donderdag 21 november 2013

Afscheid van mijn held

Twee weken geleden nam ik afscheid van mijn held …

Die held was mijn onkel. Eerder dit jaar namen we ook afscheid van zijn vrouw, mijn tante.
En het zijn niet zomaar mijn "onkel" en mijn "tante". Wij waren hun "kinderen", ze waren zelf kinderloos.  Afscheid nemen doet pijn, maar, hier was vechten geen optie meer, ze waren beiden op, vechtend tegen het vieze "K".  Het ging snel, té snel .. Mijn held, mijn superman; weg, voorgoed, of toch niet ?????

Tegen mijn kinderen zeg ik altijd dat iemand een Ster wordt wanneer hij/zij overlijdt.
Voorlopig werkt dit, hoe lang nog .. En eerlijk ? Ik trek mij wel op aan dit verhaal … Ik ben niet gelovig en voor mij is sterven gelijk aan Het Einde .. Maar, het verhaal van de sterretjes sleurt mij ook wel door het verdriet.  Tante Pif was al een schitterend sterretje en nu, als je heel goed kijkt, zie je twee schitterende sterretjes, dicht bij elkaar … Hij wou dolgraag naar zijn vrouwke, ze waren onafscheidelijk, een super koppel; zo maken ze ze niet meer !!!!

Tijdens de uitvaart heb ik een zelf geschreven tekst voorgelezen maar ook een gedicht .. Een gedicht gevonden via een Tweetfriend … Een dame die zich elke dag inzet voor mensen die een liefdevol iemand verliezen.  Dat gedicht wil ik met jullie delen, ook om haar blog ed. onder de aandacht te brengen :

Afscheid, ik zie je (Floortje Agema)

Ik zie je
strijden, vechten, iedere dag
vasthouden, vastklampen
alsof je niet loslaten mag

Ik zie je
ergens nog die grote vent
maar je wordt zo klein
en ik zie hoe ziek je bent

Ik zie je
en soms weet ik niet
wat ik kan zeggen, wat ik kan delen
zoveel liefde, zoveel verdriet

Ik zie je
jij bent gewoon jij
ook nu, ook hier
en je houdt van mij

Ik zie je
en ik ben zo trots op jou
je klaagt niet, je leeft
en ik hou van jou

Ik zie je
zeg jij heel kordaat
alsof je zeker weet
dat je heus niet dood gaat

Ik zie je
en woorden verstillen in mij
omdat ik afscheid voel
zo dichtbij

Ik zie je
zeggen mijn tranen zacht
binnenkort
in een heldere sterrennacht

www.farba.nl

Toen ik het gedicht voor de eerste keer las, had ik in mijn hart en hoofd stilaan afscheid genomen van mijn beste vriend.  Hij was er nog maar toch ook weer niet .. De dagelijkse ziekenhuisbezoeken werden een kwelling voor mij … En de namiddag voor hij stierf, riep ik tegen mijn ouders dat de hel mocht stoppen.  De persoon die er lag was niet mijn onkel …
Soit, die eerste keer was ik overdonderd door het gedicht, het paste perfect bij hem … Keer op keer herlas ik het gedicht en uiteindelijk heb ik Floortje ook gezegd dat ik het wilde voorlezen.
Het was alsof het voor "hem" geschreven was; op zijn lijf.
Ik herlees het nog bijna dagelijks …


2 opmerkingen:

  1. Wat heb je open en intens geschreven over het afscheid van jouw held. En wat ben ik dankbaar dat de woorden die ik schreef iets voor jou mogen betekenen. Ik wens je liefde en kracht.

    BeantwoordenVerwijderen