met de ijszakjes op het werk, pijnstillertje, manken ...

De loopschoenen en het loopgrief zijn in een hoek gesmeten; mijn hoofd is weer een vat frustratie en twijfel ... Waarom lukt het op de piste wel en in het park niet ? Ik wil net zoals vorig jaar vroeg opstaan en genieten van mijn kilometers in het park tussen het groen en niet rennen als een maniak op een oranje veld ... Akkoord, ik vind volgende week mijn moed wel weer terug maar deze week wordt er alvast niet gerend en ook niet getraind in de fitness ... Boe, ik steek even mijn hoofd in het zand!