Zo krijgen wij hier van tijd tot tijd de nodige portie ellende over ons.
De voorbije maanden stonden vooral in het teken van ernstige gezondheidsproblemen bij mijn man en mijn papa ... We zijn ondertussen zoveel maanden verder -met vallen en opstaan- en dus helemaal geen tijd om te bloggen. Het lopen probeerden we op vaste tijdstippen in te plannen; een noodzaak in deze drukke tijden. Er zijn een aantal lopen gepasseerd met vooral heel veel (sport)vreugde !
Er waren de Ten Miles :
De Tien, via mijn werk ingeschreven zodat ik er niet onderuit kon. De avond ervoor wilde ik er de brui aan geven. Nochtans had ik voldoende getraind en was ik nog nooit zo goed voorbereid. Zelfs tijdens een sneeuwvakantie deed ik braaf mijn afstanden. Na lang twijfelen, besloot mijn man om mij te vergezellen tot aan de start ! Via de tent van mijn werk, kwam ik nog twee collega's tegen die zo lief waren mij te begeleiden tot het startvak. Ode aan hun want ik ben zelden zo rustig geweest als dat moment.
De start verliep ook erg kalm, met die verschillende vakken veel minder stress, minder lang wachten. Bovendien geen warm weer zodat ik al niet vermoeid startte. Kortom de sfeer bij de start was leuk!
Was het lastig ? Heel de Ten Miles heb ik in een roes gelopen. Ik heb mij zodanig afgesloten van de buitenwereld dat ik niet eens iemand hoorde roepen naar mij. Het enige waar ik op geconcentreerd was, was het plaatsen van mijn voeten, het vermijden van oneffenheden, pure concentratie op afstand, drinken en een gelletje. Een snelle tijd had ik niet voor ogen, mijn PR zou ik toch niet kunnen verbeteren. De eerste zes kilometer verliepen moeizaam maar dat is niet nieuw voor me. Ik ben een Diesel die net stil staat. Bij de start was ik initieel van plan om te starten bij een ballon maar die vond ik niet. Nu het parcours enigszins veranderd was en we door de andere tunnel renden, had ik mij licht mispakt aan de afstanden. Ik weet uit het verleden perfect waar welke kilometerafstand is en had mij nu vergist. Dit heeft nadelen maar ook voordelen. Het nadeel was dat de drankpost er al sneller aan kwam dan ik voorzien had; dit hield in dat ik links liep en de waterpost rechts stond :o( Het voordeel was dat er toen al 6km op de teller stond. Eens die spreekwoordelijke grens van "nog 10km" eraan komt, begin ik als vanzelf te lopen. Er valt dan een hoeveelheid onzekerheid van mijn schouders die ervoor zorgen dat ook mijn lichaam soepeler beweegt. Het is dan gewoon een kwestie van aftellen en mij focussen op die 10km/u. Voor mij is 10km lopen niet meer zo zwaar :o))
Ik ben aan elke drankpost gestopt met rennen om op het gemak te drinken. Vroeger bleef ik lopen en knoeien met bekers. Nu naam ik de tijd om mijn bekertje op te drinken. Ik nam 250m voor een drankpost rond de 8km een gel, kortom, ik was enorm geconcentreerd en rende soepel. Na 12km wist ik gewoon dat ik een mooie loop achter de kiezen zou hebben. Enige struikelpunt is voor mij De Katelijnevest omdat ik sinds mijn val weiger over kasseien te lopen. Liep nu dus langs opzij, naast de tramsporen en kwam zo achter een rolstoel"renner" te hangen. Hij ging als een pijl vooruit maar, ik geraakte er niet voorbij. Moest mij daar dus concentreren op de oneffenheden maar ook op hem omdat hij aldoor het risico liep met zijn banden in de tramsporen terecht te komen (het regende licht en de sporen waren spiegelglad)
Op 14km was het ondertussen loeihard aan't regenen, ik heb er niet eens wat van gemerkt. Het enige was ik wou, was finishen. Ik ben zelden zo blij geweest om die Pijp te zien, ook al wordt het dan loodzwaar en tanden bijten. Ben daar dan ook met een brede glimlach ingedoken terwijl de rest rondom mij heel hard op zijn lip moest bijten of simpel aan de kant hing (en zelfs lag).In de tunnel een lastig mentaal moment. Twee ziekenwagens waren bezig met lopers, waaronder eentje die aan reanimatie toe was. Een volledig rijvak werd hierdoor afgesloten voor ons, waardoor het eigenlijk onmogelijk was om nog een sprintje te trekken. Maar wat vooral mijn keel dicht kneep was de aanwezigheid van die ziekenwagens. Heel even toch weer de nodige flitsen van mijn situatie. Uit de tunnel toch opnieuw even een lastig moment maar daar waar ik in 2013 compleet out was, ging ik nu vlot door tot over de finish. Geen moment heb ik het gevoel gehad aan het einde van mijn limiet te zitten. Mijn gemiddelde hartslag lag niet hoger als 160 s/m!
Vermoedelijk heb ik een snellere tijd geklokt als in 2013, totaal onverwacht want dat was zeker niet de bedoeling. Het doel was starten, ontspannen lopen en finishen. Dit was een mooi extraatje. Bovendien voelde ik mij nog erg fris en dat is al anders geweest. Er had meer in gezeten in een vorig leven. Nu ben ik tevreden met die 10 k/u, die grens bewaak ik voortaan ook al ben ik fysiek veel sterker en sneller !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten