Rustweek zowel fysiek als mentaal

Na de halve vorige week had ik mezelf voor genomen om een week te rusten.

In de praktijk komt het er dan eigenlijk op neer dat ik een week voor de boeg heb waarbij er gewoon geen tijd is om te sporten .. Lange dagen op het werk, vergaderingen, voordrachten, moeilijke planningen thuis etc.

Anyway, het kwam goed uit om even wat te minderen, ik heb niet het gestel om constant te blijven rennen.  Nu, op dinsdag begon dat lichaam alweer te hunkeren naar beweging en voelde ik opnieuw beesten in mijn lijf.  Bovendien was mijn lichaam vrij snel hersteld van de loop.

Woensdag naar de fitness om vijf kilometer te rennen op de band, een half uur cross (doe ik omdat mijn hartslag dan veel lager blijft) en nog wat core. De beesten in mijn lichaam waren even getemperd!

Tegen vrijdag alweer die onrust dus opnieuw de fitness in voor intervaltraining op de band (neem die intervaltraining maar met een korreltje zout omdat ik nog steeds niet tegen 11 km/u durf te rennen), even uitlopen op de cross en core.  Dat laatste onderdeel wordt meer en meer een frustratie-oefening omdat ik na al die maanden van hard werk -in mijn ogen- nog steeds geen resultaat zie!

Die relatieve rustweek is gelukt op fysiek vlak maar op mentaal vlak was het een erge jojo de voorbije week.

Na de loop zat ik in een looproes, nog steeds niet ten volle beseffend wat ik eigenlijk bereikt had.  Voor mij was dit gewoon het hoogtepunt van al die maanden keihard werken.  Links en rechts kreeg ik ook felicitaties wat het allemaal natuurlijk nog leuker maakt.

Vrijdagnamiddag trek ik naar het Running Center voor nieuwe loopsokken (Herzog) en begint de eigenaar een babbel.  Wat een kort blitzbezoek moest worden, werd een gesprek van vlot een uur! De eigenaar kent mijn geschiedenis en is altijd oprecht geïnteresseerd in mijn herstelverhaal.  Als ik hem vertel dat ik mijn eerste marathon opnieuw gerend heb, valt zijn mond open.  Over tijden wordt er niet gesproken; logisch ook .. Wat voor mij een prachtprestatie is aan 10 km/u is voor mensen die daar werken een jogmomentje.  Dit zijn de mannen die aan 16 km/u rennen en zich al lang niet meer bezig houden met een Antwerp Ten of een Halve van Brussel.

Neen, wat hem interesseert is hoe ik die prestatie in godsnaam bereikt heb! Met hard werken zeg ik.  Hij wil weten hoe ik in godsnaam geslaagd ben om mijn lichaam terug zo krachtig te krijgen.  Hijzelf weet perfect wat blessures betekenen en wat het is om terug te komen.  Als ik mijzelf hoor vertellen wat ik allemaal doe in de week, bedenk ik hardop dat ik eigenlijk bijna spartaans leef.  Ik heb er zelf nooit bij stil gestaan dat ik bijna maniakaal bezig ben geweest met mijn revalidatie.  De kine op de fitness had mij ooit al wel gezegd dat ze zelden mensen ziet die zo strict hun programma afwerken.  Maar, nu ik mijzelf hardop hoor vertellen wat ik allemaal doe, moet ik toegeven dat het naar het ziekelijke neigt ... De man in kwestie begint nog niet niet te applaudiseren.

Hij weet even niet wat gezegd omdat hij wellicht ook wel beseft wat ik allemaal doe.  Core op de fitness, fietsen op de hometrainer, lopen buiten, lopen op de band om terug te leren intervallen, krachtoefeningen op ettelijke toestellen ... Het is veel en eigenlijk vraagt het ook veel van ons gezin en moet ik dankbaar zijn dat we het hier thuis allemaal geregeld krijgen.

Mocht ik twintig jaar jonger geweest zijn en op deze manier trainen en fysiek niet een lichte handicap hebben; ik zou schitteren! Nu vraag ik mij ter plekke af waarom ik het eigenlijk allemaal blijf doen.  We praten onderling over pijn, fysieke en mentale pijn. Ik vertel hem dat mensen wellicht mijn pijn relativeren omdat ik die halve gerend hebben. Wat mensen niet weten is dat ik nog steeds leef met pijn, elke dag opnieuw.  Dat wanneer ik een dag niets gedaan heb; mijn been helemaal opstijft en geen kant meer uitkan.  Dat wanneer ik stretch op de fitness ik mijn been nog met twee handen moet optrekken tot aan mijn poep wil ik volledig kunnen stretchen ... Dat ik wel spartaans moet leven om te kunnen functioneren.

Ik ga naar huis met een dubbel gevoel.
Enerzijds ben ik enorm blij (en toch wat fier) dat de eigenaar zo onder de indruk is van mijn prestaties en mijn manier van werken.
Langs de andere kant, speelt de film van die avond weer af, voel ik mij opnieuw onzeker wanneer ik over straat wandel en verwacht mijn voet om te slagen over elk randje dat ik tegen kom.
Over één ding waren de man en ik het eens ... Dit overleef ik maar eenmalig .. Als er nu nog iets fout loopt met mijn been of knie is het voorbij, zowel fysiek als mentaal!