vrijdag 31 juli 2015

Brussel, we gaan ervoor

Er was ook Brussel, jawel, Dé 20km; in 2014 was het idee al ongeloofwaardig.  IK die terug 20KM zou lopen én in Brussel, loodzwaar, tunnel in/tunnel uit, heuvels op en af, Het Bos .. De massa, de eenzaamheid, de laatste kilometer op vreselijke kasseien, de kasseien rond de Wetstraat .. Jawel, ik ging opnieuw mee rennen in Brussel .. Opnieuw mij ingeschreven via mijn werk zodat ik wel moest starten! Opnieuw dezelfde demonen, jawel, zelfs na de schitterende loop in Antwerpen, blijft het spoken in mijn hoofd.  Opnieuw de zoveelste herhaling van heel die ellendige film, slaapproblemen, zenuwen, gewichtsverlies. Waarom ????? .. Inderdaad, waarom ? Deze keer stond ik er ook helemaal alleen voor; mijn collega's haakten af voor deze afstand.  Geen handje dus om mij te steunen in de startvakken.

Waarom ik Brussel opnieuw gelopen heb is mij een raadsel.  Het is er hectisch, je reist lang, stress in de metro, stress in de kleedruimte, stress om te plassen, te starten, de massa .. Het plasmoment was al chaos; rijen dik stonden ze te wachten en ik moest ooooh zo dringend. Vermits ik mij voor niets meer geneer, ben ik gewoon bij de mannen de bossen ingedoken. Zij hadden het moeilijker dan ik .. So be it! Het startvak; nog een ramp.  Ik moest officieel in startvak 5 starten en had daar geen zin in. Ik hoopte dus naar startvak 4 te geraken.  Denkende dat ik daar ook effectief instond, begon ik de kanonschoten te volgen en moest ik al snel bekennen dat ik mij compleet vergist had. Uiteindelijk ben ik hierdoor in het laatste startvak beland, tussen oa. de snelle wandelaars!
De ballons; ook altijd voer voor twijfel.  Wegens mijn Dieselgedrag start ik altijd in de buurt van een ballon wanneer dit mogelijk is.  Dus, op zoek naar de ballon 2.15 omdat ik zelf een tijd in gedachten had van 2.10 (rare kronkel maar kom).

De ballon vond ik, het startvak frustreerde.  De eerste 5km waren een drama qua looptempo. Het was constant zigzaggen tot wandelen toe; ik werd boos en verloor hierdoor energie.  Vaak moest ik zelfs de ballon van 2.15 voor laten en hing ik er half strompelend achter.  De tunnels waren hierdoor ook 1 stressy gebeurtenis; de ballon begon me mateloos te irriteren; er waren teveel renners die hetzelfde dachten als ik en we liepen dus als mieren rond een stukje suiker.  In de tweede tunnel besloot ik om de ballon los te laten en mijn eigen wedstrijd te lopen.  Dit hield risico's in want ik had geen idee of die 20K vlot verteerd zouden worden in mijn ukkie (in 2013 liepen mijn man en ik samen en hebben we elkaar voort getrokken op momenten dat de ander het moeilijk had).  Er was ook niemand in mijn buurt die min of meer hetzelfde tempo liep want ik zat in het laatste startvak.  Zo ben ik blijven knoeien tot aan Het Bos. Op dat moment kreeg je eindelijk meer ruimte om soepeler te lopen en wist ik dat ik in dat Bos een aantal kilometers achter de kiezen zou hebben.

Eenmaal uit het Bos was ik vertrokken en ook vast overtuigd dat ik de finish zou halen.  Had mijn ritme en snelheid gevonden (ook nu weer rond de 10k/u) waar ik niet van afweek.  Ook het gevoel dat ik meer genoot van de omgeving, mijn manier van rennen was denkelijk ook mooier om te zien voor mijn omgeving.  Flarden van eenzaamheid verbande ik door te genieten van de volgende loopprestatie.

Rond 16k kwam eindelijk de zon opzetten en werd het broeierig. Tot dan was er constant een miezerige regen die ik zalig vond.  Als wintertype hét weer om lekker te lopen. Je begrijpt dat eens de zon op je vochtige lichaam zit,  je al snel het gevoel hebt dat je opbrandt.  Ik had tot daar ook altijd vlot gedronken van mijn flesjes Spa waardoor ik het op die kilometerstand gewoon gehad had met drank.  Maar, die vervelende "heuvel" moest er nog aan geloven.  Daar waar ik in 2014 mijn tweede adem vond, had ik nu het gevoel mijzelf erop te slepen. 2km leek eerder 4km. Het enige wat door mijn hoofd maalde "begin nu niet te stappen P want dan is het voorbij".  Hoe traag ook ik heb die 2k afgelegd tot op het tandvlees.  Eens op 18k ging het vlot en soepel tot aan de finish!

Dacht ik op voorhand dat ik ging huilen als een kind, bleef ik verdacht rustig over die lijn.  Niets van emotie, nada .. De medaille ontvangen en klaar! Netjes aan 10k/u liep ik het zware parcours met al zijn hindernissen aan alweer een zuinige hartslag. Ook nu heb ik mij aan de finish zitten inpeperen dat snelheid er niet meer toe doet maar dat ik dankbaar moet zijn voor mijn nieuwe kansen ! Want ja, ik vloek nog altijd als een ketter als ik nog maar het gevoel heb dat ik sneller kan. En sneller ben ik na twee jaar revalideren !!! Uiteindelijk liep ik mijn 20K in 2u02 en ben ik er zelfs in geslaagd om de vorige ballon in te halen :o))

donderdag 30 juli 2015

Het leven zoals is het ...

Het leven zoals het is, is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Zo krijgen wij hier van tijd tot tijd de nodige portie ellende over ons.
De voorbije maanden stonden vooral in het teken van ernstige gezondheidsproblemen bij mijn man en mijn papa ... We zijn ondertussen zoveel maanden verder -met vallen en opstaan- en dus helemaal geen tijd om te bloggen. Het lopen probeerden we op vaste tijdstippen in te plannen; een noodzaak in deze drukke tijden. Er zijn een aantal lopen gepasseerd met vooral heel veel (sport)vreugde !

Er waren de Ten Miles :

De Tien, via mijn werk ingeschreven zodat ik er niet onderuit kon.  De avond ervoor wilde ik er de brui aan geven. Nochtans had ik voldoende getraind en was ik nog nooit zo goed voorbereid. Zelfs tijdens een sneeuwvakantie deed ik braaf mijn afstanden.  Na lang  twijfelen, besloot mijn man om mij te vergezellen tot aan de start ! Via de tent van mijn werk, kwam ik nog twee collega's tegen die zo lief waren mij te begeleiden tot het startvak. Ode aan hun want ik ben zelden zo rustig geweest als dat moment.

De start verliep ook erg kalm, met die verschillende vakken veel minder stress, minder lang wachten. Bovendien geen warm weer zodat ik al niet vermoeid startte.  Kortom de sfeer bij de start was leuk!

Was het lastig ? Heel de Ten Miles heb ik in een roes gelopen. Ik heb mij zodanig afgesloten van de buitenwereld dat ik niet eens iemand hoorde roepen naar mij.  Het enige waar ik op geconcentreerd was, was het plaatsen van mijn voeten, het vermijden van oneffenheden, pure concentratie op afstand, drinken en een gelletje.  Een snelle tijd had ik niet voor ogen, mijn PR zou ik toch niet kunnen verbeteren.

De eerste zes kilometer verliepen moeizaam maar dat is niet nieuw voor me. Ik ben een Diesel die net stil staat.  Bij de start was ik initieel van plan om te starten bij een ballon maar die vond ik niet.  Nu het parcours enigszins veranderd was en we door de andere tunnel renden, had ik mij licht mispakt aan de afstanden. Ik weet uit het verleden perfect waar welke kilometerafstand is en had mij nu vergist.  Dit heeft nadelen maar ook voordelen. Het nadeel was dat de drankpost er al sneller aan kwam dan ik voorzien had; dit hield in dat ik links liep en de waterpost rechts stond :o(  Het voordeel was dat er toen al 6km op de teller stond.  Eens die spreekwoordelijke grens van "nog 10km" eraan komt, begin ik als vanzelf te lopen. Er valt dan een hoeveelheid onzekerheid van mijn schouders die ervoor zorgen dat ook mijn lichaam soepeler beweegt. Het is dan gewoon een kwestie van aftellen en mij focussen op die 10km/u.  Voor mij is 10km lopen niet meer zo zwaar :o))

Ik ben aan elke drankpost gestopt met rennen om op het gemak te drinken. Vroeger bleef ik lopen en knoeien met bekers. Nu naam ik de tijd om mijn bekertje op te drinken.  Ik nam 250m voor een drankpost rond de 8km een gel, kortom, ik was enorm geconcentreerd en rende soepel. Na 12km wist ik gewoon dat ik een mooie loop achter de kiezen zou hebben. Enige struikelpunt is voor mij De Katelijnevest omdat ik sinds mijn val weiger over kasseien te lopen. Liep nu dus langs opzij, naast de tramsporen en kwam zo achter een rolstoel"renner" te hangen.  Hij ging als een pijl vooruit maar, ik geraakte er niet voorbij. Moest mij daar dus concentreren op de oneffenheden maar ook op hem omdat hij aldoor het risico liep met zijn banden in de tramsporen terecht te komen (het regende licht en de sporen waren spiegelglad)

Op 14km was het ondertussen loeihard aan't regenen, ik heb er niet eens wat van gemerkt.  Het enige was ik wou, was finishen.  Ik ben zelden zo blij geweest om die Pijp te zien, ook al wordt het dan loodzwaar en tanden bijten. Ben daar dan ook met een brede glimlach ingedoken terwijl de rest rondom mij heel hard op zijn lip moest bijten of simpel aan de kant hing (en zelfs lag).

In de tunnel een lastig mentaal moment.  Twee ziekenwagens waren bezig met lopers, waaronder eentje die aan reanimatie toe was.  Een volledig rijvak werd hierdoor afgesloten voor ons, waardoor het eigenlijk onmogelijk was om nog een sprintje te trekken. Maar wat vooral mijn keel dicht kneep was de aanwezigheid van die ziekenwagens. Heel even toch weer de nodige flitsen van mijn situatie.  Uit de tunnel toch opnieuw even een lastig moment maar daar waar ik in 2013 compleet out was, ging ik nu vlot door tot over de finish.  Geen moment heb ik het gevoel gehad aan het einde van mijn limiet te zitten. Mijn gemiddelde hartslag lag niet hoger als 160 s/m!

Vermoedelijk heb ik een snellere tijd geklokt als in 2013, totaal onverwacht want dat was zeker niet de bedoeling.  Het doel was starten, ontspannen lopen en finishen. Dit was een mooi extraatje.  Bovendien voelde ik mij nog erg fris en dat is al anders geweest.  Er had meer in gezeten in een vorig leven. Nu ben ik tevreden met die 10 k/u, die grens bewaak ik voortaan ook al ben ik fysiek veel sterker en sneller !