Editors Sportpaleis

Novembermaand = concertmaand .. Geheel toevallig ...
Novembermaand = nog steeds revalidatiemaand ...
Concerten = rechtstaan = sfeer

En net dat is vandaag onmogelijk; ik kan rechtstaand geen concert meemaken !
Wilde daarom eerst mijn tickets verkopen maar Editors staan al zolang op het lijstje en hun voorbije twee concerten op Belgische bodem heb ik ook moeten missen ... wegens een baby die geen flesje wilde én een zware griep. Ik en Editors, het lukt maar niet ...

Zoeken maar naar een oplossing. Eerste een aanvraag ingediend bij het Sportpaleis of ik met een rolstoel mocht komen .. Neen, ik had dat maar bij de aankoop moeten aanvinken, deuh !
Gelukkig een lieve collega van de man die haar zitplaatsen wilde omruilen ! Thanks !
Alleen, hoe zou ik die lange stelten op een stoeltje moeten krijgen ... Koortsachtig oefenen dus de voorbije week om dat been zodanig geplooid te krijgen dat ik het tussen die stoeltjes kon wringen.  De dag nadien zouden we wel zien wat voor resultaat een avondje zitten betekende voor de knie.

Het voorprogramma hebben we gelaten voor wat het was; hoe langer ik kon staan, hoe beter. En trouwens, de pintjes smaakten ... Na zes weken met tweede sociale contact met de buitenwereld dus ja .. Nood aan een babbel en een pint !

Die zitplaatsen vielen al bij al mee ... We zaten op de eerste tribuneplaats waardoor ik alsnog mijn benen buiten de tralies kon steken.  Maar, een zitplaats betekent voor mij ook minder sfeer en minder genieten.  Soit; ogen dicht dan maar ???? Helaas buiten de akoestiek van het Sportpaleis gerekend, mensen, wat is die slecht geworden na de hoeveelste verbouwing ???? In het begin verstonden we Tom niet eens .. Laat staan dat je kan genieten. Soit, koppig die ogen dicht blijven houden.

Had voor mezelf de belofte gemaakt niet te janken. Zijn eerdere bezoek van Smith&Burrows in Bourla deden me janken van ontroering en hier in dat Grote, onpersoonlijke Sportpaleis zou dat zeker niet lukken.  Helaas ... Tom is donker, héél donker en die stem ... Die stem kan alles aan en dus ook weer janken ... Even maar, een minuutje of zo dat ik de tergende, lijdende Tom ontdekte ... Dat intieme in zijn stem en teksten. Genoeg om mijn avond goed te maken.

Maar, eerlijk ? Ik zie Tom liever in een klein zaaltje, intiem, gekwetst ...
Hun hit Papillon heb ik zelfs gemist omdat deze kreupele dame na iets teveel pintjes dringend een plasje moest doen. Of ik het erg vind ? Neen, ik hoef geen massa-erectie op één succesnummer met vuurkolommen.

Sfeer ? Waar ? Nogmaals, ik hoef geen vuur en confetti ...
En Tom zelf ? Hij heeft een blaft van een stem, een teder figuur, een donker kantje ...
Ik dacht altijd dat hij hield van Belgie, heb het alleen niet ondervonden vanavond.
Tom speelde routineus zijn nummers af, weinig of geen contact met zijn publiek ...
Blijkbaar spelen ze effectief ELKE avond dezelfde nummers .. En ja, wij waren duidelijk de zoveelste op rij ... Is het spelen op veiligheid, wellicht wel.
Van deze band verwacht ik echter meer ... Maar kom, ik stop zijn nieuwe wel in mijn auto en tover het karakter van de Bourla er wel bij ...