Dag 33 : zuchten ...

Ondertussen zijn we een maand verder en is er weinig of niets geschreven op de blog ...
Geen goesting, geen inspiratie, geen zin om veel te zeuren ...
Het gaat snel hoor zo'n maand ... Vrolijk word je er echter niet van ...
Een zware blessure gaat niet alleen gepaard met pijn, véél pijn .. Een blessure zorgt eigenlijk voor meer ellende, ellende waar je als gezond mens niet bij stil staat.

De eerste twee weken : 

De eerste twee weken zat ik in het gips en een zware brace.  In de auto zitten ging niet, ben gezegend met zeer lange benen die net niet in de auto passen in gestrekte toestand
Douchen is er niet bij, zeker niet wanneer je in het gips zit. Het zijn lavabo-toestanden en pas dan ondervind je hoe verwend we wel niet zijn om dagelijks te kunnen douchen. De eerste keer dat ik terug onder de douche stond, mensen .. Die geuren, puur genot ! Je voelt je op slag een stuk properder ook al doe je aan de lavabo nog zo je best om er spik en span uit te zien.

Naar het toilet gaan is een hel.  Mijn been paste net in het toilet maar dan kon ik niet op de bril zitten. Want ja, dat gips komt tot vlak onder je poep. Ik bespaar je de details, maar, maak er zelf maar een foto van ... Hel. Op de duur ga je minder drinken en eet je bewust minder fruit, om zo min mogelijk naar het toilet te gaan.

Aankleden gebeurt met behulp van je partner of je kinderen.  Een onderbroek aankrijgen lukt niet ! In het begin deed ik gewoon een loopshortje aan maar eerlijk, het is ondertussen zo'n slecht weer dat ik daar nu ook maar komaf mee gemaakt heb.

Aandacht besteden aan make-up en haren ? Vergeet het .. Je hebt er geen zin en tijd voor. Dus, je loopt erbij als een clochard, nu ja, ver liep ik toch niet maar toch ... Ik ben enorm gevoelig aan mijn haren, die moeten altijd goed liggen.  En gezegend met een vijftal weerborstels zorgt dat voor problemen wanneer je je haren aan de lavabo moet wassen en er simpelweg geen tijd is voor een haardroger.
Make-up ? Voor wie of wat ? Tijdverlies dame .. Het gevolg is dat je niet alleen een gewond iemand in de spiegel ziet maar ook iemand die je nauwelijks herkent, bleek, afgeleefd, vermoeid met pijnlijke grimassen in het gezicht. Gevolg : mijdt de spiegel !

De laatste weken :

Heb je de eerste twee tot drie weken zoveel pijn dat je ligt te rillen in de zetel of net niet flauw valt, het weegt niet op tegen de slagen die je nadien te verwerken krijgt. En die heb ik enorm onderschat !
Toen alles net gebeurd was maakte ik mij in de eerste plaats enorm druk in het wegebben van je conditie, het afsterven van je spiermassa en mijn gewicht.  Na mijn zwangerschappen ben ik enorm hard op mijn voeding en levensstijl beginnen letten om zo gezond te zijn als midden september het geval was. Dus, mijn belangrijkste bekommernis was vooral dat gewicht ...
Helaas zijn dat dingen waar je weinig aan kan veranderen .. als je niet kan stappen, kan je niet aan je conditie, spiermassa en gewicht werken.  Punt !

Er is echter meer ... Je komt in een vicieuze neerwaartse cirkel terecht. Want ... Je drinkt minder water, je wil de toiletbezoeken tot het minimum herleiden waardoor je minder aandacht besteed aan drank.  Je eet minder fruit .. Wat doe je echter wel .. Naar chocolade en koekjes grijpen. Bovendien is dat het typische geschenkje dat je krijgt wanneer mensen je komen bezoeken, een grote doos pralines .. Waar je hoe dan ook op vliegt. Want hé, chocolade geeft je dan toch even het gevoel van instant happiness !
Zo heb ik mij de voorbije weken te goed gedaan aan pralines, pure chocolade, prince koeken en zelfs chips ! Ik eet zelden chips ! Begrijpe wie begrijpe kan ...

Niet alleen voeding zorgt voor die neerwaartse spiraal.
Je sociaal leven wordt herleid naar nul ! Nu ben ik wel iemand die heel veel tijd voor zichzelf nodig heeft maar je kan er niet onderuit .. Je werk zorgt voor een sociaal patroon en dat valt volledig weg !
Voor veel mensen heb je niet alleen een lichamelijke blessure maar ben je ook geestelijk ziek. Akkoord; ik heb een stevige smak gemaakt ook op mijn hoofd maar zover ik weet beschik ik nog steeds over mijn geestelijk vermogen !

In tijden van internet, mail, facebook, sms, twitter is het ongelofelijk te moeten ontdekken dat mensen je mijden.  Er wordt vooral aan de partner gevraagd hoe het met je gaat ! Het lijkt alsof je over je kinderen bezig bent tegen een andere moeder terwijl ze erbij staan. Je telt niet meer ... Het is niet erg hoor wanneer je vraagt hoe het met mij gaat. Heb ik geen zin dan neem ik die telefoon niet op ! Zo heb ik mijn collega's snel duidelijk gemaakt dat ik het niet zag zitten om ze ineens alle veertien over de vloer te krijgen ... Want de revalidatie hakt er serieus in ... Na de kine ben ik een aantal uren gewoon niet aanspreekbaar en wil ik vooral rust !

Dus, je sociale leven herleid zich tot internet, facebook en twitter.
Gelukkig is er hier ook een televisie .. Wordt zelden gebruikt maar biedt nu toch wel een beetje amusement.  Goedkoop amusement waar ik niet teveel bij moet nadenken.
Dankzij een lieve collega/vriendin kennis gemaakt met de topreeks Prison Break die mij doorheen de dagen haalt !
Lezen ? Toen het net gebeurd was dacht ik bij mezelf "yes, tijd om te lezen". Wel ik heb nog geen boek aangeraakt ... Ik kan mij niet concentreren .. Vermoeidheid van slechte nachten, pijn, zorgen ... Het lukt me niet om die pagina's er door te krijgen ... Nochtans liggen er hier een aantal parels te wachten om gelezen te worden.

Wat doe je dan zo heel de dag ? Weinig en toch vliegt die dag voorbij !
Alles duurt gewoon veel langer. Wil ik iets drinken ben ik wel even zoet. Ga ik naar het toilet lijk ik net een marathon te lopen.  Liep ik een maand geleden 20 km dan word ik nu al moe bij 5 meter.
Je gaat naar de kine voor een uur pijn lijden, nadien wil je even bekomen in de zetel.
Je krijgt van de kine heel veel oefeningen mee, domme oefeningen voor een gezond persoon maar aartsmoeilijk voor iemand die moet herstellen.
Ondertussen slaag ik erin de strijken omdat dat een belangrijke oefening voor me geworden is in evenwicht bewaren en mijn gewicht te leggen op mijn linkerbeen. Maar eer de strijkplank en het strijkijzer er staat .. Hemel !
Een droogkast ledigen ... Makkie toch ? Niet dus .. Tegen de tijd dat ik de was aan de tafel krijg, ligt heel de vloer bezaaid met spullen.  Je moet dan door je benen buigen maar dat lukt niet !

En toch, mag ik klagen ? Wellicht niet ... "Het kan nog veel erger", "leer te relativeren", "het komt wel goed", "er zijn nog andere dingen in het leven dan hardlopen". Allemaal goed en wel maar eerlijk ? Ik heb enorm veel moeite met die woorden .. Voor "mij" is het wel erg .. En JA, er zijn mensen die van veel verder moeten terugkomen. Akkoord, maar het gaat hier nu eens over "mijzelf" ... En ik zie iemand die niet uit de voeten kan, sociaal compleet van de buitenwereld afgesloten is, pijn heeft en na 33 dagen nog steeds geen fysieke vooruitgang geboekt heeft.

Is het raar ? Ja ... Want bij de vorige luxaties kan ik mij niet herinneren zoveel pijn geleden te hebben. Bij de vorige luxaties had ik geen voet/enkel dat aan het afsterven was omdat er geen bloedcirculatie door kwam.  Bij de vorige luxaties had ik geen knie die op dag 33 nog drie keer zo dik is en nog altijd een prachtig kleurenpalet biedt van groen en blauw.  Bij de vorige luxaties had ik geen gezin om voor te zorgen, was ik nog jong .. Nu heb ik het gevoel in een lijf te zitten dat niet van mij is .. Een oud en lelijk lijf dat stilaan begint af te zien van 30 dagen niets doen. Ik probeer het hoor te relativeren .. Maar het is lastig, bijzonder lastig.  Niemand die zegt wat er aan de hand is, niemand die zegt hoe lang het nog duurt voor je je been kan plooien, wanneer je dat stomme wiel van die hometrainer rond krijgt, of er meer aan de hand is ... Neen, het hangt van mijzelf af ... En .. Ik doe mijn best, echt. ALLE Dagen verbijt ik de pijn bij de kine, alle dagen zit ik van 's morgens tot 's avonds oefeningen te doen om dat verdomde been te plooien. ALLE Dagen bots ik op dezelfde problemen.

Maar ja, het kan erger .. En daarvoor mijn oprechte excuses en meteen ook een reden waarom er geen berichtjes meer gepost zijn tussen Dag 10 en Dag 33 omdat het verdomd moeilijk is Gezwind en Goe gezind op te staan na alweer een slapeloze nacht.