Piano

Twee weken geleden kom ik thuis van mijn werk en zie ik vriendlief met een meter in zijn handen, denkend in de zetel ... Ok, de week daarvoor hadden we in een zotte bui een nieuwe zetel gekocht (want ja, momenteel nog ne zetel voor twee terwijl we hier thuis met zes zijn, katten meegerekend) maar ja, die was besteld, betaald, geen annulatie mogelijk.

Mmm, raar.
Wat blijkt, mijnheer was een piano winkel binnen gestapt omdat hij een prachtige buffetpiano gezien had met een bordje "gratis".  Zo'n kei knap bruin ding ... lekker retro, lekker in ons huis.
Hij wist de eigenaar in kwestie te overtuigen een stuk te spelen en ging meteen over stag.  Alleen, mijnheer kent niets van piano's, laat staan de reden waarom die piano perse gratis weg moest. 
"Ze klonk zuiver !".

Goed, daar zitten we dus, samen in de zetel, samen met onze meter ... nog net geen rekenmachine in de hand om uit te vissen waar in godsnaam die piano kan passen in onze leefruimte, en dan nog een geval van 250 kilogram !!! Uiteindelijk ben ik de boosdoener, no piano for us ... er is hier gewoon geen plaats voor.
De rest van de avond liep vriendlief super nerveus de living rond met zijne meter, bijna één met zijne meter.
Maar, ik was niet te overtuigen, geen gratis piano in ons huis.

En jaaaaa, mijnen ultiemen natten droom is ooit de Amelie Poulin partituren te kunnen spelen, doch dat is een plan, een droom op zéér lange termijn, lees : onmogelijk !!!

's avonds laat krijgen we een enthousiaste telefoon van de piano-man, blijkbaar had vriendlief een optie genomen.  Tandenknarsend deelt hij mee dat de piano hier geen plekje krijgt, met een beetje tristesse in zijn stemtimbre ... En wat gebeurd; na twee weken moet ik van iedereen horen dat ik toch wel dom geweest ben ... voor een piano vind een mens ALTIJD plaats !!!! Que ?