Nu, met het ouder worden, geraakt ook het schaterlachen op de achtergrond. Waar is de tijd dat je als puberende meid zo hard kon lachen dat het buikpijn deed. Toen kon het elke dag, nu ... drie keer per jaar ? Spijtig maar helaas; het leven is serieuzer geworden, bovendien ben ik ondertussen voorzien van een aantal stevige lachrimpels en waak ik erover dat ik niet nog meer grimassen trek.
Maar, dit weekend was het feest op rimpelvlak; er zijn er beslist enkele bij gekomen.
Vrijdag ben ik uit eten gegaan met twee vriendinnen en heb ik iets van mezelf en public gesmeten. Wat vertel ik later nog wel even ... Het komt er echter wel op neer dat menig buurtafelaar even opkeek van onze schaterlachjes. Als ik ooit zo zot ben om te trouwen, ga ik er beslist nog van horen !
Gisteren ben ik met het lief naar Philippe Geubels geweest. Ik ben verkocht, volledig. Die mens moet zijn smoelement nog maar laten zien en ik ben al vertrokken nog voor er een woord uitkomt. Kan er niets aan doen ... En als moeder van twee moet ik bovendien opletten dat ik niet letterlijk en figuurlijk in mijn broek doe van het lachen. kWas mijn zakdoekjes vergeten, dus, de sjaal deed dienst als zakdoek. Net als mijn buurman-voor-een-avond, beiden zaten we in onze stoel te huilen van het lachen.
Ooooh, het deed zo'n deugd. Maar, echt, is er iemand die kan weerstaan aan deze knapperd ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten