dinsdag 19 april 2016

Kinesisten en dromen

De schema's werden gemaakt, alles werd netjes ingepland in mijn agenda.
Ik moest echter bijkomend nog altijd blijven aandacht schenken aan mijn benen (om een idee te geven; ik kan tot op heden mijn linkerbeen nog steeds niet volledig plooien, mijn knie maakt met de nodige signalen duidelijk dat vocht en vriesweer niet aangenaam is, er blijft nog steeds een put net boven de knie waar ik nog altijd niet in slaag om spiermassa te kweken) ...

Mijn officiële kinesist die me maanden begeleid heeft in mijn revalidatie bracht ik niet op de hoogte; ik wist dat geen van allen pro marathon waren.  Mijn specialist had altijd gezegd dat ik blij mocht zijn ooit nog 10km te rennen, laat staan dat ik terug in staat zou zijn om halve marathons of marathons te rennen.

Er was echter ook nog een kinesist die me wekelijks zag zwoegen op de fitness.  Haar bracht ik wel op de hoogte van mijn dromen.  Zij wist van zichzelf dat ze het mij niet uit mijn hoofd moest praten; ze wist dat ik niet zou luisteren en koppig zou verder trainen.  Maanden aan een stuk zat ik elk vrij moment op de fitness te vechten met mezelf en mijn fysieke beperkingen, zij wist dat ik beschikte over het karakter, de moed en het doorzettingsvermogen.  Ik MOEST en ZOU sterker worden.

Het enige waar ze mij niet mee kon helpen was in openlucht trainen.  Het heeft me maanden gekost voor ik terug buiten durfde lopen.  Ik leerde terug stappen op een loopband, begon met lopen van 200m, 500m en bouwde zo verder op .. Tot eind vorig jaar liep ik nog altijd wekelijks een rondje op de band.  Tot eind vorig jaar weigerde ik pertinent om buiten aan intervaltraining te doen.  Ik geraakte maar niet door die mentale muur van harder rennen als 10km/u, de snelheid die netjes gegraveerd stond als het ware op mijn sporthorloge.  Overal verkondigde ik dat ik nooit nog sneller zou rennen!

Maar, als ik een marathon wilde rennen, zou ik elk vrij moment buiten moeten rennen; ik had geen tijd meer om op de fitness te lopen want daar moest ik mij bezig houden met de krachttrainingen voor mijn lichaam en benen.   Als ik die marathon wilde rennen, moest ik die snelheidsmuur doorbreken.  Ik had nu eenmaal zones waarin ik diende te trainen; ik moest bepaalde hartslagzones halen en werd bijna verplicht om sneller te rennen op trainingen.  Stilaan begon ik buiten te intervallen .. Mijn eerste intervaltraining werd eentje op een recht fietspad.  Het was waarschijnlijk geen zicht om mij eerst te zien spurten en dan te zien wandelen.  Menig auto chauffeur vond het nodig te claxonneren wanneer ze mij zagen wandelen .. En ja, een recht fietspad is saai ... Heen en weertjes gedurende 50 minuten zijn .. slaafs (hier heb je het woord weer). Helpen deed het wel.

Vanaf februari dit jaar (!!) liep ik al mijn trainingen buiten en ging ik naar de fitness om te fietsen en aan krachttraining te doen.



maandag 18 april 2016

Schema's en dromen

Na mijn helse tocht doorheen Brussel had ik er even genoeg van.
Dat gevoel duurt echter niet lang, zeker niet met datgene in je hoofd zit.

In oktober besloot ik na te denken over mijn Droom: een marathon lopen ... Het werd een welles/nietes spel voornamelijk met mezelf.  Ik vertelde niemand van mijn plannen omdat ik wist dat iedereen het zou afkeuren: familie, vrienden, collega's, artsen, kine's; iedereen zou me gek verklaren.

Na enige twijfel besloot ik te kiezen voor Antwerpen: dicht bij huis, gekend parcours, een kleinere loop, goede organisatie .. De klik in mijn hoofd was gemaakt.

Een marathon lopen doe je echter niet gewoon .. zomaar .. even. Een marathon vergt planning, karakter, doorzettingsvermogen, moed en vooral fysiek toch wel wat aandacht.  Daar stond ik; de klik was gemaakt maar wie zou me steunen bij deze beslissing. Ik had namelijk een schema nodig en wilde niet lukraak werken met een schema vanop het net. Ik moest dus mensen gaan informeren over mijn beslissing .. De kine op de fitness, de huisarts, de mensen van Energylab; zij waren de eerste die ik aansprak.

Bij Energylab ging ik te rade voor een schema. Er waren een aantal belangrijke zaken: het schema mocht niet té belastend zijn voor mijn knie, ik zou "maar" drie keer per week trainen zodat ik ertussen voldoende kon herstellen. Er werd afgesproken dat ik niet voor een "tijd" zou trainen maar gewoon zou finishen.  Best wel raar om zo met hen te praten omdat de meeste mensen een schema laten opstarten waarbij ze wel hopen op een PR! Het moest combineerbaar zijn met mijn trainingen op de fitness (ik ga nu nog steeds drie keer per week naar de fitness voor mijn been!), mijn gezin, werk .. Bijkomend nadeel: ik had geen zin om mijzelf opnieuw van nul te laten testen.  Ik ging ervan uit dat mijn vroegere resultaten in lijn lagen met de toestand van vandaag; ik was sterker, altijd veel aandacht geschonken aan mijn hartslag en was ervan overtuigd dat mijn conditie hierdoor verbeterd was.  Heel wat afspraken maar ze wilden me hierin volgen!

Omdat hardloopschema's maar werken met 12-trainingsweken en het nog maar oktober was; besloten we tussentijds een 12-weken schema op te stellen zodat ik kon blijven verder trainen, mijn conditie kon onderhouden; kortom wat algemene aandacht om niet stil te vallen tijdens de wintermaanden en te zien of mijn hartslag bleef dalen.

In januari kreeg ik dan mijn 12-weken schema voor de marathon zelf.  Toen dit in de bus viel, had ik direct iets van "makkie", dit gaat lukken.  Normaal was de langste training maar 28km en daar zag ik zelf geen graten in (nadien zou dit aangepast worden naar 30km en maakte ik er in de praktijk 32km van).  Wat ik vergat was dat ik eigenlijk al drie maanden aan het trainen was met een schema en dat ik dit slaafs volgde samen met de wekelijkse trainingen op de fitness .. Ik leefde opnieuw als een controle freak dat tot in detail alles orchestreerde.

Uiteindelijk heb ik 24 weken geleefd met een constant schema in mijn hoofd! Maar vanaf de start wist ik dat het zou lukken. De weinigen die wisten van mijn plannen, stonden erbij en keken ernaar.




Stilte ... Voor de storm

Sinds augustus vorig jaar heb ik niets meer geschreven op de blog. Bewust? Niet echt maar rond die periode ben ik van functie veranderd op mijn werk, sindsdien draai ik daar ook shiften wat de organisatie thuis wat veranderde.  Bovendien zat ik toen al met secret thoughts in my mind.

Anyway; bij deze een throwback naar mijn Halve Marathon van Brussel.  Die verdienen jullie nog. Het is zes maanden geleden maar het lijkt wel gisteren.  Het zit allemaal nog enorm vers in mijn geheugen, die halve ... Het ging voor geen kilometer toen; niet zo een mooie tijd gelopen, die dag : 2u13 en op dat moment zat ik eigenlijk al met mijn hoofd in een andere uitdaging: een stille uitdaging, een marathon uitdaging! Daarover later meer.

De Halve Marathon van Brussel. Als je de 20KM vlot loopt in mei, denk je dat je die extra kilometer wel vlot haalt. Wat is nu een kilometer, duizend meter, makkie toch ... Niet dus!
Wat er die dag zoal fout ging :

- Ik moest vroeg op. Samen met mijn redster in nood zouden we vandaag in Brussel lopen.  Een vriendin van haar zou starten op de marathon en we wilden haar aanmoedigen bij de start. Dus, vroeg op en knoeien met voeding .. Wanneer? Wat? Hoe?
- Het was koud in de vroege ochtend en eigenlijk legden we voor onze start al best wat kilometers af. Eerst het eerste loopmaatje begeleiden met het afhalen van haar nummer, het droppen van bagage, het droppen van drinken, plasstop, startsteun. Nadien deden we dit rondje nog eens opnieuw voor onszelf. Wij konden pas veel later starten; ik was toen eigenlijk als verkleumd en best hongerig.
-Bij de start had ik na vijf kilometer al het gevoel dat ik geheel opgebrand was.  Ik was veel te snel gestart en bovendien kwam ondertussen de zon erdoor. En die hadden we niet verwacht.  Het werd best benauwend om lekker te lopen.

-Op voorhand had ik de drankposten op mijn hand geschreven.  Had zelf geen drinken bij (doe ik nooit op die afstand) maar wilde wat spelen met de combinatie tussen gels (overigens niet de juiste weet ik nu) en water.  Dit ging geheel fout; hetgeen wat op mijn hand geschreven was, stemde niet overeen met de praktijk. Gevolg; ik naam gels zonder water en liep kokhalzend verder.   Bij één post was er geen water meer toen ik passeerde en één post heb ik gewoon overgeslagen uit pure frustratie omdat het te traag ging
-Bij de 20km van Brussel ren je vrij lang door het Ter Kamerenbos, het is er heerlijk rustig, groen en er hangt genoeg zuurstof.  Bij de halve van Brussel is dit niet het geval. Het is gewoon malen op beton, brede straten zonder bomen in de vlakke zon. Op en neer, OP en NEER, beetje doodgaan.
-Ook bij deze mag je dapper de Tervurenlaan opboksen.  Voordeel in mei, je weet dat je bijna bent, hier weet je dat je nog een tijdje verder moet.  Ook nu zie je mensen strompelen, op de grond liggen en deze keer ook een loper waar er medische hulp bij kwam kijken.  Ik verging toen al van de honger, de misselijkheid van de vieze gels, de warmte.

-De Triomfboog van het Jubileumboog, je weet dat je hem van ver ziet en dat je er dan nog niet direct bent. Maar, nu moet je eronder en dan nog eens ongeveer vier kilometer malen tot de Grote Markt. Het is niet plat daar, spijtig .. het is vechten tegen jezelf om die laatste "berg" om te rennen en dan ... Hemel, dan volgt een afdaling waarvan je lijf moord en brand gilt richting Grote Markt.

Ik was blij dat ik aangekomen ben maar man, die extra kilometer en dat veranderen van parcours, het doet wat met een mens ... Twijfel alom .. Ik voelde me niet lekker, liep een niet zo lekkere tijd en het kostte me veel moeite.  Op dat ogenblik leek lopen plots een opdracht, geen hobby. En plots leek al dat vechten niets meer waard. Ik had het even gehad; mijn lichaam was moe, mijn geest was moe. En ergens achterin borrelde stilaan een ander doel: een marathon lopen!